Ωστόσο τα δύο-τρία τελευταία χρόνια επέστρεψαν... δριμύτερα, επανακάμπτοντας δυναμικά, διαλαλώντας -μεταξύ άλλων- εκπτώσεις, εντός ή εκτός εισαγωγικών, μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ, αλλά και “χάι ντεφινίσιον” τηλεοράσεις μαζί με άλλα ηλεκτρονικά και ηλεκτρικά καλούδια...

Οπως τα ψυγεία-"ντουλάπες" και τους σούπερ αυτόματους εντοιχισμένους φούρνους, τους οποίους μπορούμε να χρεωθούμε μια ζωή, μέσω πιστωτικής κάρτας, για να τους αποκτήσουμε...

Φαίνεται να επιστρέφουμε, σταδιακά, σε... μία από τα ίδια, όπως τα προηγούμενα “καλά” χρόνια, όταν ο -κατά Βολφ Μπίρμαν- “παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος”, ξεχνώντας να σκεφτεί και αποστρέφοντας το βλέμμα από την ανέχεια -που δεν μπορεί να μην την έβλεπε “να πλησιάζει με δρασκελιές”- συνέχιζε να φορτώνει κι άλλο την κάθε μία από τις πιστωτικές του κάρτες, με τους εκάστοτε κυβερνώντες να εκθειάζουν τα “σοφά” τους οικονομικά και “αναπτυξιακά” μέτρα.

Κι αγοράζαμε, μιας και δεν είχαμε μάθει να κάνουμε κάτι άλλο από το να καταναλώνουμε. Κι όσο περισσότερο καταναλώναμε, τόσο περισσότερο δέσμιοι γινόμασταν σε ένα κατεστημένο που συντηρούσαμε εμείς οι ίδιοι, αποτελώντας ταυτόχρονα και μέρος του.

Βέβαια εμείς συνιστούμε την αποκαλούμενη “αμελητέα ποσότητα” -αν και συγκροτούμε πλήθη εκατομμυρίων. Οπως πλήθη εκατομμυρίων μπορούν να συγκροτήσουν και τα πρόβατα. Με μια ουσιαστική διαφορά, όμως:

Τα πρόβατα αδυνατούν να σκεφτούν, ποτέ τους δεν μπορούσαν. Ενώ εμείς, απλώς αφήσαμε να μας μάθουν πώς να πάψουμε να σκεφτόμαστε...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος