Ενα δικαστήριο που -αν και θα 'πρεπε- δεν έχει αυτοτέλεια, αφού οι δικαστές και εισαγγελείς που αναλαμβάνουν να δικάσουν υποθέσεις ανηλίκων δεν ασχολούνται αποκλειστικά με αυτές. Από την άλλη η Πολιτεία -χωρίς να στερείται νόμων- στερείται κατάλληλων υλικοτεχνικών δομών και σωστά εκπαιδευμένου έμψυχου δυναμικού, ώστε να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες πρόληψης, προστασίας και επανένταξης των ανήλικων παραβατών”.
Αυτά έγραφα το Νοέμβριο του 2012 και το μόνο που άλλαξε από τότε είναι η καθοριστικής σημασίας ύπαρξη του Γραφείου Επιμελητών Ανηλίκων στην Καλαμάτα. Κατά τ’ άλλα, παραμένει λυπηρό το ότι σε μια ευρωπαϊκή χώρα παιδιά που βιώνουν την κακοποίηση και παραμέληση από τις οικογένειές τους βιώνουν και μια δεύτερη κακοποίηση ως πολίτες από την αδιαφορία της Πολιτείας. Συνήθως πρόκειται για παιδιά στερημένα προσοχής από το οικογενειακό τους περιβάλλον ή κακοποιημένα από τους γονείς τους, τα οποία προσφεύγουν στη βία και από θύματα γίνονται θύτες, ενώ οι ανήλικοι που φτάνουν στα δικαστήρια διαπράττουν όλο και πιο σκληρά εγκλήματα κι ακόμη και παιδιά 9 ετών βρίσκονται μπλεγμένα σε συμμορίες που κάνουν κλοπές.
Βέβαια, τα περισσότερα αδικήματα που έχουν να κάνουν με τους ανήλικους παραβάτες είναι κλοπές, ναρκωτικά ή τροχαίες παραβάσεις. Και ενώ παλιά υπήρχε ο μύθος ότι αν είσαι από φτωχή οικογένεια θα πας να κλέψεις, στις μέρες μας και παιδιά από "καλές οικογένειες" προβαίνουν σε παραβατικές συμπεριφορές. Τα παιδιά που φτάνουν εκεί είναι άσχετα από κοινωνική ομάδα. Είναι το παιδί του καθενός που στερείται εποπτείας, και δεν έχει να κάνει με την οικονομική ή κοινωνική κατάσταση, αλλά με το ότι δεν υπάρχει κάποιος να του δείξει τον άλλον δρόμο, είτε αυτοί είναι οι γονείς είτε είναι η παντελής έλλειψη κοινωνικής μέριμνας.