Δύο πράγματα πρέπει να μείνουν από το μεσσηνιακό μέτωπο για την ΠΟΠ Ελιά Καλαμάτας, στην προχθεσινή σύσκεψη στο ιστορικό Δημαρχείο της πόλης.
Το ένα αφορά στο πόσο ενωμένοι είμαστε (ή εμφανιστήκαμε) όλοι οι Μεσσήνιοι πέρα από κομματικές πεποιθήσεις, πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί, αγροτικοί, επιχειρηματικοί κι επιστημονικοί φορείς. Το δεύτερο και πιο σοβαρό για την υπόθεση της ΠΟΠ είναι το γεγονός ότι πρέπει να πείσουμε τους άλλους νομούς της πατρίδας μας (Λακωνία, Αιτωλοακαρνανία, Φθιώτιδα) ότι δεν νοιαζόμαστε για την πάρτη μας και τα στενά τοπικιστικά μας συμφέροντα, αδιαφορώντας για το εθνικό προϊόν της ελιάς Καλαμών, που παράγουν εκείνοι με μεγαλύτερη φροντίδα και με περισσότερες ποσότητες.
Αν το εννοούμε (και πιστεύω ότι το εννοούμε), πρέπει να τους πείσουμε ότι έχουμε κοινά συμφέροντα. Οτι ο αγώνας μας για την ΠΟΠ Ελιά Καλαμάτας έχει στόχο μια μερίδα τυποποιητών της πατρίδας μας, που δεν νοιάζεται για το εθνικό προϊόν της πατρίδας μας και τους Ελληνες παραγωγούς, αλλά για το πώς θα κερδοσκοπήσουν, φέρνοντας φθηνό προϊόν από τρίτες χώρες, βαφτίζοντάς το ως ελληνικό (ανύπαρκτοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί) και με τον αθέμιτο αυτό ανταγωνισμό οδηγούν στην κατάρρευση των τιμών της ελληνικής ελιάς Καλαμών. Αυτή η προσπάθεια είναι πολύ δύσκολη, γιατί πολιτικοί, βουλευτές όλων των κομμάτων και παραγωγοί από τους νομούς αυτούς πανηγυρίζουν για την απόφαση Γεωργαντά που επανέφερε την απόφαση Αποστόλου.
Οσο ενωμένοι και συμπαγείς είμαστε εμείς, το ίδιο ενωμένοι και αδιάλλακτοι είναι αυτοί από την απέναντι πλευρά.
Για το πρώτο, την πρωτόγνωρη ενότητα και το μεσσηνιακό μέτωπο, το ιδανικό θα ήταν να έχει συνέχεια και συνέπεια, για να διεκδικήσουμε και να πιέσουμε όλοι μαζί για τα αυτονόητα. Για την προώθηση των πιο σημαντικών έργων του τόπου μας. Τη βελτίωση του δρόμου Καλαμάτα - Ριζόμυλος - Πύλος - Μεθώνη, την αναβάθμιση του Αεροδρομίου “Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος”, το δρόμο Πύργος - Καλό Νερό - Τσακώνα και τα δίκτυα στο Φιλιατρινό φράγμα. Και ακόμα για το αντιπλημμυρικό έργο του “Μορέα” στον Νέδοντα, την αξιοποίηση του στρατοπέδου και τη στελέχωση και τον εκσυγχρονισμό του Νοσοκομείου της μεσσηνιακής πρωτεύουσας. Το μεσσηνιακό μέτωπο είναι καθοριστικό γι’ αυτά τα σημαντικά και γι’ αυτά θα κριθεί.
