Από τη μία χτίζουμε σε κάθε ελεύθερο χώρο κι από την άλλη αναζητούμε ελεύθερους χώρους - για αναψυχή, ξεκούραση, καταφυγή σε περίπτωση μιας φυσικής καταστροφής.

Είναι εύκολο να λέει κανείς ότι για όλα αυτά φταίνε οι δήμοι, η πολιτεία - και είναι βέβαιο ότι έχουν σοβαρότατη ευθύνη που οι πόλεις μας μετατράπηκαν σε καμίνια. Βλέπετε, οι όποιοι κοινόχρηστοι προβλέπονταν στα κατά καιρούς εκπονούμενα πολεοδομικά σχέδια, δεσμεύονταν μεν, αλλά σε ελάχιστες περιπτώσεις οι εν λόγω γίνονταν αυτό που προοριζόταν να γίνουν - κοινόχρηστοι δηλαδή. Κι αυτό γιατί ούτε οι δήμοι, ούτε η πολιτεία, διέθεσαν -αν είχαν- ποτέ τις πιστώσεις για την αποζημίωση των ιδιοκτητών. Κι έτσι οι χώροι αυτοί κατέληγαν από πράσινο ή παιδική χαρά ή πλατεία, να γίνουν τσιμέντο.

Φθάσαμε όμως σχεδόν στην άλλη άκρη: Δεν αρκεί που καρατομούνται τα όποια δέντρα απομένουν σε ελάχιστα ιδιωτικά οικόπεδα μέσα στην πόλη, τώρα μας ενοχλούν και τα δέντρα στα πεζοδρόμια, στις πλατείες, στις νησίδες των δρόμων.

Ο καθένας μπορεί να επικαλεστεί ό,τι θέλει για να ζητήσει να κοπεί το δίπλα ή το απέναντι δέντρο -όπως είδαμε στην πρόσφατη συνεδρίαση της επιτροπής “ποιότητας ζωής” του Δήμου Καλαμάτας. Ποιότητα ζωής, χωρίς πράσινο, χωρίς δέντρα... Ασχέτως αν 9 φορές στις 10, το δέντρο βρισκόταν στη θέση εκείνη ενδεχομένως πριν αυτός γεννηθεί καν ή πριν φτιάξει το σπίτι που τώρα ο ίδιος δηλώνει ότι κινδυνεύει ή -ακόμα χειρότερα- ενοχλείται από το δέντρο.

Ας πρόσεχε - το δέντρο βεβαίως, που φυτρώνει εκεί που δεν το... σπέρνουν.

Αλλωστε, η θέση του δέντρου είναι στο δάσος, τι δουλειά έχει στις πόλεις; Αλλά και πάλι, δεν έχουμε, όπως φαίνεται, πρόβλημα να καίμε και τα δάση... Τόσο το χειρότερο για τα δέντρα επομένως...