Παραδόξως επίσης, τόσο τις γειτονιές αυτές όσο και το Κάστρο της μεσσηνιακής πρωτεύουσας δεν το επισκέπτονται ούτε οι ντόπιοι θαμώνες των καφετεριών της κεντρικής πλατείας που καυχιούνται πως ζουν στην ομορφότερη πόλη του κόσμου.
Σε κάθε περίπτωση, η επανασύνδεση του Κάστρου της Καλαμάτας με τους κατοίκους της πόλης είναι αναγκαία και πρέπει να επαναπροσδιοριστεί. Πολύ περισσότερο τώρα που κατασκευάζεται το Ανοιχτό Θέατρο, το οποίο θα σηματοδοτήσει το τέλος των πολιτιστικών εκδηλώσεων στο γνωστό θεατράκι του Κάστρου που φιλοξένησε, μεταξύ άλλων, και τα πρώτα Φεστιβάλ Χορού.
Ειλικρινά πάντως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, ενώ λειτουργούσε αναψυκτήριο στο Κάστρο τη δεκαετία του 1950, δεν μπορεί να ανοίξει σήμερα ένα καλόγουστο κατάστημα με συγκεκριμένες προδιαγραφές, από το οποίο ντόπιοι κι επισκέπτες θα απολαμβάνουν την Καλαμάτα από ψηλά. Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί γύρω από το Κάστρο έχουν μετατραπεί αποκλειστικά σε πάρκινγκ οι υπέροχες πλατεΐτσες και οι δρόμοι, που θα μπορούσαν να φιλοξενούν και τραπεζάκια καφενείων ή πάγκους με παραδοσιακά προϊόντα.
Αντιλαμβάνομαι ότι μια δημοτική αρχή είναι πολύ δύσκολο να πείσει τους κατοίκους ότι η γειτονιά τους θα γίνει... Πλάκα αν πεζοδρομηθεί πλήρως. Ομως θεωρώ ότι αξιομνημόνευτο έργο αφήνουν μόνο οι τοπικοί άρχοντες, οι πολιτικοί και οι υπάλληλοι που τολμούν να πάνε κόντρα στο ρεύμα. Για του λόγου το ασφαλές υπενθυμίζω ότι τη δεκαετία του 1970, για τις πεζοδρομήσεις της Πλάκας στην Αθήνα που έγιναν από τον Στέφανο Μάνο, αντιδρούσε ακόμα και ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Ξενοφών Ζολώτας – ο οποίος έφτασε διαμαρτυρόμενος μέχρι τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο, επειδή ήθελε να μετακινείται με το αυτοκίνητό του. Ο Στέφανος Μάνος στις επόμενες εκλογές έχασε τη βουλευτική του έδρα, αλλά σήμερα κανένας δεν αμφισβητεί ότι η πεζοδρομημένη Πλάκα είναι η διαμαντόπετρα στο δαχτυλίδι στης Αθήνας.
Η Πλάκα της Καλαμάτας πότε θα αναδειχθεί;
Θανάσης Λαγός
