Σήμερα μια σειρά από πρόδρομα φαινόμενα, όπως η αυξημένη καλοκαιρινή κυκλοφορία στους δρόμους και ο αριθμός των επισκεπτών της Μεσσηνίας, δείχνουν ότι η οικονομία βγαίνει έστω και δειλά από το τούνελ της ύφεσης - κι ότι επιχειρήσεις και νοικοκυριά μπορούν να ελπίζουν ότι σύντομα ίσως αποκτήσουν τουλάχιστον ένα μέρος του εισοδήματος που έχουν απολέσει.
Ανοίγοντας παρένθεση, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι η έξοδος από την ύφεση δεν εδράζεται στην κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο στην αποτυχία της κυβέρνησης Τσίπρα να ανακαλύψει το... λεφτόδεντρο. Με άλλα λόγια: Η κυβέρνηση Τσίπρα, αδυνατώντας να υλοποιήσει ότι υποσχέθηκε, "απέδειξε" στους περισσότερους Ελληνες ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις κι ότι η έξοδος από την ύφεση δεν είναι θέμα μόνο πολιτικής βούλησης, αλλά αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών πόρων.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται 11 χρόνια μετά τη διεθνή οικονομική κρίση του 2008 είναι αν η πολιτική ελίτ του Νομού Μεσσηνίας διδάχτηκε από την ύφεση τουλάχιστον όσα διδάχτηκε ο απλός πολίτης, ή αν θα συνεχίσει να σπαταλά πόρους με μοναδικό στόχο την αυτοσυντήρηση της. Δεν θα επιχειρήσω να απαντήσω στο ερώτημα. Οχι μόνο επειδή θεωρώ παρακινδυνευμένη κάθε πρόβλεψη, αλλά κυρίως επειδή οι πολιτικοί αρνούνται να παραδεχτούν δημοσίως τα λάθη τους, ακόμα κι αν σιωπηρά έχουν ορκιστεί ότι δεν θα τα επαναλάβουν. Γι’ αυτό και σχεδόν όλοι οι πολιτικοί επικαλούνται την ύφεση για να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία αναγκαίων υποδομών στη Μεσσηνία. Ουσιαστικά όμως, η Μεσσηνία βγαίνει από την ύφεση, με μοναδική προίκα από τον προηγούμενο ενάρετο κύκλο μόνο τον αυτοκινητόδρομο Α7 που τη συνδέει οδικά με την Αττική, την υπόλοιπη Ελλάδα και την Ευρώπη. Επειδή όμως ο αναγκαίος αυτοκινητόδρομος κατασκευάστηκε με καθυστέρηση τουλάχιστον τριών δεκαετιών... δεν μπορεί σήμερα να θεωρείται πανάκεια, ούτε φυσικά να εξυπηρετήσει από μόνος του τις αναπτυξιακές ανάγκες για τις οποίες σχεδιάστηκε.
Αναφέρω ενδεικτικά ότι όσοι σχεδίαζαν τη δεκαετία του 1970 την κατασκευή ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου στην περιοχή ήταν δύσκολο να προβλέψουν την αλματώδη αύξηση των αερομεταφορών, και κυρίως τις τεχνολογικές εξελίξεις που φέρνουν τα πάνω - κάτω στην παραγωγική δραστηριότητα. Για παράδειγμα: Αν έλεγες τη δεκαετία του 1970 ότι ο αυτοκινητόδρομος Αθήνα - Καλαμάτα θα χρησιμοποιηθεί για να έρχονται... ντομάτες από την Πολωνία στη Μεσσηνία, μάλλον με δυσκολία θα γλίτωνες το ζουρλομανδύα, αφού κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει την καταιγίδα των εξελίξεων οι οποίες άλλαξαν τον μέχρι τότε γνωστό κόσμο.
Και καθώς ο κόσμος συνεχίζει να αλλάζει, κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ποιες ανάγκες θα έχει η Μεσσηνία μετά από 50 χρόνια, το 2070. Γι’ αυτό οι πολιτικοί πρέπει όχι μόνο να σχεδιάζουν, αλλά και να ολοκληρώνουν τα έργα υποδομών στην ώρα τους, ώστε να επιτυγχάνεται η μέγιστη ικανοποίηση των αναπτυξιακών αναγκών και να μη χρειάζεται η διαρκής επιδότησή τους - όπως γίνεται με τον αυτοκινητόδρομο Α7.
Ετσι κι αλλιώς τον Αύγουστο του 2070 ενδέχεται η κίνηση στους δρόμους της Μεσσηνίας να είναι ανύπαρκτη, είτε γιατί θα κυκλοφορούν μόνο ηλεκτρικά μέσα μαζικής μεταφοράς είτε γιατί θα υπάρχουν μόνο ηλεκτρομαγνητικές λεωφόροι. Το μόνο σίγουρο όμως μέχρι στιγμής είναι ότι, ενώ στην Ευρώπη πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, στη Μεσσηνία δεν κυκλοφορεί ούτε ένα, γιατί μεταξύ άλλων δεν έχει ακόμα σχεδιαστεί ούτε η κυκλοφορία τους ούτε ο ανεφοδιασμός τους.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
