Οσο και να προκαλεί εντύπωση, αντίδραση και θυμό το συγκεκριμένο περιστατικό, είναι συνηθισμένο, φυσιολογικό στον κόσμο της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Των σχέσεων διαπλοκής και εξάρτησης της πολιτικής εξουσίας με τα μέσα ενημέρωσης.

Ετσι είναι το σύστημα της λειτουργίας της πολιτικής στη χώρα μας χρόνια τώρα, που τα τελευταία χρόνια έχει ξεπεράσει κάθε όριο και δεν ορρωδεί προ ουδενός.

Από τη μία η πολιτική εξουσία και από την άλλη οι πρόθυμοι δημοσιογράφοι, στρατευμένοι στην υπηρεσία του κόμματος, του πολιτικού τους αφεντικού, έτοιμοι να τα δώσουν όλα και να παλέψουν για την… αλήθεια και την… αντικειμενικότητα που βολεύει κόμμα και αφεντικό. Η αλήθεια και η αντικειμενικότητα,  η έρευνα, η εξέταση έστω, η αναζήτηση και η παρουσία της άποψης της αντίθετης πλευράς δεν υπάρχει. Γιατί ο σκοπός και η αποστολή δεν έχουν καμία σχέση με την ενημέρωση, την αλήθεια και την αντικειμενικότητα.

Ρίξε λάσπη και όλο και κάτι θα μείνει. Και όταν αργότερα θα λάμψει η αλήθεια, που δε θα έχει καμία σχέση με την παρουσίαση και την προβολή που έγινε, δεν τρέχει και τίποτα. Ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί, η λάσπη θα έχει μείνει, η πολιτική και ηθική εξόντωση του αντιπάλου θα έχει επιτευχθεί.

Με όλα αυτά δεν προάγεται η δημοκρατία, η πολυφωνία, ο πλουραλισμός και η ανεξαρτησία της δημοσιογραφίας. Αλλά μπρος στο καλό, στο να διασωθεί το κόμμα και το πολιτικό αφεντικό, όλα αυτά είναι μεγάλα λόγια που εκστομίζονται κατά καιρούς, χωρίς θράσος, από υπηρέτες και αφεντικά.

Το καλό είναι ότι ο κόσμος αρχίζει να παίρνει χαμπάρι και το κακό πως διαπιστώνει ότι είναι όλοι ίδιοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι και στρέφεται στα άκρα και κυρίως στο φασισμό, θέλοντας να τους ρίξει ξύλο.