Παρόλο που το μέλλον της Ελλάδας θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οι Ελληνες σύμφωνα με το εκλογικό εθιμικό τους δίκαιο προβλέπεται να ψηφίσουν χαλαρά στις ευρωεκλογές και... αυστηρά για τον κοινοτάρχη. Εννοείται φυσικά ότι κοινοτάρχης, δήμαρχος και περιφερειάρχης θα εκλεγεί, για μια ακόμα φορά, ο πλειοδότης σε υποσχέσεις.
Αντιθέτως, για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες ενδέχεται να εκλεγεί πρωθυπουργός ο μειοδότης σε υποσχέσεις, καθώς έχει εξαντληθεί η φοροδοτική ικανότητα των υποζυγίων που σηκώνουν στις πλάτες τους τις κρατικές δαπάνες. Και στην ευρωκάλπη οι Ελληνες απλώς θα αποδείξουν ότι ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων που καταγράφηκε στο δημοψήφισμα του 2015: Θα ψηφίσουν αντιευρωπαίους υποψήφιους που θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να επιστρέψει η Γηραιά Ηπειρος στην εποχή του έθνους-κράτους και του οικονομικού προστατευτισμού, την οποία ευαγγελίζεται τόσο η Δεξιά του Ντόναλντ Τραμπ και της Μαρίν Λε Πεν όσο και η Αριστερά του Παναγιώτη Λαφαζάνη και του Τζέρεμι Κόρμπιν.
Εξυπακούεται ότι... ευαγγελιστές του προστατευτισμού είναι και οι περισσότεροι υποψήφιοι κοινοτάρχες, δήμαρχοι και περιφερειάρχες - οι οποίοι άλλωστε αδυνατούν να διακρίνουν πότε ένα προϊόν έχει παραχθεί από τοπικούς συντελεστές και πόρους, και πότε το μεγαλύτερο ποσοστό της προστιθέμενης αξίας του έχει παραχθεί εκτός κοινότητας, δήμου, περιφέρειας ή εθνικής οικονομίας.
Ετσι κι αλλιώς βέβαια, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο το παγκόσμιο χωριό, είναι δύσκολο να μετρήσει ο μέσος πολίτης τι ποσοστό της προστιθέμενης αξίας ενός iPhone παράγεται στην Κίνα (που το κατασκευάζει), στις ΗΠΑ (που το σχεδιάζει) και στην Ευρώπη (που το εμπορεύεται). Θα ήταν λοιπόν μάλλον αφελές να ζητήσουμε από τον υποψήφιο κοινοτάρχη της Κάτω Ραχούλας να γνωρίζει ότι ένα εισαγόμενο προϊόν ενδέχεται να προσθέτει στην τοπική οικονομία περισσότερη αξία (ειδικά αν ο τοπικός έμπορος το πουλά με κέρδος 100%) από όση προσθέτει ένα τοπικό προϊόν που παράγεται από εισαγόμενους παραγωγικούς συντελεστές (σπόρους, λιπάσματα, μηχανές και... εργάτες).
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο υποψήφιος κοινοτάρχης, δήμαρχος και περιφερειάρχης θα ταυτιστεί εύκολα -και τις περισσότερες φορές απόλυτα- με το συμφέρον της μικρομεσαίας τοπικής επιχείρησης που απλώς φοβάται τον ανταγωνισμό και ζητεί να περιοριστεί η είσοδος νέων επιχειρήσεων στην αγορά. Γι' αυτό ακόμα και όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, όπως για παράδειγμα ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου Πέτρος Τατούλης και ο δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας, ακούνε Uber και φεύγουν τρέχοντας.
Για τους ίδιους λόγους οι περισσότεροι υποψήφιοι κοινοτάρχες, δήμαρχοι και περιφερειάρχες φοβούνται να πάρουν θέση αναφορικά με τη λειτουργία της Airbnb - καθώς γνωρίζουν ότι αν ταχθούν υπέρ της πλατφόρμας διαμοιρασμού θα δυσαρεστήσουν το λόμπι των ξενοδόχων, αλλά αν ταχθούν κατά, θα αναγκαστούν να συγκρουστούν με τους εκατοντάδες πλέον ιδιοκτήτες ακινήτων βραχυχρόνιας μίσθωσης. Στην περίπτωση της Airbnb, η πλάστιγγα θα γείρει οριστικά υπέρ της νέας οικονομίας όταν οι πολιτικοί (και μαζί τους η πνευματική ηγεσία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης) συνειδητοποιήσουν ότι το όφελος που αποκομίζουν υποστηρίζοντας παθητικά το λόμπι των ξενοδόχων είναι μικρότερο από το όφελος που θα έχουν στηρίζοντας ανοιχτά τους ιδιοκτήτες ακινήτων βραχυχρόνιας μίσθωσης.
Ανεξάρτητα όμως από τη βούληση και τις επιθυμίες των περισσότερων πολιτικών, το ποτάμι της τεχνολογικής εξέλιξης είναι αδύνατον να μείνει... εκτός των ορίων της Κάτω Ραχούλας, αφού σε αυτή την περίπτωση οι επιπτώσεις από τη λειψυδρία -για παράδειγμα- θα είναι ανυπολόγιστες, σε σχέση με τη δημιουργική καταστροφή που ματαίως επιχειρεί να αποφύγει το τοπικό κατεστημένο.
Βεβαίως, και για να μην τρέφουμε αυταπάτες, σαν εκείνες που έτρεφαν όσοι πίστευαν ότι αρκεί ένα νταούλι για να τιθασευτούν οι αγορές, η μετάβαση στη νέα οικονομία ούτε "αναίμακτη" θα είναι, ούτε θα ολοκληρωθεί εντός του... 2019. Αντιθέτως: Το 2019 δεν αποκλείεται να είναι η χρονιά των λαϊκιστών που προσδοκούν να σταματήσουν την παγκόσμια οικονομική εξέλιξη, σηκώνοντας τείχη για ανθρώπους, προϊόντα και υπηρεσίες. Σε πείσμα όμως των οπαδών της γνωστής φράσης του Πάουλο Κοέλιο, το σύμπαν δεν συνωμοτεί - και έτσι αργά ή γρήγορα οι λαϊκιστές από την Κάτω Ραχούλα έως τον Λευκό Οίκο θα βρεθούν αντιμέτωποι με την... πραγματικότητα. Τότε και μόνο τότε θα αναγκαστούν να διασχίσουν τον πολιτικό στίβο, όπως τον διέσχισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μετά το δημοψήφισμα του 2015 και όπως θα τον διασχίσουν οι Βρετανοί που βλέπουν τώρα το αδιέξοδο του Βrexit.
Εννοείται ότι από εδώ και πέρα, κάθε πολιτική κωλοτούμπα θα είναι όχι μόνο διαφορετική, αλλά και πιο θεματική από τις προηγούμενες. Αλλά όπως αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά στην ανθρώπινη ιστορία, θα χρειαστεί να δούμε πολλές κωλοτούμπες μέχρι να πιστέψει ο μέσος πολίτης ότι δεν υπάρχει επιστροφή στο παρελθόν, κι ότι είμαστε "καταδικασμένοι" να ταξιδέψουμε στα αχαρτογράφητα νερά του μέλλοντος· ευτυχώς, με περισσότερα εφόδια απ' όσα είχε ο προϊστορικός μας πρόγονος που άφησε κάποτε τη σπηλιά του για να κυνηγήσει και σ' άλλους τόπους.
