Στην ιστορία πέρασε μία ακόμα εκλογική αναμέτρηση για την ανάδειξη των εκπροσώπων της Ελλάδας στο Ευρωκοινοβούλιο, η οποία όσο σοβαρά κι αν ήταν τα διακυβεύματα, μάλλον αρκετούς τους άφησε αδιάφορους, καθώς υπερίσχυσε η διάθεση για μπάνιο, παρά για ψήφο.
Για μία ακόμα φορά πάντως τόσο οι πολίτες που ψήφισαν, όσο και αυτοί που συνειδητά απείχαν έστειλαν πολλαπλά μηνύματα προς το πολιτικό σύστημα. Μηνύματα, που όλα τα κόμματα προσπάθησαν να διαβάσουν με τον τρόπο που τους εξυπηρετούσε. Δηλαδή βλέπουν τη δική τους πλευρά στους νικητές και τους άλλους στους ηττημένους!
Βλέποντας πάντως τα αποτελέσματα απ’ έξω είναι ξεκάθαρο ότι η Νέα Δημοκρατία ναι μεν κράτησε, όπως ποτέ δεν αμφισβητήθηκε, την πρωτιά χάνοντας όμως περίπου τη μισή διαφορά από τη 2η θέση και περίπου 1 εκατ. ψηφοφόρους σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2023.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ναι μεν κρατήθηκε στη 2η θέση, χάνοντας όμως κάτι λιγότερο από 3%, αλλά και 335.000 ψηφοφόρους. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ “τσίμπησε” 1%, παραμένοντας όμως στην 3η θέση και χάνοντας 100.000 ψηφοφόρους.
Από εκεί και κάτω όλα τα υπόλοιπα κόμματα που εκλέγουν ευρωβουλευτές (Ελληνική Λύση, ΚΚΕ, Νίκη, Πλεύση και Φωνή Λογικής) είναι αδιαμφισβήτητα στους νικητές, είτε γιατί μεγάλωσαν σημαντικά τα ποσοστά τους, είτε γιατί εδραιώθηκαν στο πολιτικό προσκήνιο με δυνατότητα παρουσίας για τουλάχιστον ακόμα 5 χρόνια.
Μπορεί φυσικά οι Ευρωεκλογές πάντα να έχουν ιδιαιτερότητα και να μην είναι απολύτως αξιόπιστη μία προβολή των αποτελεσμάτων σε επίπεδο εθνικών εκλογών, όμως τα μηνύματα ήταν ηχηρά και εφόσον τα κόμματα τα… ακούσουν και τα επεξεργαστούν σωστά, έχουν τον επαρκή χρόνο έως το 2027 να σχεδιάσουν τις στρατηγικές τους, εάν φυσικά δεν συντρέξουν στο ενδιάμεσο λόγοι πρόωρων εκλογών.
Οσο για το εάν οι πολίτες θα δείξουν στο μέλλον περισσότερο ενδιαφέρον για τις Ευεωεκλογές, αυτό είναι ένα στοίχημα που θα πρέπει να το κερδίσει από τη μία η Ευρώπη αποδεικνύοντας ότι αποτελεί πραγματικά μία οικογένεια με… στοργή για όλα τα κράτη - μέλη της και τους πολίτες τους. Και από την άλλη τα ίδια τα κόμματα που κάθε φορά αναλώνονται περισσότερο στη μεταξύ τους διαμάχη παρά στις πολιτικές που τα ίδια πρεσβεύουν με φόντο τις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο.