Την ίδια περίοδο ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης και πολλοί δεξιοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Νέα Δημοκρατία μπορεί να μετατρέψει τη βαλκανική Ελλάδα σε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Φυσικά κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, αλλά όταν ένας αρχηγός κόμματος δεν μπορεί να συμμαζέψει το δήμαρχο Καλαμάτας Παναγιώτη Νίκα που υποδέχτηκε το Γιάνη Βαρουφάκη ως "προσωπικότητα η οποία έχει εμβέλεια πολύ πέραν της Ελλάδος", μάλλον δύσκολα θα καταφέρει να συμμαζέψει νοοτροπίες και συμπεριφορές με ρίζες που φτάνουν ως τις αρχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τις αυταπάτες πολιτών και πολιτικών, η Ελλάδα των δανεικών πέθανε οριστικά το 2009 - και το μόνο που δεν γνωρίζουμε είναι αν η παρεοκρατία θα αντικατασταθεί από μια νέα ολιγαρχία ή από ένα σύγχρονο δυτικό κράτος με πραγματικούς δημοκρατικούς θεσμούς. Εννοείται ότι από την αρχή της κρίσης το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο επιχείρησε να φορτώσει τη χρεοκοπία στους... ξένους, προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά του. Προφανώς δεν αντιλήφθηκε ούτε τα αίτια και το βάθος της ύφεσης, ούτε τις ευρύτερες γεωπολιτικές διεργασίες, γι' αυτό στράφηκε εναντίον των "μνημονίων" πιστεύοντας ότι σύντομα θα αποκατασταθεί η... κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Σε αντίθεση όμως με το ντόπιο πολιτικοικονομικό κατεστημένο, η δυτική ελίτ φρόντισε γρήγορα να κόψει τον ομφάλιο λώρο (δηλαδή τα δάνεια) που έτρεφαν όσους στράφηκαν εναντίον της επιχειρώντας να της φορτώσουν τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς δανεικά κι αγύριστα, πρώτα απ' όλα "χρεοκόπησαν" τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που είδαν στις εκλογές του 2012 τη δύναμή τους να συρρικνώνεται δραματικά. Τότε για πρώτη φορά νεοδημοκράτες και πασόκοι αντιλήφθηκαν -όσοι μπορούσαν βεβαίως γιατί οι περισσότεροι δεν είναι ικανοί- ότι κανένας δεν είναι αναντικατάστατος... και ότι η Δύση αν χρειαστεί θα συνεργαστεί ακόμα και με το ΚΚΕ προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντά της. Μετά τους πολιτικούς, το μήνυμα το έλαβαν και οι Ελληνες τραπεζίτες, που παρέδωσαν τα πιστωτικά τους ιδρύματα χωρίς να πουν κουβέντα. Από εκεί και πέρα ήταν θέμα χρόνου ν' αλλάξουν χέρια (ή να κλείσουν) και οι επιχειρήσεις που ενώ επιβιώναν με δανεικά κι αγύριστα χρηματοδότησαν αφειδώς τον... αντιμνημονιακό αγώνα. Οι αλλαγές στο τηλεοπτικό και εκδοτικό τοπίο απλώς αποδεικνύουν ότι η δυτική ελίτ δεν συγχωρεί όσους στην αρχή της κρίσης σήκωσαν τα αντιμνημονιακά λάβαρα για να σωθούν οι ίδιοι.
Βεβαίως, όσοι δεν έχουν ανοίξει πότε στη ζωή τους ένα κανονικό βιβλίο Ιστορίας αναρωτιούνται γιατί τους αντιμνημονιακούς τους "καθαρίζει" ο... αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ. Αν διάβαζαν Ιστορία θα ήξεραν ότι εδώ και χιλιάδες χρόνια ή ανθρώπινη πορεία δεν έχει τη μορφή γραμμικής εξίσωσης. Οτι για να κατακτήσεις και να διατηρήσεις την εξουσία συχνά χρειάζεται να σκοτώσεις τον πατέρα σου και να καταστρέψεις την οικογένειά σου. Κι ότι ακόμα και μεγάλοι ηγέτες πολλές φορές "για αλλού κινήσανε κι αλλού η ζωή τους πήγε".
Θα γνώριζαν επίσης ότι, σε περιόδους μεγάλων αλλαγών και διεθνών ανακατατάξεων στην παγκόσμια οικονομική κλίμακα και στη γεωπολιτική σκακιέρα, είναι πολύ δύσκολο να μάθεις πότε και ποιος συνεργάζεται με ποιον, καθώς οι συμμαχίες και ο συσχετισμός δυνάμεων αλλάζουν τόσο συχνά όσο και στον πραγματικό πόλεμο.
Πέρα λοιπόν από τις ηθικολογίες ή τις ευχές του καθενός, αυτό που μπορούμε να καταγράψουμε ετούτη τη χρονική στιγμή είναι ότι η Δύση δεν δαπάνησε ασκόπως τόσο πολλά δισεκατομμύρια για να σώσει την ελληνική οικονομία από μια τυπική χρεοκοπία. Αντιθέτως, είχε προβλέψει τις μεγάλες γεωπολιτικές αλλαγές σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή και φρόντισε να σβήσει τις φωτιές πριν μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα ακόμα "αποτυχημένο κράτος" στην ευρύτερη περιοχή.
Η επικείμενη ένταξη της Αλβανίας και της... ακατανόμαστης γείτονος χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η συμμαχία Τουρκίας - Ρωσίας, οι δηλώσεις Ερντογάν για αλλαγή της συνθήκης της Λωζάνης, το νέο επεισόδιο στα Ιμια και ο διαρκής "πόλεμος νεύρων" στην Κυπριακή ΑΟΖ, απλώς αποδεικνύουν ότι η Δύση πρόβλεψε σωστά και ότι δεν σκόρπισε άσκοπα δεκάδες δισεκατομμύρια για να διασώσει προσωρινά την ελληνική οικονομία. Αποδεικνύει επίσης ότι το ντόπιο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο πιάστηκε για μια ακόμα φορά στον ύπνο (όπως είχε συμβεί και όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση), καθώς εδώ και πολλά χρόνια αδυνατεί να επιλέξει τους καλύτερους για το τιμόνι του (όπως κάνει η Δύση), αλλά δίνει τα κλειδιά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας σε πρωτοτόκους και ανιψιούς, όπως συνέβαινε πάντα τον "παλιό καλό καιρό" στην ευρύτερη Ανατολή.
Τι θα συμβεί από 'δώ και πέρα; Αφενός θα διαπιστώσουμε ότι είναι πραγματικά "κατάρα να ζεις σε σπουδαίους καιρούς" και αφετέρου θα παρακολουθούμε την αλλαγή συμμαχιών και συσχετισμού δυνάμεων τόσο στο διεθνές περιβάλλον όσο και στην ελληνική πολιτική σκηνή, προσπαθώντας να καταλάβουμε κάθε φορά ποιος είναι με ποιον και για πόσο καιρό.
Δυστυχώς, δεν υπάρχουν στο προσκήνιο πολιτικοί της εμβέλειας ενός Ελευθερίου Βενιζέλου ή ενός Κωνσταντίνου Καραμανλή, για να δηλώσουν ξεκάθαρα, αποφασιστικά και χωρίς υπεκφυγές με ποια δύναμη έχει συμφέρον να συμμαχήσει η Ελλάδα.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
