Ετσι, ο Μάρεϊ, μαζί με τον φίλο του τον Αλεξ, αποφασίζουν να έρθουν στην Καλαμάτα με απ’ ευθείας πτήση από το Λονδίνο, για να δουν από κοντά την πόλη, να περιηγηθούν και να γνωρίσουν, όσο είναι δυνατόν, τις περιοχές της, στις οποίες ενδεχομένως περπάτησε και πολέμησε ο μόλις 22 χρόνων το 1941 Σκωτσέζος στρατιώτης του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Ελλάδα...
Οι πληροφορίες λιγοστές για έναν ξένο που αναζητεί τα ίχνη των δικών του ανθρώπων σε μια πόλη άγνωστη. Είχα την τύχη να γνωρίσω αυτούς τους δύο ανθρώπους και να τους παράσχω την ισχνή μου γνώση σχετικά με τα γεγονότα εκείνης της μάχης.
“Εχεις έλθει ξανά στην Καλαμάτα;” ρώτησα τον άμεσα ενδιαφερόμενο. Οχι, δεν είχε. Αγνοούσε, μέχρι πρότινος, πού βρισκόταν η Καλαμάτα -δεν υπήρχε άλλωστε κανένας λόγος να το γνωρίζει. Ηξερε, όμως, τις... ελιές μας.
Σκέπτομαι ότι παρόμοιες ιστορίες υπάρχουν πολλές, ανθρώπων από τη Βρετανία, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία -ενδεχομένως και από το Ισραήλ ή την Κύπρο- που αναζητούν τα ίχνη των δικών τους, οι οποίοι έτυχε τον Απρίλη του 1941 να βρεθούν στην Καλαμάτα.
Η “επίσημη” Καλαμάτα, ωστόσο, δεν υπάρχει πουθενά, καμία αναφορά, καμία δυνατότητα ενημέρωσης για αυτούς τους ανθρώπους. Ακόμα και ο χώρος στο Δημαρχείο της Αριστομένους, με τις αναθηματικές πλάκες για τον ρόλο του κτηρίου ως νοσοκομείου για τους συμμάχους την περίοδο εκείνη, είναι απροσπέλαστος, κλειδωμένος...
Ας ξεκλειδώσουμε, γενικώς, την πρόσφατη ιστορία μας -σε καλό θα βγει να μας μάθει ο κόσμος και για κάτι άλλο πέρα από τις ελιές και το λάδι...