Ηταν ένα – θα έλεγε κανείς – συνηθισμένο Σάββατο, από αυτά που κανείς ετοιμάζεται να βγει βόλτα και να μιλήσει για τους ποδοσφαιρικούς αγώνες της επόμενης μέρας. Για τους Μικρασιάτες της Καλαμάτας όμως δεν ήταν μια μέρα σαν τις άλλες, κι έτσι δεν ξέχασαν τη σημασία της επετείου της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Κατέβηκαν με τα παιδιά και τα εγγόνια τους στο “χιλιόμετρο”, τραγούδησαν μια μελωδία και άφησαν καραβάκια στο νερό, με γραμμένα πάνω σε αυτά τα ονόματα των θυμάτων, των νεκρών τους. Η εκδήλωση τελείωσε γλυκά και ήσυχα, μελαγχολικά, όπως είναι λογικό. Η θάλασσα είχε αρχίσει να έχει κύμα, πήρε μαζί της χάρτινα καραβάκια... Δεν πέρασαν παρά λίγες ώρες μόνο και το ενδιαφέρον των ΜΜΕ στράφηκε και πάλι στο λιμάνι. Εφτανε εκεί ακόμη ένα ιστιοπλοϊκό φορτωμένο με 61 ανθρώπους, οι μισοί από αυτούς έφηβοι. Από αυτούς τους γνώριμους πια, ταλαίπωρους ανθρώπους που φτάνουν ξυπόλητοι, από πατρίδες μακρινές που ούτε στο χάρτη δε ξέρουμε να τις δείξουμε, αυτούς τους απόκληρους της ζωής. Η ίδια θάλασσα, πάνω στα νερά της οποίας οι Μικρασιάτες μνημόνευαν τους νεκρούς τους, έφερε άλλη μια καραβιά δυστυχίας, μέσα σε λίγες ώρες. Στη θάλασσα χάθηκαν τότε στη Μικρασιατική καταστροφή οι άνθρωποι, στη θάλασσα πνίγονται και όσοι παλεύουν να δουν μια καλύτερη μέρα για τους ίδιους και τις οικογένειες τους. “Ποια θάλασσα θα ‘ναι αρκετά μεγάλη, για να χωρέσει τον καημό που μάζεψε η ψυχή μου” έλεγε το τραγούδι σε στίχους Νάνου Βαλαωρίτου και μουσική του Βασίλη Δημητρίου. Η δική μας θάλασσα, μάλλον. Η Μεσόγειος, έχει χωρέσει μέχρι στιγμής τον καημό χιλιάδων ανθρώπων και δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν... χωράει κι άλλο...