Τα προβλήματα και τα κωλύματα του περιφερειακού της Καλαμάτας φέρνουν στην επιφάνεια τις τοπικές αδυναμίες του πολιτικού προσωπικού. Τα όσα έχουν συμβεί αυτήν την περίοδο με αφορμή τη συγκεκριμένη υπόθεση αγγίζουν τα όρια της πολιτικής γελοιότητας, ενώ η προσπάθεια να αποκομίσει ο κάθε εμπλεκόμενος παράγοντας οφέλη γίνεται με απίστευτα κραυγαλέο τρόπο. Οι εμπλεκόμενοι, από την αρχή που «έσκασε» το θέμα διαγκωνίζονται για να μας πείσουν ότι τελικά «κατόπιν ενεργειών τους» δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Ολοι ποντάρουν βέβαια στο γεγονός ότι επειδή υπάρχει δεσμευτική συμφωνία λόγω σύμβασης παραχώρησης, δεν πρόκειται κανένας άμεσα και τελεσίδικα να ακυρώσει το έργο. Είναι βέβαια ορατός ο κίνδυνος δια της διολισθήσεως το έργο να μην γίνει ποτέ αλλά αυτό δεν απασχολεί τους πονηρούς πολιτευτές-άλλωστε τόσα χρόνια έχουν στήσει καριέρα με το «δρόμο». Στον περιφερειακό θα κωλώσουν;

Είμαστε από αυτούς που έχουμε πάρει έγκαιρα θέση υπέρ της κατασκευής κλειστού περιφερειακού στην Καλαμάτα όταν κάποιοι άλλοι, από αυτούς που σήμερα βγαίνουν στα κεραμίδια, πάταγαν σε δυο και τρεις βάρκες για να μην τα χαλάσουν με τους παρόδιους. Θεωρούμε ότι, αν το έργο δεν γίνει στα πλαίσια της σύμβασης παραχώρησης, δεν πρόκειται να γίνει στον ορατό ορίζοντα των 10-15 επόμενων χρόνων. Αντιλαμβανόμαστε ότι από τη μια μεριά «λεφτά δεν υπάρχουν» για απαλλοτριώσεις και από την άλλη οι εταιρείες θέλουν να ξεφορτωθούν ένα ακριβό κατασκευαστικά κομμάτι, ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιάσουν έναν σταθμό διοδίων. Δεν έχουμε έτσι  την πολυτέλεια να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί με βάση τα όσα συμβαίνουν στο γενικότερο οικονομικό πλαίσιο.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι μόνο αν είναι φτηνές ή ακριβές οι απαλλοτριώσεις, αλλά αν υπάρχουν χρήματα για να ολοκληρωθεί το συγκεκριμένο έργο. Επιπρόσθετα, επειδή οι οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει, οφείλουμε τουλάχιστον να συζητήσουμε επί των νέων δεδομένων θέτοντας πιθανώς νέες προτεραιότητες στην ανάπτυξη των υποδομών σε επίπεδο νομού. Εδώ και χρόνια η τακτική που ακολουθείται είναι να ζητούμε «τα πάντα όλα» και να παίρνουμε  από μηδέν έως... τρία!!! Ο συγκεκριμένος τρόπος διεκδίκησης είναι προφανές ότι πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξει, πολύ περισσότερο όταν οι συνθήκες μετατρέπονται δραματικά. Στο θέμα ανάπτυξης των οδικών υποδομών της Μεσσηνίας πρέπει να δούμε κάποια πράγματα από μηδενική βάση και με στόχο τη μεγιστοποίηση του οφέλους.

