Οταν πριν από πολύ καιρό παρατηρήθηκε αύξηση των αυτοκτονιών και λογικά από κάποιους συσχετίστηκε με την κοινωνικοοικονομική κρίση, βρέθηκαν και αυτοί που έλεγαν ότι πάντα γίνονταν αυτά, αλλά τώρα τα μαθαίνουμε και ότι κάθε διαφορετική προσέγγιση αποτελεί λαϊκισμό.

Η απάντηση κάθε πολίτη που μπορεί και θέλει να σκέπτεται ορθολογικά είναι ότι οι θεωρίες περί λαϊκισμού αποτελούν δείγμα ηλιθιότητας. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, όταν όλα τα χρόνια είσαι νοικοκύρης, κοιτάς τη δουλειά σου και δεν έχεις δώσει ιδιαίτερα δικαιώματα στην αγορά, να βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο και να νιώθεις ότι η αξιοπρέπεια μίας ζωής “τσαλακώνεται” με απανωτά τηλεφωνήματα εισπρακτικών εταιρειών, επιστολές κατάσχεσης ή δέσμευσης λογαριασμών. Την ίδια ώρα μάλιστα που τα λαμόγια όχι μόνο βασιλεύουν, αλλά συνεχίζουν να κάνουν παιχνίδι και να βρίσκονται σε κομβικές θέσεις. Οταν αυτοί που διαχρονικά έχουν αναγάγει το φέσι και τη ρεμούλα σε... ολυμπιακό άθλημα, όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι, αλλά αποτελούν συνομιλητές τής -κάθε- κυβέρνησης και σχεδιάζουν την αναπτυξιακή πολιτική της χώρας, τότε δεν υπάρχει ελπίδα. 

Τα ευχολόγια ότι βγαίνουμε από την κρίση δεν αρκούν για να επαναφέρουν την ισορροπία στην κοινωνία, στους ανθρώπους και στην αγορά. Μέχρι να είναι σε θέση η ελληνική κοινωνία να πει ότι βρίσκει και πάλι την περπατησιά της και ότι μπορεί ρεαλιστικά να ονειρεύεται ένα πραγματικά καλύτερο μέλλον, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Μέχρι τότε και όσο γυρνάμε την πλάτη μας στα πραγματικά προβλήματα οι αυτοκτονίες θα αυξάνουν, τα κρούσματα βίας -στις διάφορες μορφές της- θα γίνονται ρουτίνα και η καθημερινότητά μας θα κυριαρχείται όλο και περισσότερο από το νόμο της ζούγκλας.