«Ρε σεις, μην ελπίζετε να σας δικαιώσει το δικαστήριο. Ρε σεις, εμείς είμαστε το κράτος»! Ατάκα εξοργιστική, που ακούστηκε από στελέχη της Περιφέρειας Πελοποννήσου το Μάιο του 2009 προς τους εκπροσώπους των κατοίκων της Μαραθόλακκας. Οχι όμως και αφοπλιστική, όπως ήλπιζαν αυτοί που αναιδώς την ξεστόμισαν. Αντιθέτως, τέτοιες συμπεριφορές ήταν που όπλισαν με δύναμη τους κατοίκους να συνεχίσουν τον αγώνα τους για κλειστή Μαραθόλακκα.
Παρά τις «παράπλευρες απώλειες» και την αυτομόληση... ολίγων, το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει όχι μόνο τους 21 κατοίκους που είχαν προσφύγει νομικά, αλλά κάθε υγιώς σκεπτόμενο πολίτη που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με καθετί που προστάζει το κράτος απλώς και μόνο επειδή το λέει το κράτος. Παραπάνω βεβαίως χρησιμοποιήθηκαν πολεμικοί όροι, όχι τυχαία. Γιατί όλα όσα διαδραματίστηκαν γύρω από τη Μαραθόλακκα, είτε σε πολιτικό είτε σε δικαστικό επίπεδο, ήταν μάχες ενός πολέμου που κανείς δεν ξέρει αν θα κερδηθεί εν τέλει. Το σίγουρο είναι ότι οι «μάχες της Μαραθόλακκας» κερδήθηκαν πανηγυρικά... και τώρα το ηττημένο κράτος τρέχει και δε φτάνει -αφού δεν το έκανε τόσο καιρό- να βγάλει το... φίδι από την τρύπα και να βρει λύσεις για την ολοκληρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων.
Πολλοί λένε ότι τα εργοστάσια ολοκληρωμένης διαχείρισης έχουν δοθεί σε συγκεκριμένες εταιρείες εδώ και καιρό, κι ότι όλα όσα έχουν γίνει ήταν προδιαγεγραμμένα. Ακόμα κι αν αυτό ισχύει, όχι μόνο δε μειώνει την αξία του αγώνα των κατοίκων, αλλά αποδεικνύει περίτρανα για μία ακόμα φορά την κρατική αδιαφορία με κάθε κόστος.
Σίγουρα πάντως δεν πρέπει να επαναπαύεται κανείς ενόψει των νέων μαχών. Μάχες για την αποκατάσταση της Μαραθόλακκας και των άλλων χωματερών στην ευρύτερη περιοχή, μάχες για την τήρηση όλων των προβλεπόμενων περιβαλλοντικών όρων σε όλες τις λύσεις διαχείρισης των απορριμμάτων -προσωρινές ή οριστικές-, αλλά κυρίως μάχες για αλλαγή νοοτροπίας όλων των πολιτών... με υιοθέτηση νέων εναλλακτικών μεθόδων  διαχείρισης των απορριμμάτων, όπως διαλογή στην πηγή και οικιακή κομποστοποίηση.

Δημήτρης Πλεμμένος