Η υπόθεση της βελτίωσης του δρόμου Σουληνάρι - Κορυφάσιο, πολύπαθου και αυτού (μετά το Γαργαλιάνοι - Ρωμανού), το επιβεβαιώνει με τον πιο χαρακτηριστικό και τραγικό τρόπο. Εργο που υλοποιείται με επίβλεψη από υπηρεσία του υπουργείου Υποδομών, από την Αθήνα. Στοιχείο που αποτελεί έναν επιπλέον ανασταλτικό παράγοντα στην πορεία υλοποίησής του.
Το έργο ξεκίνησε με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ, από το τομεακό του υπουργείου. Προχώρησε με αργούς ρυθμούς και πολλά εμπόδια και με μεγάλη ταλαιπωρία του κόσμου στο πρώτο του τμήμα, Σουληνάρι - Κρεμμύδια. Τελικά ο καιρός πέρασε, το ΕΣΠΑ τελείωσε και το μεγαλύτερο μέρος του έργου έμεινε για να χρηματοδοτηθεί από εθνικούς πόρους. Τον παλιό καλό καιρό, στις εποχές των παχιών αγελάδων τα έργα με κρατικά χρήματα καρκινοβατούσαν. Τώρα στα κρίσιμα χρόνια των μνημονίων και της χώρας που βρίσκεται σε χρεοκοπία, ακόμα και η χρηματοδότηση με το σταγονόμετρο μοιάζει πολυτέλεια.
Μάλιστα, με τα κρατικά χρήματα θα πρέπει να πληρωθούν και οι απαλλοτριώσεις, που ακόμα δεν έχουν πληρωθεί. Για ένα έργο που θα έπρεπε να είχε τελειώσει το 2015 (ήταν όρος ένταξης και χρηματοδότησης του ΕΣΠΑ), στο τέλος του 2016 δεν έχουν πληρωθεί ούτε οι απαλλοτριώσεις.
Ολα αυτά με τις καθυστερήσεις, την ταλαιπωρία του κόσμου και το γεγονός ότι το έργο θα γίνει τελικά μισό, είναι απολύτως φυσιολογικά και αναμενόμενα. Και αν γίνει και η παράκαμψη του Κορυφασίου, ...επιτυχία θα είναι.
Το σύστημα των δημοσίων έργων στη χώρα μας νοσεί εδώ και χρόνια και παρά τις διαπιστώσεις, γιατρειά δεν υπάρχει. Είναι εγκληματικό να δημοπρατείται έργο χωρίς να έχουν συντελεστεί οι απαλλοτριώσεις ή να χρειάζονται και να εγκρίνονται συμπληρωματικές εργασίες, λόγω ελλείψεων της μελέτης. Οταν λυθούν αυτά τα αυτονόητα, θα προχωρούν κανονικά τα έργα και θα ολοκληρώνονται στους σωστούς χρόνους και χωρίς υπερβάσεις στις πιστώσεις. Χωρίς αυτά η Μεσσηνία θα μένει χωρίς δρόμους αξιοπρέπειας και ασφάλειας.
