Οι απεργιακές συγκεντρώσεις στην Καλαμάτα την Τετάρτη 6 Απριλίου κατέδειξαν την πραγματικότητα στην κοινωνία και την κρισιμότητα στην οικονομία. Επιβεβαίωσαν ότι τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από την εποχή των μνημονίων και της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς και από τους περιορισμούς της πανδημίας του κορονοϊού. Φανέρωσαν ότι εργαζόμενοι και μικρομεσαίες επιχειρήσεις βιώνουν πολύ δύσκολες καταστάσεις, καθώς ο μισθός δεν φθάνει και ο λογαριασμός δεν βγαίνει και επιχειρήσεις που στάθηκαν όρθιες στα χρόνια της οικονομικής και της υγειονομικής κρίσης, απειλούνται με λουκέτο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Χαρακτηριστικό είναι ότι οι δύο συγκεντρώσεις, ακόμα και αυτή των σωματείων του ΠΑΜΕ παρά τις ιδεολογικές διαφορές με την πλειοψηφία του Εργατικού Κέντρου και του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ, επικεντρώθηκαν στην ακρίβεια, στην εκτόξευση του ενεργειακού κόστους και στον πληθωρισμό που τσακίζει τα μετρημένα και προβληματικά εισοδήματα των εργαζομένων.

Η πραγματοποίηση ξεχωριστής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας από μικρομεσαίους επιχειρηματίες αρκετών κλάδων με επικεφαλής την τοπική Ομοσπονδία, οι οποίοι στη συνέχεια συμμετείχαν στη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου, επιβεβαιώνει την κρισιμότητα της κατάστασης.

Τα μηνύματα είναι πλέον ισχυρά και ξεκάθαρα προς την κυβέρνηση, η οποία πλέον είναι υποχρεωμένη να αφήσει την αδράνεια και την αναβλητικότητα και να δράσει άμεσα. Οσο και αν η κατάσταση της εθνικής οικονομίας δεν δίνει μεγάλες ελπίδες, γιατί η πραγματικότητα δεν έχει σχέση με τα νούμερα και τους δείκτες που παρουσιάζονταν μέχρι πρότινος με κομπασμό, οφείλει να πάρει μέτρα και να στηρίξει τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους. Οφείλει να αναθεωρήσει παγιωμένες απόψεις της και ιδεολογικές εμμονές και να στείλει μήνυμα στην Ευρωπαϊκή Ενωση ότι και η πατρίδα μας δικαιούται να εξαιρεθεί και να υλοποιήσει πολιτικές προστασίας, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία.

Ακόμα, οι συγκεντρώσεις -ειδικά αυτή του Εργατικού Κέντρου- έδειξαν ότι συμμετείχαν οι συνδικαλιστές και κάποιοι συνταξιούχοι και απουσίασαν οι εργαζόμενοι. Οχι γιατί δεν τα βγάζουν δύσκολα πέρα, αλλά γιατί δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στο συνδικαλιστικό κίνημα. Και η απαίτηση του προέδρου να λογοκρίνει τα συνθήματα τους δικαιώνει.