Οσο και αν καταντάει μονότονο να επαναλαμβάνεται η συγκεκριμένη θεματολογία, έρχονται τα γεγονότα για να υπενθυμίσουν ότι εκτός από τις προφορικές... ρουκέτες περί “ανάπτυξης”, το μόνο άλλο πράγμα που ανακυκλώνεται -επίσης προφορικά- είναι η διστακτικότητα και η ατολμία των αιρετών γύρω από τη διαχείριση των απορριμμάτων.

Πάνε κοντά δύο χρόνια από την πυρκαγιά στη χωματερή του Μελιγαλά, που είχε ως συνέπεια να αναπνέουν διοξίνες οι άνθρωποι και τα ζώα σε όλη τη γύρω περιοχή αλλά και σε μεγάλο μέρος του κάμπου της Μεσσηνίας κι ακόμα η διαχείριση των σκουπιδιών στον Δήμο Οιχαλίας γίνεται από ιδιώτη με κόστος δυσβάστακτο.

Από την άλλη, σχεδόν κάθε καλοκαίρι, μία από τις πλέον τουριστικές περιοχές του νομού, ο Δήμος Δυτικής Μάνης, “πνίγεται” στα σκουπίδια, από την Παλιόχωρα δίπλα στην Καλαμάτα μέχρι τη Στούπα και τον Αγιο Νικόλαο, ενώ άγνωστο είναι τι συμβαίνει στα ορεινά χωριά του δήμου. Φέτος, όπως καταγγέλλεται από πολύ κόσμο, η κατάσταση έχει φθάσει στο μη παρέκει και μάλλον είναι θέμα χρόνου να δημοσιοποιηθεί ευρύτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τους τουρίστες που κάνουν διακοπές στην περιοχή, με συνέπειες ανυπολόγιστες.

“Ξέρω ότι για να λυθούν αυτά τα προβλήματα πρέπει κάποιος να αναλάβει το πολιτικό κόστος. Ομως κανείς δεν το κάνει, ούτε για την κεντρική διαχείριση των σκουπιδιών, αλλά ούτε για την προσωρινή” δήλωνε περίπου πριν δύο χρόνια στην “Ε” -με τη φωτιά να καίει ακόμα τη χωματερή- ο πρόεδρος του Δημοτικού Διαμερίσματος Μελιγαλά.

Δύο χρόνια μετά, οφείλουν μια απάντηση στον συγκεκριμένο άνθρωπο, όπως και στους υπόλοιπους βεβαίως τόσο στη Μεσσηνία όσο και στην υπόλοιπη Περιφέρεια.

Το θέμα είναι ποιος θα την δώσει, όμως...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος