Μπορώ να γνωρίζω τι ένιωσα ως άνθρωπος και απεργώντας, μέχρι και προχθές, ως δημοσιογράφος, για να διαμαρτυρηθώ στον «ετσιθελικό» τρόπο που επιβλήθηκε μια μονομερής απόφαση - ασχέτως αν διαφωνώ ή συμφωνώ με την, προσχηματική ή μη, επιδίωξη για μια πιο «καθαρή» δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Μπορώ να γνωρίζω τι ένιωσα όταν, εν απεργία τελών, διαπίστωνα ότι κάποιοι είναι... πιο ίσοι από κάποιους άλλους, ότι η ελληνική περιφέρεια από τη μια και η Αττική -ίσως και η Θεσσαλονίκη- από την άλλη εκπέμπουν σε διαφορετικά μήκη κύματος.

Μπορώ να γνωρίζω τι ένιωσα από την «καταδρομική επιχείρηση» στο κέντρο εκπομπής της ΕΡΤ στο Λυκόδημο και το κατέβασμα του διακόπτη από ανίδεα χέρια -όπως λένε τεχνικοί, που γνωρίζουν τη διαδικασία η οποία επιβάλλεται να ακολουθείται για να σταματήσει η εκπομπή.

Μπορώ να γνωρίζω τι ένιωσα όταν διαπίστωνα ότι ακόμα και η αυτοδιαχείριση -που πολλοί ευαγγελίστηκαν τις τελευταίες ημέρες- έχει ακόμα πολύ δρόμο για να αποτελέσει λύση.

Μπορώ να γνωρίζω τι ένιωσα όταν μόλις προχθές αποφασίστηκε, από γενική συνέλευση, να σταματήσει μια εκπομπή στην «πειρατική» ΕΡΤ, επειδή, όπως φάνηκε σε εμάς τους «τρίτους», δεν συμφωνούσαν με την παρουσία -προφανώς και με τα λεγόμενα- ενός από τους καλεσμένους σε αυτή.

Μπορώ τώρα, εν τέλει, να γνωρίζω ότι το κατέβασμα του διακόπτη στη δημόσια ραδιοτηλεόραση από τη μία και η -με συνοπτικές διαδικασίες- διακοπή μιας εκπομπής από την άλλη, με αιτίαση έναν άνθρωπο που λέει τη γνώμη του -με την οποία διαφωνείς ή την αποστρέφεσαι- είναι το ίδιο και το αυτό...

«Για μένα το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον ’μποδίζουν να βαδίζει. Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε»...