Οταν προέκυψε το “φρούτο” της ανάπτυξης -και δη της τουριστικής- πέσαμε όλοι επάνω του να το... φάμε. Ελα όμως που το κλαρί ήταν ψηλό και πολύ λίγοι μπόρεσαν να το φθάσουν -κι ακόμα λιγότερο να το κόψουν και να το γευθούν. Οι υπόλοιποι επέμεναν να χοροπηδούν κωμικά με το χέρι τεντωμένο, μήπως και κατορθώσουν να το αγγίξουν, αλλά πού...

Και στο μεταξύ, αρχίσαμε μεγαλόπνοα προγράμματα, αρχίσαμε πιστοποιήσεις, αρχίσαμε καλλωπισμούς, σαρώσαμε στα γρήγορα κάτω από το χαλί το... χάλι μας, κρεμάσαμε και την ταμπέλα που γράφει “ανοίξαμε” και -κάνοντας σχέδια για την επόμενη “μεγαλειώδη” κίνησή μας- περιμέναμε την... ανάπτυξη. Η οποία, όμως, τελικά, μάλλον... επιμένει να αναβάλει επ’ αόριστον την άφιξή της αφού, λέει, η ανάπτυξη απαιτεί και θυσίες και ξεβόλεμα και πάνω απ’ όλα σοβαρότητα στον καθορισμό των προτεραιοτήτων μας.

Οι οποίες προτεραιότητες -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- ήταν η εξής... μία, η “κονόμα”. Γι’ αυτό και οι συνήθεις “τουριστικές επενδύσεις” στην περιοχή μας είχαν -και έχουν- αυστηρά τρίμηνη διάρκεια και πολλά... ντεσιμπέλ, ακόμα και σε περιοχές που θα πρέπει να προστατεύεται η άγρια ζωή.

Τώρα πλέον έχουμε τη δυνατότητα να... ξεκαβαλήσουμε και να δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα -η οικονομική κρίση θεωρώ ότι έχει συνδράμει ιδιαιτέρως προς αυτή την κατεύθυνση. Θέληση και γερή δόση αυτοκριτικής χρειάζεται και ύστερα όλα θα είναι καλύτερα...

Με όλα τα παραπάνω, φυσικά, δεν πρέπει να χρεωθούν και οι σοβαροί άνθρωποι, που έχουν σχεδιασμό, προγραμματισμό και υλοποιούν σοβαρές επενδύσεις -όποιας οικονομικής κλίμακας κι αν είναι αυτές.

Αλλωστε, πέρα από τις μεγάλες μονάδες, αυτό που δίνει το “χρώμα” σε έναν τόπο είναι οι μικρές επιχειρήσεις, όταν δημιουργούνται και λειτουργούν όπως πρέπει. Κι ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια κάτι φαίνεται να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος