Δημήτρης Πλεμμένος

Πρωτοφανή φαινόμενα βίας για τα δεδομένα της Καλαμάτας με αφετηρία τον... αθλητισμό σημειώνονται το τελευταίο διάστημα. Φαινόμενα, τα οποία έχουν πολλές διαστάσεις και το μόνο που μπορούν να προκαλέσουν είναι ανησυχία για αυτά που έρχονται. Δεν πρόκειται απλώς για την απάντηση ενός παρακράτους για τον μη καταλογισμό ενός πεντακάθαρου πέναλτι σε αγώνα για το ελληνικό πρωτάθλημα. Πρόκειται σε πρώτη ανάγνωση για επίδειξη δύναμης ενός συστήματος προς τους υπόλοιπους διαιτητές και παράγοντες, προειδοποιώντας τους ότι οι “άρχοντες” δεν αστειεύονται και ότι θα κάνουν τα πάντα για να κατακτήσουν, εκ πρώτης όψεως τον τίτλο, αλλά πίσω από αυτόν τα πρωτεία ή τουλάχιστον τα προνόμια σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο.
Μακάρι πάντως να ήταν... μόνο αυτό. Αλλώστε τα... κόζια κατά καιρούς αλλάζουν, πληγώνοντας με τον καιρό όλο και περισσότερο το ποδόσφαιρο και... κοροϊδεύοντας ουσιαστικά την αγάπη εκατοντάδων χιλιάδων για μία ομάδα. Το χθεσινό μπουρλότο στο αρτοποιείο του διαιτητή Πέτρου Κωνσταντινέα δεν είναι απλώς ένα αστυνομικό περιστατικό που έρχεται ως συνέχεια δολιοφθορών και άλλων πράξεων βίας σε επιχειρήσεις διαιτητών και παραγόντων, αλλά πρόκειται για γεγονός με βαθύτερες κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις - ιδίως στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, όπου το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί ολοκληρωτικά.
Πρόκειται για προφανές παράδειγμα πως ένα πρόσωπο μπορεί να στοχοποιηθεί, όχι τόσο για τις πράξεις που έχει κάνει το ίδιο διαχρονικά, αλλά ως εκπρόσωπος ενός συνόλου το οποίο πληρώνει πάντα το μάρμαρο. Μπορεί όπως είχε πει και ο Ντέμης Νικολαΐδης “το ποδόσφαιρο να είναι το ομορφότερο από τα δεύτερα πράγματα της ζωής μας”, αλλά όλα όσα συμβαίνουν με αφορμή αυτό χωρίς να έχουν πρωταγωνιστές ποδοσφαιριστές, μπάλα κ.ά. προφανώς και δεν είναι υπερβολικό να ερμηνεύονται κοινωνικοπολιτικά.

Υ.Γ.: Τον Κωνσταντινέα, αν και ζούμε στην ίδια πόλη χρόνια, τον γνωρίζω μόνο στην όψη και σε καμία περίπτωση δεν θα μπω στη διαδικασία να τον κρίνω ως διαιτητή. Οποιος κι αν είναι δεν μπορεί να του τη “μπουμπουνίζουν”, γιατί με αυτή τη λογική, η ελληνική κοινωνία θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει... ξεκληριστεί.