Μήπως λοιπόν έχουν αυτοί συμφωνήσει μεταξύ τους, οι μεγάλοι, πέντε-δέκα μεγάλοι, να αγοράζουν το λάδι σε πολύ χαμηλές τιμές από τον παραγωγό και να πουλάνε ανεξέλεγκτα στα μεγάλα μαγαζιά, σε όλα τα κράτη, σε όλα τα σούπερ μάρκετ; Και αυτό γίνεται. Γιατί σε πολλά κράτη οι τιμές είναι φαρμακείο, είναι τιμές φαρμακείου. Δεν είναι δυνατόν να παίρνουν το λάδι σε αυτήν την τιμή τώρα, το καλαματιανό, και να το πουλάνε σε εξωφρενικές τιμές».
Τα παραπάνω δεν τα υποστηρίζει κάποιος στέλεχος της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που θεωρεί σατανικές τις επιχειρήσεις και χειραγωγήσιμη την αγορά, αλλά ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως φιλελεύθερος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γιάννης Λαμπρόπουλος. Γιατί όμως ο κ. Λαμπρόπουλος αναπαράγει στη Βουλή θεωρίες συνωμοσίας που ακούγονται σε καφενεία, λέγοντας πως «δεν ξέρουμε τι κρύβουν από πίσω» οι έμποροι; Δεν γνωρίζει άραγε ότι η τιμή του ελαιόλαδου δεν έχει καταρρεύσει μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία και στην Ιταλία; Δεν έκανε μια έρευνα αγοράς στο Διαδίκτυο πριν εκτεθεί στη Βουλή;
Ας μη γελιόμαστε. Ο κ. Λαμπρόπουλος δεν είναι αφελής. Είναι επαγγελματίας πολιτικός που εκλέγεται και κυριαρχεί 30 χρόνια (πρωτοεκλέχτηκε βουλευτής το 1989) στην πολιτική σκηνή της Μεσσηνίας, επειδή εκφράζει το «λαϊκό συναίσθημα» κόντρα στη λογική των αγορών. Γι’ αυτό, αν και γνωρίζει ότι τα μισά από αυτά τα 30 χρόνια κυβερνούσε η Νέα Δημοκρατία, λέει τώρα στον υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης ότι «θα πρέπει να εξετάσουμε καινούργιες πολιτικές γύρω από το ελαιόλαδο και βεβαίως και από την ελιά», χωρίς να ζητήσει συγγνώμη για την αποτυχία των προηγούμενων πολιτικών. Επίσης, αν και γνωρίζει ότι οι περισσότεροι κρατικοδίαιτοι συνεταιρισμοί διοικούνταν και διοικούνται από γαλάζιους αγροτοσυνεταιριστές, δεν λέει ούτε μια κουβέντα για την αποτυχία τους να δημιουργήσουν ένα επώνυμο προϊόν για τα ράφια των σούπερ μάρκετ.
Κλείνοντας, απλώς θα επισημάνω για μια ακόμα φορά ότι το ελαιόλαδο θα συνεχίσει να παραμένει στα αζήτητα, όσο οι αγρότες εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους πολιτικούς και δεν αναλαμβάνουν ατομικά και συλλογικά την ευθύνη των καλλιεργειών και των προϊόντων τους, διεκδικώντας ταυτόχρονα πλήρη απαλλαγή από φόρους εισοδήματος (για τζίρο μικρότερο από 50.000 ευρώ) και από ασφαλιστικές εισφορές.
Από την πλευρά τους οι πολιτικοί, αντί να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την τιμή του λαδιού, των σύκων και της σταφίδας, οφείλουν -στο πλαίσιο μιας εθνικής πολιτικής για την ανάσχεση της περιφερειακής δημογραφικής συρρίκνωσης- να θεσμοθετήσουν αφορολόγητο εισόδημα 50.000 ευρώ για όσους κατοικούν σε οικισμούς μικρότερους των 5.000 κατοίκων και εθνική αγροτική σύνταξη χωρίς εισφορές.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
