Η απόφαση, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε το ενδιαφέρον όλων των αυτοδιοικητικών παραγόντων που διακρίνονται στο κυνήγι των επιδοτήσεων. Ετσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια για τον καθορισμό των άγονων σιδηροδρομικών γραμμών, γι’ αυτό θα καθοριστούν με τα συνήθη πελατειακά κριτήρια.
Επισήμως, όπως αναφέρει η "Καθημερινή" σε ρεπορτάζ της: "Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ σύμφωνα με την κοινοτική νομοθεσία θα μπορεί κάθε χρόνο να προτείνει την ένταξη ή ακόμη και την απένταξη δρομολογίων στο πλέγμα των άγονων γραμμών. Ετσι, ανάλογα με την τροποποίηση της επιβατικής κίνησης για παράδειγμα σε κάποιο δρομολόγιο, υπάρχει η δυνατότητα ένταξης κάποιου άλλου με χαμηλότερη κίνηση, το οποίο όμως πρέπει να συνεχίσει να εκτελείται".
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, ανεξάρτητα από το ποιες γραμμές θα χαρακτηριστούν άγονες, τα επιδοτούμενα τρένα θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν άδεια, επειδή εδώ και πολλά χρόνια ο ελληνικός σιδηρόδρομος δεν είναι ανταγωνιστικός.
Αλήθεια, ποιος θα προτιμήσει να ταξιδέψει με τρένο όταν μπορεί να κάνει την ίδια διαδρομή με λεωφορείο στον μισό χρόνο; Ποιος θα ταξιδέψει με τον προαστιακό, όταν στα μισά χωριά της Μεσσηνίας κατοικούν μόνο υπερήλικοι που έρχονται στην Καλαμάτα μόνο για λόγους υγείας; Η απάντηση στα ρητορικά αυτά ερωτήματα είναι αυτονόητη - όπως και η ανάγκη εκσυγχρονισμού των σιδηροδρομικών υποδομών της Πελοποννήσου.
Δυστυχώς όμως η κυβέρνηση, αντί να επιλέξει το δρόμο των επενδύσεων κατασκευάζοντας έστω και ένα μικρό τμήμα κανονικής σιδηροδρομικής γραμμής στην Πελοπόννησο, συνεχίζει την πολιτική των επιδοτήσεων που οδήγησε στην άτυπη χρεοκοπία του 2010. Από εκεί και πέρα κάθε συζήτηση περί φιλελεύθερης ή σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής είναι τουλάχιστον αφελής. Ουσιαστικό λόγο στην Ελλάδα έχουν μόνο οι... κυνηγοί επιδοτήσεων. Οι υπόλοιποι απλώς θα μετράμε τα άδεια επιδοτούμενα τρένα και τα χαμένα χρόνια.
Θανάσης Λαγός
