« - Αραιά υπεραστικά δρομολόγια, ιδίως το Σαββατοκύριακο, από και προς το Αεροδρόμιο.
- Έλλειψη τακτικού δρομολογίου αστικού ΚΤΕΛ, που να συνδέει την Καλαμάτα με τον διεθνή της Αερολιμένα.
- Αίτημα για ύπαρξη στάσης εντός του parking του Αεροδρομίου.
- …ανεπαρκής συγκοινωνία μέσω του υπεραστικού ΚΤΕΛ, καθημερινά από Καλαμάτα προς Αρεόπολη, Σπάρτη και τα γύρω χωριά».
Ειλικρινά δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί η αντιπολίτευση αδυνατεί να αναδείξει τα παραπάνω προβλήματα και προτιμά να ασχολείται με το κόστος του γεύματος της Υπαπαντής· αλλά είμαι απολύτως βέβαιος ότι η Μεσσηνία θα κάνει ένα τεράστιο αναπτυξιακό βήμα όταν οι άρχοντές της «ανακαλύψουν» τη… σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει τον Αερολιμένα «Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος» με την Καλαμάτα, τη Μεσσήνη, την Κυπαρισσία, την Αρχαία Ολυμπία και τις Μυκήνες. Όπως και να έχει το πράγμα, είναι αδιανόητο να συζητάμε για τα 12.000 ευρώ, που κόστισε το γεύμα στη γιορτή και να μην ανοίγει ο διάλογος για τα εκατομμύρια ευρώ που χάνει η Μεσσηνία επειδή δεν μπορεί να μετατρέψει τον Αερολιμένα «Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος» σε κύρια πύλη εισόδου της Πελοποννήσου. Σε κάθε περίπτωση πάντως, και ανεξάρτητα από την ανεπάρκεια των νυν αρχόντων και της αντιπολίτευσης, η ανάδειξη του Αερολιμένα «Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος» σε κύρια πύλη εισόδου της Πελοποννήσου είναι ανέφικτη χωρίς δημόσια συγκοινωνία.
Σε μια ορθολογική κοινωνία οι κοινωνικοί εταίροι (υπεραστικό και αστικό ΚΤΕΛ, σύλλογοι ταξί, ΟΣΕ, αυτοδιοίκηση κ.λπ.) κάθονται στο τραπέζι του διαλόγου και συζητούν τη δημιουργία ενός συγκοινωνιακού φορέα και ενός δικτύου υπηρεσιών που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες του 21ου αιώνα. Η Μεσσηνία όμως τις τελευταίες δεκαετίες συζητά μόνο για την… κατσίκα του γείτονα και εύχεται το θάνατό της, αδιαφορώντας στην πράξη για την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών της πόρων. Αξίζει εδώ να θυμίσουμε ότι η Καλαμάτα συζητούσε για τραμ πριν από δύο δεκαετίες και ότι οι οπισθοδρομικές δυνάμεις τίναξαν την προσπάθεια στον αέρα, προβάλλοντας τα συνήθη μαξιμαλιστικά επιχειρήματα που επιστρατεύουν οι «ολικοί αρνητές» όταν θέλουν να εμποδίσουν την ανάπτυξη, για να παρουσιάσουν στη συνέχεια τους εαυτούς τους ως σωτήρες. Από τότε μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στο μυλαύλακο της αντίδρασης και πλέον τόσο στα έδρανα της συμπολίτευσης όσο και στα έδρανα της αντιπολίτευσης κυριαρχούν (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) οι δυνάμεις του λαϊκισμού, που ασχολούνται μόνο με πίτες, αναπλάσεις και με το κόστος των γευμάτων, αδιαφορώντας για τη συγκοινωνία και τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών.
Θανάσης Λαγός
