Ο Δήμος Μεσσήνης διαθέτει μερικές από τις ομορφότερες παραλίες στη Μεσσηνία και δεν είναι οι συνηθισμένες της Μπούκας, της Ανάληψης, της Βελίκας (εξαιρούνται τα Γιασεμιά) και του Αγίου Ανδρέα. Είναι “κρυμμένες” παραλίες που εκτείνονται από του Τζάνε μέχρι και τους Χράνους, όπου ωστόσο σπίτια με πέτρινες ή τσιμεντένιες μάντρες και καγκελόπορτες ή περιφράξεις με σύρμα εκεί που σκάει το κύμα κόβουν τη διέξοδο προς τη θάλασσα. Επίσης, εκεί που δεν υπάρχει μια βίλα ή ένα απλό σπίτι να “οικειοποιείται” την παραλία έμπροσθεν της ιδιοκτησίας, υπάρχει μια επιχείρηση με… κουμανταδόρο στην είσοδο, για να ελέγχει ποιος περνά και πού σταθμεύει το όχημά του.
Κι επιπλέον είναι και οι μικρότερες ή μεγαλύτερες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και κάμπινγκ κατά μήκος της ακτογραμμής, που παρεμποδίζουν την ελεύθερη διέλευση των πολιτών για μπάνιο, αποθαρρύνοντας την πρόσβαση προς την παραλία.
Μάλιστα σε αρκετές παραλίες ακόμη και μέσα σε οικισμούς, για να βρεις πέρασμα χρειάζεται να ρωτήσεις έναν ντόπιο και να ψάξεις για τα… κρυφά και στενά μονοπάτια που οδηγούν στην ακτή, ή αλλιώς να αναζητήσεις πρόσβαση από τη θάλασσα. Όμως, άλλο είναι να είσαι παραθεριστής και να ψάχνεις για μια παραλία με όμορφο τοπίο όπου θα κάνεις το μπάνιο σου κι άλλο να εγκλωβιστείς σε μια πυρκαγιά -όπως συνέβη στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι- γιατί η δόμηση και η οργάνωση των παραθεριστικών οικισμών αναπτύχθηκε με ανεξέλεγκτο τρόπο, κόβοντας την ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα με τη δημιουργία αυθαίρετων κτισμάτων κυριολεκτικά πάνω στο κύμα!
Δυστυχώς, πέντε χρόνια μετά τη φωτιά στο Μάτι Αττικής, η χαώδης κατάσταση στη χωροταξία των παραθαλάσσιων οικισμών παραμένει κανόνας. Με μια στοιχειώδη πολεοδομική οργάνωση, υποτυπώδεις δρόμους, δίκτυα και δημόσιους χώρους, οι οικισμοί αυτοί συνεχίζουν να αναπτύσσονται, ενώ κάποιοι “προνομιούχοι” ιδιοκτήτες γης πωλούν τα χωράφια τους ως “παραθαλάσσια οικόπεδα”, αποκλείοντας την ανεμπόδιστη πρόσβαση με συρματοπλέγματα και μάντρες μέχρι εκεί που φτάνει η άμμος ή τα βράχια.