Υπενθυμίζουμε ότι με άριστα το 100, οι 12 από τις 13 Περιφέρειες βαθμολογούνται κάτω από τη βάση του 50 και μόνο η Θεσσαλία παίρνει βαθμό 51,65. Η Περιφέρεια Πελοποννήσου με βαθμό 43,96 κατατάσσεται στην 6η θέση της σχετικής εθνικής κατάταξης και φυσικά δεν πιάνει κανέναν από τους 17 Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης. Συγκεντρώνει μάλιστα πολύ χαμηλή βαθμολογία στους ΣΒΑ «Λιγότερες ανισότητες» (βαθμός 10,14), «Μηδενική φτώχεια» (βαθμός 15,11), «Ποιοτική εκπαίδευση» (βαθμός 37,60 ), «Βιομηχανία, Καινοτομία και Υποδομές» (βαθμός 25,08), «Βιώσιμες πόλεις και κοινότητες» (βαθμός 31,18).
Σε μια ορθολογική κοινωνία η βαθμολογία για τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης είναι στην κορυφή της προεκλογικής ατζέντας και οι πολίτες εκλέγουν κυβέρνηση και τοπικές αρχές με γνώμονα τις προτάσεις τους για τη βελτίωση των βαθμών και την επίτευξη των ΣΒΑ. Στην Ελλάδα ο μέσος ψηφοφόρος έχει εκπαιδευτεί να απεχθάνεται τους αριθμούς και να επιλέγει πρωθυπουργό, περιφερειάρχη και δήμαρχο διαβάζοντας κουτσομπολιά για το χρόνο των εκλογών και τα ονόματα των υποψηφίων. Ταυτόχρονα, πολιτικοί και Τύπος συντηρούν το μύθο της "ποιότητας ζωής κάτω από τον ζωοδότη ήλιο", που τη ζηλεύουν όλοι "οι κουτόφραγκοι που πληρώνουν ακριβό ενοίκιο και φόρους", με συνέπεια τελικώς να "έχουν το ίδιο αν όχι χαμηλότερο εισόδημα από τους Έλληνες".
Εννοείται ότι ο λαϊκίστικος αυτός μύθος αγνοεί παντελώς όλα τα επίσημα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ελλάδα ίσα που αγγίζει το 55% του μέσου ευρωπαϊκού (στοιχεία της Eurostat για το 2019) -και άρα ο μέσος Έλληνας διαθέτει το μισό εισόδημα από τον μέσο Ευρωπαίο. Εννοείται επίσης ότι ο "ζωοδότης ήλιος" θα υπάρχει στην Ελλάδα ακόμα κι αν πέσει λιμός στη χώρα, καθώς οι μέρες ηλιοφάνειας όπως και η φυσική ομορφιά ενός τόπου δεν είναι ανθρώπινο έργο. Έτσι κι αλλιώς, τα λαϊκίστικα παραμύθια για την "ευλογία του ήλιου" ακούγονται ευχάριστα μόνο σε όποιον πιστεύει πως οι Έλληνες είναι περιούσιος λαός, οπότε όλα τα υπόλοιπα έθνη τούς οφείλουν... επιδόματα επειδή πριν από πολλούς αιώνες ο ελληνισμός μεταλαμπάδευσε τα φώτα στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Ειδικά στη Μεσσηνία δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι το χωριό τους είναι ο ομφαλός της γης και ότι η παραλία όπου απλώνουν την αρίδα τους είναι η καλύτερη στον κόσμο. Οι περισσότεροι από όσους υποστηρίζουν αυτές τις ανοησίες δεν έχουν πάει ούτε στο... Λουτράκι, ώστε να διαπιστώσουν π.χ. ότι αστική παραλία δεν διαθέτει μόνο η Καλαμάτα σε όλο τον πλανήτη. Υπάρχουν βεβαίως κι αυτοί που "όλο τον κόσμο γύρισαν μα τίποτα δεν είδαν", επειδή έκλειναν τα μάτια τους για να συγκρίνουν στο μυαλό τους τον Σηκουάνα με το ρέμα του χωριού τους που το θεωρούν ομφαλό της γης. Αν άνοιγαν λίγο τα μάτια τους, θα έβλεπαν όχι μόνο ότι οι κουτόφραγκοι έχουν τρένα για να μετακινούνται από πόλη σε πόλη κι από χωριό σε χωριό, αλλά και ότι αλλάζουν αυτοκίνητο κάθε 5 χρόνια, ενώ ο μέσος Μεσσήνιος είναι ευτυχισμένος που αγόρασε 4x4 αυτοκίνητο 20ετίας για να κουβαλάει ξύλα για το τζάκι του. Μέσα στην ευτυχία του ακούει και τον πολιτικό να του λέει ότι η Μεσσηνία είναι "ευλογημένος τόπος" και σκέφτεται να τον ψηφίσει ξανά για να μη χάσει τα επιδόματα που του επιτρέπουν να έχει αυτοκίνητο 20ετίας.
Η αλήθεια είναι ότι μετά τον Εμφύλιο οι περισσότεροι Ελλαδίτες κατάντησαν κυνηγοί επιδομάτων και μόνο ο ελληνισμός της διασποράς κρατά ακόμα άσβεστη τη φλόγα της δημιουργικότητας και του πλουτισμού. Οι πάλαι ποτέ ριψοκίνδυνοι Έλληνες έμποροι μετατράπηκαν εντός λίγων δεκαετιών σε κρατικοδίαιτους επαίτες, που αισθάνονται περηφάνια επειδή απολαμβάνουν μεγαλύτερη μερίδα στο κρατικό τραπέζι. Και φυσικά εκλέγουν όσους τους... ταΐζουν με παραμύθια για τον "ευλογημένο τόπο" και τις ικανότητες του τάδε ή του δείνα ηγέτη στη διανομή των επιδομάτων. Και φυσικά οι ικανότητες του τάδε ή του δείνα ηγέτη μετριούνται με αόρατα ικανόμετρα, επειδή οι ψηφοφόροι έχουν εκπαιδευτεί να απεχθάνονται τους αριθμούς και τα επίσημα στοιχεία.
Φαύλος κύκλος; Προφανέστατα. Στο σαλόνι του "Τιτανικού" συνεχίζουν την ονοματολογία και κανένας δεν ασχολείται με το παγόβουνο των στατιστικών στοιχείων.
Θανάσης Λαγός
