Ετσι και αλλιώς με τρομάζει η ιδέα να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου μέσα στη φτώχεια, επειδή μια έφηβη στη Στοκχόλμη θέλει πάση θυσία να καταναλώνει πράσινη ενέργεια ή επειδή οι Πράσινοι της Γερμανίας θεωρούν τη θυσία του εισοδήματος απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο στον παράδεισο. Ειλικρινά με τρομάζουν όσοι μιλούν για θυσίες και ειδικά στην περίπτωση της οικολογίας οι ακραίοι που πιστεύουν ότι πρέπει να θυσιαστεί ο άνθρωπος για να επιβιώσει ο πλανήτης. Κατά τη δική μου ταπεινή ανθρωποκεντρική προσέγγιση ο άνθρωπος δαμάζοντας τη φύση όχι μόνο παράγει πολιτισμό, αλλά δημιουργεί κιόλας τις συνθήκες τόσο για την προστασία του περιβάλλοντος όσο και για τη μελλοντική σωτηρία του πλανήτη από φυσικές καταστροφές (π.χ. έναν κομήτη ή έναν ιό που απειλεί την πανίδα).
Για αυτό αν θέλουμε να προστατέψουμε τον Ταΰγετο δεν πρέπει να τον κάνουμε... απάτητο. Αντιθέτως πρέπει να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να επιστρέψουν οι άνθρωποι στο βουνό είτε καλλιεργώντας τα χωράφια που εγκατέλειψαν, είτε προσφέροντας υπηρεσίες σε όσους κάνουν φυσιολατρικά ταξίδια στον Ταΰγετο. Και ο κόσμος θα επιστρέψει στον Ταΰγετο μόνο αν αξιοποιηθούν και αναδειχθούν τα μονοπάτια που τον συνδέουν με τα αστικά και ημιαστικά κέντρα της Μεσσηνίας, της Λακωνίας και της Αρκαδίας.
