Ειλικρινά έχει καταντήσει κουραστική η κατάσταση με τα σκουπίδια στην ευρύτερη περιοχή της Καλαμάτας. Ενώ διανύουμε ήδη τη θερινή περίοδο, ο κίνδυνος να βρεθούμε εκ νέου μπροστά σε βουνά απορριμμάτων είναι μεγάλος. Εχουμε φθάσει φυσικά στο τραγικό σημείο να θεωρούμε σωτηρία τους σκουπιδοεργολάβους, οι οποίοι μπροστά στις ανεπαρκείς ή ανύπαρκτες λύσεις για ολοκληρωμένη διαχείριση και στην αδράνεια των δημοσίων φορέων, θα έρθουν να... σώσουν την πόλη. Αποτελεί βεβαίως κοινό μυστικό ότι τα σκουπίδια που απομακρύνονται από την πόλη πετιούνται τις περισσότερες φορές όπου να ’ναι. Το ερώτημα που μπορεί να θέσει οποιοσδήποτε πολίτης αυτή τη στιγμή είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Η απάντηση σε αυτό έχει δύο σκέλη. Από τη μία είναι η εξεύρεση οριστικής λύσης σε κεντρικό επίπεδο, την οποία είχαν φιλολογικά εξαγγείλει χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ισως θα πρέπει να κάνουμε λίγες μέρες ακόμα υπομονή ώστε η αρμοδιότητα της διαχείρισης των απορριμμάτων να περάσει και τυπικά στην αιρετή περιφέρεια από την 1η Ιουλίου. Από την άλλη είναι η προσωρινή λύση την οποία καλούνται να βρουν οι τοπικές κοινωνίες. Στην Καλαμάτα κατά την προσφιλή τακτική της δημοτικής αρχής επαναπαύτηκαν στην σχετικά αξιόπιστη -όπως λέγεται- λύση της Ram που λειτουργούσε πιλοτικά και περίμεναν ανεξήγητα να περάσει ο χρόνος της πιλοτικής λειτουργίας για να κινήσουν επί της ουσίας τις διαδικασίες για νέα παράταση στη Μαραθόλακκα. Με αυτές τις κινήσεις φυσικά αποδεικνύεται το γιατί έχει εντελώς εξαφανιστεί η σχέση εμπιστοσύνης των κατοίκων του Ταϋγέτου με τη δημοτική αρχή. Αν πραγματικά κάποιος μπορούσε να τους πείσει ότι κάτι κινείται και υπάρχουν σοβαρά περιθώρια να γυρίσει η κατάσταση, τότε πρέπει να θεωρείται σίγουρο ότι θα δείξουν κι άλλη ανοχή.

Δημήτρης Πλεμμένος