Ταυτόχρονα η αντιπολίτευση αναζητά εναγωνίως ένα πειστικό προεκλογικό αφήγημα, καθώς «ο μπαμπούλας του νεοφιλελευθερισμού» έπαψε να τρομάζει τους ψηφοφόρους από τη στιγμή που άνοιξαν οι κάνουλες των χρηματοδοτήσεων σε Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, μετά από δέκα χρόνια λιτότητας, συνελήφθησαν απροετοίμαστες να διαχειριστούν πολιτικά τον νέο οικονομικό κύκλο που χαρακτηρίζεται από ενίσχυση των κρατικών πόρων. Αντιθέτως, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι εμφανίστηκαν απόλυτα ώριμοι να μοιραστούν την πίτα του Ταμείου Ανάκαμψης… αφήνοντας έξω από το πάρτι των ενισχύσεων τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο, η μεγάλη καθυστέρηση των διαγωνιστικών διαδικασιών για μεγάλα έργα υποδομής της Μεσσηνίας ήταν μάλλον αναπόφευκτη, αφού σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις προέχει η διανομή των πόρων μεταξύ των εταιρειών, ενώ για την έναρξη και την ολοκλήρωση των έργων… έχει ο Θεός. Τυπικά βεβαίως τα έργα του Ταμείου Ανάκαμψης πρέπει να ολοκληρωθούν το 2026. Όλοι όμως γνωρίζουν πως τα έργα δεν θα τελειώσουν στην ώρα τους και ότι θα χαρακτηριστούν «γέφυρες» για τις επόμενες χρηματοδοτήσεις ενός νέου Ταμείου Ανάκαμψης. Έτσι κι αλλιώς, όταν κανένας δεν γνωρίζει πότε θα ξεκινήσουν οι εργασίες κατασκευής του δρόμου Καλαμάτα - Ριζόμυλος - Πύλος - Μεθώνη, είναι τουλάχιστον ανώφελο να συζητάμε για τον χρόνο ολοκλήρωσής του. Εξίσου ανώφελη έχει καταντήσει και η συζήτηση για την αναβάθμιση των υποδομών του Αεροδρομίου της Καλαμάτας, καθώς οι περισσότεροι Μεσσήνιοι έχουν πιστέψει ότι αρκεί η μεγέθυνση του αεροσταθμού για να έρθουν περισσότερα αεροπλάνα την τουριστική σεζόν. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσοι Μεσσήνιοι έχουν αντιληφθεί ότι η σύμβαση παραχώρησης δεν αρκεί για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών του Αεροδρομίου και ότι απαιτείται τουλάχιστον διαπλάτυνση του διαδρόμου και αύξηση των θέσεων στάθμευσης αεροσκαφών, για να έρθουν μεγαλύτερα και περισσότερα αεροπλάνα στην Καλαμάτα.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως οι αιρετοί της Μεσσηνίας, όπως και της υπόλοιπης Ελλάδας, αισθάνονται ευτυχείς που… μοιράζουν χρήματα και ενισχύσεις αντί να υπερασπίζονται την πολιτική της λιτότητας, όπως αναγκάζονταν να κάνουν στα χρόνια της χρεοκοπίας και της ύφεσης. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν η υπεραισιοδοξία των αιρετών οφείλεται σε αφέλεια ή αν πράγματι θεωρούν ευκαιρία, αυτή την περίοδο, την επικράτηση των γεωπολιτικών συμφερόντων σε βάρος των αμιγώς οικονομικών. Σε κάθε περίπτωση πάντως, είναι τουλάχιστον αφελής όποιος πιστεύει ότι η Ελλάδα θα βρεθεί στο πλευρό των νικητών χωρίς να θυσιάσει τίποτα. Ας θυμηθούμε ότι στους δύο Παγκόσμιους και στον Ψυχρό Πόλεμο χρειάστηκε η θυσία της εθνικής ενότητας για να βρεθεί η Ελλάδα στο πλευρό των νικητών -και ότι η ορθότητα εκείνων των αποφάσεων αμφισβητείται έντονα από τις τάξεις των ηττημένων ακόμα και σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να πάρει ενεργή θέση αφενός στη σύγκρουση των ΗΠΑ με την Κίνα και, αφετέρου, στον πόλεμο της Ρωσίας με την Ευρώπη. Θεωρητικώς, και στις δύο συγκρούσεις η Ελλάδα δεν έχει να κάνει τίποτα περισσότερο από το να συνεχίσει την πορεία της στο πλευρό της Δύσης. Θα παραμείνει όμως η Δύση ενωμένη ή θα ενταθεί ο εθνικός ανταγωνισμός και ο κρατικός προστατευτισμός, με συνέπεια να διαλυθούν οι υπάρχουσες συμμαχίες; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό κάθε άλλο παρά εύκολη είναι, και μόνο αφελείς πολιτικοί τρίβουν τα χέρια τους πιστεύοντας ότι χάρη στις γεωπολιτικές συγκρούσεις η ροή χρήματος προς την Ελλάδα θα είναι αέναη και απρόσκοπτη.
Θανάσης Λαγός