Γνωρίζοντας ότι κάποιοι θα σπεύσουν να μας κατηγορήσουν περίπου για εσχάτη προδοσία θεωρούμε σκόπιμο να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θα βλέπαμε με κακό μάτι την αντικατάσταση στη σύμβαση παραχώρησης του περιφερειακού της Καλαμάτας με το δρόμο για Καρυδιά – Μεσσήνη – Ριζόμυλος – Πύλος – Μεθώνη. Η συνέχιση του  περιφερειακού της Καλαμάτας αν σταματήσει στο κόμβο Καρέλια και διασυνδεθεί λειτουργικά με Νέα Είσοδο και Αθηνών μπορεί να περιμένει. Θα μείνει σε εκκρεμότητα ένα σημαντικό κυκλοφοριακό έργο για την Καλαμάτα, οι επιπτώσεις του οποίου μπορούν να περιοριστούν με σειρά από άλλες παρεμβάσεις χαμηλότερου κόστους.  Αντίθετα, ο δρόμος για Πύλο - Μεθώνη αφορά την οικονομική ανάπτυξη συνολικά του νομού ο οποίος διασυνδέει λειτουργικά το μεγάλο αστικό κέντρο του με την αναπτυξιακή του αιχμή. Με την συγκεκριμένη επιλογή γίνεται ταυτόχρονα πιο εφικτός ο στόχος να μπει στο ΕΣΠΑ το Ριζόμυλος – Κορώνη και τα αντίστοιχα τμήματα στη Μάνη. Οι συγκεκριμένοι οδικοί άξονες σε συνδυασμό με την ολοκλήρωση κατασκευής της Ολυμπίας Οδού και ειδικότερα του τμήματος από Καλό Νερό – Τσακώνα μπορούν να μεταβάλουν σε σύντομο χρονικό διάστημα την τεράστια οδική υστέρηση που παρατηρείται στο νομό.

Ο περιφερειακός της Καλαμάτας δεν είναι ασήμαντο ζήτημα που μπορεί με ευκολία να θυσιαστεί. Ολα όμως δείχνουν ότι στο όνομα της οικονομικής κρίσης θα θυσιαστεί, γιατί πολύ απλά για τόσα λίγα χιλιόμετρα δρόμου τα λεφτά που απαιτούνται είναι πάρα πολλά. Οι πολιτικοί παράγοντες, αντί να δουν τα πράγματα με ρεαλισμό και να σώσουν ό,τι μπορούν από τη συγκεκριμένη υπόθεση καταθέτοντας αντιπροτάσεις, βολεύονται σε ανώδυνες συσκέψεις μεταφέροντας διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις που γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να υλοποιηθούν. Είμαστε, έτσι, έτοιμοι να τα θυσιάσουμε όλα γιατί δεν θέλουμε να πάρουμε την ευθύνη να προτείνουμε ρεαλιστικά και υλοποιήσιμα πράγματα, αξιοποιώντας τις συγκυρίες, για να μην μας πουν ότι εξυπηρετούμε το ένα ή το άλλο συμφέρον.  Αυτό που τελικά πρέπει να ανατραπεί είναι η πολιτική πρακτική που θέλει να στήνονται καβγάδες για το ποιος συγκαλεί τη σύσκεψη, ποιος τα «έχωσε» στον υπουργό, τι του είπε στην ουρά του αεροδρομίου και τι του υποσχέθηκαν στα ουρητήρια της Βουλής. Στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί δεν έχουν θέση οι ανούσιοι καβγάδες για πρωτοκαθεδρίες και αρμοδιότητες χωρίς ουσία. Αλλά αυτό τελικά οι τελευταίοι που θα το καταλάβουν είναι οι πολιτικοί.

Υ.Γ. Η σφοδρότητα των αντιδράσεων αλλά και το πλήθος τους μας έδειξε ότι οι ανιψούλες σύμβουλοι των αυτοδιοικητικών αρχόντων θα ήταν τελικά ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Ζητούμε συγγνώμη από τα παιδιά στα οποία «κόψαμε» την ευκαιρία, αλλά είναι καιρός να μάθουν ότι τα πάντα δεν είναι η γνωριμία και η  οικογενειοκρατία. Επίσης, ότι  το νόμιμο δεν είναι και ηθικό. Αν έστω και ένας νέος μέσα από τη συγκεκριμένη πίεση βρει δουλειά συμβούλου γιατί το αξίζει και όχι γιατί είναι  του συστήματος, θα είμαστε πολύ υπερήφανοι γιατί φανήκαμε χρήσιμοι και όχι απλώς μη αρεστοί.


Του Γιώργου Παναγόπουλου: panagopg@gmail.com