Οι αναγνώστες της «Ε» γνωρίζουν πολύ καλά ότι υποστηρίζω με πάθος και επιχειρήματα την πρώτη επιλογή, καταγγέλλοντας, επίσης με επιχειρήματα και επίσημα στατιστικά στοιχεία, την πολιτική που κρατάει δέσμια την οικονομία και χαμηλά τα εισοδήματα των πολιτών. Γνωρίζω φυσικά ότι πολλοί δημότες της Καλαμάτας αντιμετωπίζουν με καχυποψία τη μετατροπή της πόλης τους σε ευρωπαϊκό αστικό κέντρο, ίσως επειδή πιστεύουν ότι θα χάσουν το προνόμιο να… παρκάρουν όπου βρουν. Γνωρίζω επίσης ότι, εξαιτίας της μετακίνησης του πληθυσμού, ένας μεγάλος αριθμός δημοτών που έχει μετακομίσει από τα χωριά στην πόλη δεν έχει την αστική κουλτούρα των Καλαματιανών που μετακινήθηκαν από τη μεσσηνιακή πρωτεύουσα προς την Αττική, την Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία.
Γι’ αυτό και κατανοώ (αλλά δεν δικαιολογώ) όλους τους αιρετούς, οι οποίοι διστάζουν να συγκρουστούν με την καχυποψία και τον επαρχιωτισμό που κρατούν δέσμια την οικονομία και χαμηλά τα εισοδήματα των Καλαματιανών. Από εκεί και πέρα όμως, πιστεύω ότι Ιστορία γράφουν μόνο οι πολιτικοί που αγνοούν τις δημοσκοπήσεις και πολιτεύονται με γνώμονα το ευρύτερο και μακροχρόνιο συμφέρον της πόλης, του νομού, της περιφέρειας, της χώρας και των ανθρώπων. Του λόγου το ασφαλές επιβεβαιώνει τόσο η πολιτική του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κόντρα στα 2/3 της κοινής γνώμης, όσο και η πολιτική του Κώστα Σημίτη για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ (κόντρα και στο ίδιο του το κόμμα). Αντιθέτως, κανένας δεν θυμάται τους πολιτικούς που σπατάλησαν το πολιτικό τους κεφάλαιο και το χρόνο τους ικανοποιώντας εφήμερα καπρίτσια της κοινής γνώμης ή αιτήσεις διορισμών και μεταθέσεων.
Βεβαίως και για να είμαστε ρεαλιστές, όποιος υποψήφιος ή αιρετός πορεύεται με γνώμονα να είναι αρεστός στις δημοσκοπήσεις και στο εκλογικό σώμα, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να εκλεγεί ή να επανεκλεγεί -από οποιονδήποτε θα επιχειρήσει να πάει κόντρα στο ρεύμα της καχυποψίας, υποστηρίζοντας ότι η Καλαμάτα μπορεί να γίνει διεθνής ταξιδιωτικός προορισμός και θα ωφεληθεί αν το κάνει. Είναι γνωστό ότι από την εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη μέχρι την εποχή που οι Καλαματιανοί δημότες απέρριψαν την τροχοδρόμηση τραμ, το εκλογικό σώμα έχει απαντήσει πολλές φορές στα αναπτυξιακά διλήμματα επιλέγοντας τους ιεραπόστολους του πτωχοπροδρομισμού, οι οποίοι ευαγγελίζονται μια φτωχή πλην τίμια Ελλάδα.
Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη όμως «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται» -και αυτό αποδείχθηκε στο… ταμείο πληρωμής των τριών μνημονίων που επιβλήθηκαν μετά την ψήφο σε «Λεφτά υπάρχουν», «Ζάππειο» και «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Σε κάθε περίπτωση όμως, το εκλογικό σώμα πρέπει να ωριμάσει και να αναλάβει την ευθύνη των αποφάσεών του, αντί να περιμένει να βγάλουν το φίδι από την τρύπα κάποιοι «φωτισμένοι» ηγέτες. Ειδικά στην αυτοδιοίκηση, οι πολίτες ίσως θα πρέπει να αποφασίζουν με δημοψήφισμα σχεδόν για όλα τα θέματα, ώστε να έχουν λόγο αλλά και να αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη για τις συνέπειες της επιλογής τους. Και αν οι δημότες της Καλαμάτας αποφασίσουν με δημοψήφισμα ότι δεν θέλουν πεζόδρομους και δέντρα, κανένα πρόβλημα. Η γη θα συνεχίσει να γυρίζει, όπως συνέχισε και μετά το δημοψήφισμα του 2015.
Θανάσης Λαγός
