Τι έφερε όμως για τις υποδομές της Μεσσηνίας το έτος που αφήνουμε σιγά-σιγά πίσω μας; Σίγουρα πάντως όχι όσα περιμέναμε πέρυσι τέτοιες μέρες, καθώς τα μοναδικά που -έστω και στο τελευταίο διάστημα του έτους- μπήκαν σε “ράγες”, είναι η παραχώρηση του Αεροδρομίου Καλαμάτας και ίσως τα αρδευτικά (αυτό μένει να επαληθευτεί). Για το Αεροδρόμιο το 2025 είναι μάλλον μεταβατικό έτος, καθώς ναι μεν θα παραδοθεί προς εκμετάλλευση στην κοινοπραξία, αλλά επί της ουσίας οι παρεμβάσεις θα γίνουν μετά τη λήξη της νέας τουριστικής περιόδου.
Αν μιλήσουμε τώρα για τα μεγάλα οδικά έργα, ξεκίνησαν κάποιες πρόδρομες εργασίες για το Καλαμάτα - Ριζόμυλος - Πύλος - Μεθώνη σε Ασπρόχωμα και Κυνηγού και το 2025 είναι η χρονιά που πρέπει να τρέξουν πολλά, για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος, ενώ ανοικτό και εκκρεμές παραμένει εδώ και πάνω από 10 χρόνια το Τζάνε - Καλαμάκι και γενικότερα η βελτίωση της πρόσβασης προς την Κορώνη.
Όσο για τη μεγάλη εκκρεμότητα του Πύργος - Καλό Νερό - Τσακώνα, εκεί μάλλον τα πράγματα είναι (σε δημόσιο πεδίο τουλάχιστον) πιο στάσιμα από οτιδήποτε άλλο. Με το τμήμα Πάτρα - Πύργος να παραδίδεται, εκτός απροόπτου, εντός του νέου έτους και το τμήμα Ιωάννινα - Κακαβιά να μπαίνει προ ημερών σε “ράγες” μετά την υπογραφή της σύμβασης, ο Δυτικός Άξονας εξακολουθεί να παραμένει… κουτσός, με τη μεγάλη εκκρεμότητα στη νότια απόληξή του και κανείς προς το παρόν δεν φαίνεται να είναι σε θέση να δώσει υπεύθυνη απάντηση για χάραξη, χρονοδιαγράμματα κ.ά.
Αυτά κοντολογίς για τα μεγάλα έργα υποδομής της Μεσσηνίας, με την ελπίδα του χρόνου τέτοιες μέρες να μπορούμε να αναφερθούμε στη σημαντική πρόοδο των συγκεκριμένων έργων.
Καλή χρονιά λοιπόν με υγεία και από εκεί και πέρα ό,τι καλύτερο θέλει ο καθένας για τον ίδιο και το περιβάλλον του, αλλά και με αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο δύσκολα μπορεί να περνά κάποιος ακριβώς δίπλα μας. Χρόνια πολλά!
