Πρόκειται για ένα κτήριο συνολικής επιφάνειας δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, που θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς για το μέλλον της μεσσηνιακής πρωτεύουσας. Ευρισκόμενο ουσιαστικά στις παρυφές του ιστορικού κέντρου της πόλης, θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να λειτουργήσει ως πολυχώρος πολιτιστικών δράσεων, σε συνδυασμό πιθανόν και με χώρους διαμονής.

Πληροφορίες κατά το παρελθόν έκαναν λόγο για ύπαρξη μελετών που είχαν εκπονηθεί για λογαριασμό της διοίκησης της μεσσηνιακής καπνοβιομηχανίας, κάτι που φυσικά, αν ισχύει, σημαίνει ότι μόνο εκτός πλάνων για μελλοντική αξιοποίηση δεν είναι ο χώρος. Και πώς μπορεί να αγνοηθεί άλλωστε, συγκεντρώνοντας σημαντικές προϋποθέσεις για μία ή περισσότερες επενδύσεις.

Αν και φυσικά πρόκειται για ιδιωτική περιουσία με σημαντικό ιστορικό υπόβαθρο στο παρελθόν της Καλαμάτας, εντούτοις θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το επόμενο διάστημα να άνοιγε ένας διάλογος για το πώς οι παλιές βιομηχανικές εγκαταστάσεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν προς όφελος της πόλης δεκαετίες μετά την μετεγκατάσταση της “Καρέλια”.

Είναι, σημειωτέον, υπό ένα ευρύ πρίσμα, ανάλογη περίπτωση με τους μύλους στο λιμάνι της Καλαμάτας, οι οποίοι, όπως αναφέρθηκε και σε πρόσφατο άρθρο της “Ε”, στοιχειώνουν την περιοχή, αν και θα μπορούσαν να ξαναπάρουν ζωή για το καλό του τόπου.

Επαναλαμβάνουμε πως η απόφαση για το μέλλον των παλιών αυτών κτηρίων ανήκει προφανώς στους φυσικούς ιδιοκτήτες τους, αλλά σίγουρα κάθε πρόταση θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη, με στόχο τα επόμενα χρόνια χώροι σαν κι αυτούς να ξαναζωντανέψουν.

Ας ελπίσουμε η φράση “προς το παρόν” του Ανδρέα Καρέλια να σημαίνει ότι στο μέλλον θα έχουμε κάποια είδηση για αυτή την υπόθεση.