Από τη μία οι εκτιμήσεις και οι αναλύσεις για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου και από την άλλη η σκληρή καθημερινότητα, η πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες στον τόπο μας.

Την περασμένη Κυριακή ο λαός έστειλε μηνύματα στον πολιτικό κόσμο, στην κυβέρνηση και στα κόμματα της αντιπολίτευσης για την ακρίβεια και τον μισθό που δεν φθάνει μέχρι το τέλος του μήνα, τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, την (αντι)μεταναστευτική πολιτική, τους μπαχαλάκηδες στα πανεπιστήμια, το “πατρίδα - θρησκεία - οικογένεια”, τη Συμφωνία των Πρεσπών, την τραγωδία - έγκλημα στα Τέμπη, την κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Και ακόμα για την αλαζονεία της κυβέρνησης με το περυσινό 41% και την αδυναμία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, κυρίως της Κεντροαριστεράς να αρθρώσουν εναλλακτικό πειστικό πολιτικό - κυβερνητικό λόγο.

Και από την άλλη είναι η σκληρή πραγματικότητα, αυτό που ζούμε καθημερινά. Και ταυτόσημο της ακρίβειας είναι το στεγαστικό ζήτημα που βιώνει η ελληνική οικογένεια, όχι μόνο οι νέοι που θέλουν να δημιουργήσουν οικογένεια και να σταματήσουν να ζουν με τους γονείς τους.

Κοιτάζεις τα ενοίκια στην Καλαμάτα και σε άλλες πόλεις του ίδιου επιπέδου και τρελαίνεσαι, τρέμεις πως δεν θα τα βγάλεις πέρα. Ενα 2άρι στην Καλαμάτα νοικιάζεται 450 ευρώ και ένα 4άρι στα διπλάσια και παραπάνω χρήματα. Και αναρωτιέσαι, πού θα βρει ένας ενοικιαστής να πληρώσει αυτά τα χρήματα, όταν ο μισθός του παραμένει στα επίπεδα των μνημονιακών χρόνων; Πώς θα ζήσει, όταν έχει να παλέψει με τις αυξήσεις στο σούπερ μάρκετ, το ρεύμα και τη βενζίνη; Οταν οι υποσχέσεις για καλύτερα αμειβόμενες δουλειές μοιάζουν με κοροϊδία;

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας δεν αντιλαμβάνεται και αδιαφορεί για την πραγματικότητα που ζουν οι πολίτες.

Κι έπειτα προβληματίζεται και τους επικρίνει για την αποχή και την ψήφο στην ακροδεξιά. Οσο, όμως, θα συνεχίζει να αγνοεί την πραγματικότητα, τόσο πιο παράλογα και αντιδραστικά θα είναι τα μηνύματα.