Ειδικά στο χώρο της Κεντροαριστεράς, όπου για πολλά χρόνια δέσποζε η παράταξη που ίδρυσε ο Σταύρος Μπένος η οποία ανέδειξε δημάρχους τον αείμνηστο Χρήστο Μαλαπάνη και τον Γιώργο Κουτσούλη, υπάρχει μια... μαύρη τρύπα χωρίς παρόν και μέλλον. Η απουσία ισχυρής κεντροαριστερής παράταξης με τη σειρά της ευνοεί τις φυγόκεντρες δυνάμεις και στο στρατόπεδο της Κεντροδεξιάς, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια το Δήμο Καλαμάτας σε μονοπάτια ακραίου λαϊκισμού.
Σε κάθε περίπτωση η απλή αναλογική δεν οδήγησε στον παράδεισο που ευαγγελιζόταν η Αριστερά, αλλά σε κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων και μια αντιπαραγωγική οχλαγωγία, που δεν έχει καμία σχέση με την παραγωγική πολυφωνία. Αν στο παζλ προστεθεί και ο αντιδημοκρατικός νόμος Θεοδωρικάκου με τη μετεκλογική αφαίρεση αρμοδιοτήτων από το Δημοτικό Συμβούλιο, έχουμε μπροστά μας ολόκληρη την εικόνα του δρόμου προς την κόλαση που είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.
Σε αυτές τις συνθήκες μόνο ένας αφελής θα πίστευε ότι είναι εφικτή η σύνθεση προτάσεων χωρίς προγραμματικές δεσμεύσεις και συμβιβασμούς που να ξεπερνούν τα στενά όρια της πολιτικής η οποία βασίστηκε σε αντιαριστερά και αντιδεξιά συνθήματα. Ετσι κι αλλιώς η πολιτική του πρώην δημάρχου Παναγιώτη Νίκα, που γιγάντωσε το δήμο-πατερούλη, δεν γκρέμισε απλώς τα σύνορα που χώριζαν το ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημιοκρατία, αλλά έφερε και σε αμηχανία όσους πίστευαν μέχρι τότε ότι ένας δεξιός δήμαρχος δεν μπορεί να ικανοποιεί μαζικά τα αιτήματα συλλόγων, φορέων και ιδιωτών.
Για παράδειγμα: Η πολιτική επιλογή του πρώην δημάρχου για τη Ναυαρίνου δεν ήταν αβάσιμη. Εδραζόταν στα αιτήματα των επαγγελματιών που ζητούσαν να μην αλλάξει τίποτα, επειδή βγάζουν μεροκάματο πουλώντας ποικιλίες σε πελάτες που έχουν συνηθίσει να πηγαίνουν για μπάνιο με το ιδιωτικό τους αυτοκίνητο. Ουσιαστικά ο κ. Νίκας, πριν λάβει οποιαδήποτε απόφαση, μετρούσε το κόστος και το όφελος που θα είχε από αυτήν - και λάμβανε πάντα εκείνη με το μικρότερο κόστος. Η "μέτρηση" αυτή σύμφωνα με κάποιους είναι η πεμπτουσία της πολιτικής. Σύμφωνα με άλλους είναι ο ορισμός του λαϊκισμού και οδηγεί αρχικά σε στασιμότητα και τελικά σε παρακμή. Στον πολιτικό στίβο επικρατούν συνήθως όσοι εκτιμούν σωστά τη σχέση κόστους - οφέλους. Ιστορία όμως γράφουν όσοι πολιτικοί πείθουν την κοινή γνώμη ότι η υπάρχουσα σχέση κόστους - οφέλους δεν ευνοεί τελικώς κανέναν, και ότι όλοι θα γίνουμε πλουσιότεροι αν ανατραπεί η κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Στο παράδειγμα της Ναυαρίνου, καμία δημοτική παράταξη δεν επιχείρησε να αλλάξει γνώμη στους επαγγελματίες που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Τα μέτρα αποσύρθηκαν άρον άρον και κανένας δεν τόλμησε να ψελλίσει ότι είναι αδύνατον να κριθεί η επιτυχία τους μέσα σε λίγες μέρες.
2ο παράδειγμα: Εδώ και τουλάχιστον μισό αιώνα είναι γνωστό ότι στο Ιστορικό Κέντρο της Καλαμάτας είναι θαμμένες αρχαιότητες. Ο πρώην δήμαρχος Καλαμάτας μετρώντας κόστος και όφελος αποφάσισε να αναπλάσει την πλατεία της Υπαπαντής, αφήνοντας το έργο της ανάδειξης των αρχαίων στις επόμενες γενιές. Καμία παράταξη του σημερινού Δημοτικού Συμβουλίου δεν μπόρεσε να επιβάλει στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας το θέμα της ανάδειξης των αρχαίων, και γι’ αυτό αμήχανα αναγκάστηκαν τελικώς να πάρουν θέση ή να κρυφτούν σχολιάζοντας τις προτάσεις του πρώην δημάρχου Γιώργου Κουτσούλη και της ομάδας "Σώστε τα αρχαία της Υπαπαντής".
Μπορεί όμως μια παράταξη να κυβερνήσει ή να κερδίσει τις εκλογές χωρίς να θέτει αυτή τα θέματα της πολιτικής ατζέντας; Μπορεί μια παράταξη να ηγεμονεύσει ιδεολογικά χωρίς να πείθει τους πολίτες για την ορθότητα των επιλογών της; Μπορεί μια κεντροδεξιά παράταξη να κυβερνάει συνέχεια επειδή πιστεύει ότι έχει πεθάνει η Κεντροαριστερά; Μπορεί μια κεντροαριστερή παράταξη να κερδίσει τις εκλογές επειδή οι ψηφοφόροι κουράστηκαν μετά από 20 χρόνια κεντροδεξιών δημοτικών αρχών;
Είναι νωρίς να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Προσωπικά όμως πιστεύω ότι ο κατακερματισμός των δυνάμεων και η απουσία πειστικών προτάσεων για το μέλλον της πόλης ενδέχεται να οδηγήσει σε έναν τοπικό... Ντόναλντ Τραμπ που θα αμφισβητήσει με τον παρά του (ή με ακάλυπτες επιταγές) όχι μόνο το σύστημα γενικώς και αορίστως, αλλά και θεσμούς όπως το Φεστιβάλ Χορού ή το Κοινωνικό Παντοπωλείο, που κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί τα θεωρούν ακλόνητα και αδιαπραγμάτευτα. Υπερβολές; Πηγαίνετε μια βόλτα στα καφενεία να ακούσετε ψηφοφόρους να μιλάνε για “τους ρομά και τους μετανάστες που παίρνουν όλα τα επιδόματα των Ελλήνων” και τα ξαναλέμε όταν κλείσουν οι κάλπες. Μόνο μην μου πέσετε πάλι από τα σύννεφα.
Θανάσης Λαγός
