Η χρεοκοπία έχει προέλθει ακριβώς από αυτή την αδυναμία. Τα πάντα παραλύουν όταν... δεν έχει καλοκαιρία. Τα λεφτά που χάνονται γιατί δεν μπορεί το σύστημα να κάνει δυο ψεκασμούς παραπάνω για το δάκο είναι πολύ περισσότερα από πολλά πραγματικά ή υποτιθέμενα «σκάνδαλα». Αν μάλιστα υπολογίσει κανείς ότι αυτό που συμβαίνει με το δάκο επαναλαμβάνεται και σε μια σειρά από άλλες υποθέσεις, αντιλαμβάνεται αμέσως το τερατώδες μέγεθος του ελληνικού προβλήματος.
Ολα αυτά τα χρόνια της κρίσης, ελάχιστοι από το πολιτικό σύστημα ασχολήθηκαν με το πρόβλημα της οργάνωσης του κράτους. Η καταγγελία των μνημονίων και του Σόιμπλε ήταν πολύ πιο εύκολη και πιο αποδοτική σε ψήφους. Αντίθετα, η συζήτηση για την αναδιοργάνωση του κράτους και των δομών του ξεβόλευε πολλούς και δημιουργούσε συγκρούσεις. Το πολιτικό προσωπικό που δημιούργησε αυτούς τους μηχανισμούς δεν μπορούσε να τους αλλάξει, ακόμα κι όταν κατάλαβε πόσο μεγάλο πρόβλημα δημιουργούσαν - ενώ αυτοί που θα έπρεπε να ζητούν την κατάργησή τους, για να φέρουν το νέο, υπόσχονταν τη διατήρησή τους!
Την Πέμπτη το απόγευμα λοιπόν διαδραματίστηκε μια κωμικοτραγική ιστορία σε σχέση με το δάκο και την ανάμειξη πολιτικών στην κατανομή των χρηματοδοτήσεων. Η ιστορία ξεκίνησε με το «κατόπιν ενεργειών μας εξασφαλίστηκαν επιπλέον χρήματα» για τη δακοκτονία στη Μεσσηνία. Η ικανοποίηση μάλιστα ήταν τόσο μεγάλη που οι αυτάρεσκοι δεν πρόσεξαν πως η αύξηση των ποσών αφορούσε... μόνο τη μισή Μεσσηνία. Η άλλη μισή, η Τριφυλία που είχε επίσης μεγάλο πρόβλημα πέρσι, φέτος υπέστη μείωση ακόμα και των ποσών που είχαν αρχικά ανακοινωθεί! Μόλις αποκαλύφθηκε το φιάσκο, επικράτησε πανικός. Νέος γύρος διαβουλεύσεων και διαβεβαιώσεων για να σωθεί το πρόγραμμα δακοκτονίας της Τριφυλίας... Αστεία πράγματα και προχειρότητα άνευ προηγουμένου.
Ολα αυτά δείχνουν ότι οι χρηματοδοτήσεις για τη δακοκτονία δεν γίνονται με βάση τις υπηρεσιακές εισηγήσεις και τα επιστημονικά δεδομένα, αλλά κατόπιν παρεμβάσεων βουλευτών. Τραγικό, όχι γιατί δεν γινόταν στο παρελθόν -αν και για δακοκτονία δεν θυμόμαστε παρέμβαση βουλευτών- αλλά γιατί αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται πλέον. Ειδικότερα μετά από όσα συνέβησαν πέρσι, το υπουργείο και οι υπηρεσίες του θα έπρεπε να έχουν μελετήσει το πρόβλημα και να έχουν φροντίσει να γίνει με σωστό τρόπο η συγκεκριμένη δουλειά. Δεν έχουν καμία δουλειά οι βουλευτές να μοιράζουν πίνακες με ποσά και να επαίρονται γιατί θα ψεκαστούν περισσότερο τα ελαιόδεντρα! Ο ρόλος των βουλευτών είναι να επισημαίνουν το πρόβλημα στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου και να την ελέγχουν κοινοβουλευτικά για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η διαδικασία. Οταν ξεφεύγουν από αυτό, προκύπτουν φαρσοκωμωδίες όπως αυτή με την Τριφυλία.
Το ερώτημα που ανακύπτει πάντως είναι γιατί η πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου δεν είχε δώσει έγκαιρα οδηγίες στις υπηρεσίες για σύνταξη προϋπολογισμών με αυξημένες χρηματοδοτήσεις. Δεν ήξερε το πρόβλημα από πέρσι; Δεν γνώριζε ότι οι διαγωνισμοί δακοκτονίας με τους αυξημένους προϋπολογισμούς θα έπρεπε ήδη να βρίσκονται στον αέρα; Ακόμα και τώρα, δεν ξέρει ότι οι Διευθύνσεις έχουν κάνει διαγωνισμούς με τις αρχικές μειωμένες χρηματοδοτήσεις; Αν χρειαστεί ψεκασμός νωρίτερα από ό,τι έχει σχεδιαστεί με βάση τις αρχικές χρηματοδοτήσεις, έχει προβλεφθεί διαδικασία έτσι ώστε να πιάσουν τόπο τα επιπλέον χρήματα που δόθηκαν καθυστερημένα;
Είναι προφανές ότι δακοκτονία με χρηματοδοτήσεις «κατόπιν ενεργειών μου» και στο παρά πέντε, μόνο από τύχη μπορεί να επιτύχει. Δηλαδή με τη βοήθεια του... θεού και του καιρού.
Εχουμε κι άλλη φορά επισημάνει ότι το σύστημα με το οποίο γίνεται η δακοκτονία είναι ξεπερασμένο και αναποτελεσματικό. Αυτό που απαιτείται, σε τοπικό επίπεδο αρχικά και συνολικά στη συνέχεια, είναι μια σοβαρή συζήτηση για τον ανασχεδιασμό του. Οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες στο κοινοβούλιο και την αυτοδιοίκηση, σε συνεργασία με τους ελαιοπαραγωγούς, τους ειδικούς επιστήμονες του αγροτικού τομέα και τους υπηρεσιακούς παράγοντες, οφείλουν να καταλήξουν σε μια ολοκληρωμένη πρόταση η οποία δεν θα σπαταλά πόρους - και το σημαντικότερο, θα αντιμετωπίζει το δάκο. Η εμπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης και των παραγωγών στη δακοκτονία φαίνεται ότι είναι μια κάποια λύση - αλλά κι αυτό υπό προϋποθέσεις, όχι απλώς για να μεταβιβαστεί η ευθύνη σε ένα άλλο επίπεδο.
Τα ηρωικά μάς έχουν τελειώσει. Μαζί με τους λαϊκισμούς των εύκολων λύσεων, είναι καιρός να κάνουμε και καμιά κανονική δουλειά, σχεδιάζοντας ορθολογικά έστω μια δακοκτονία.
panagopg@gmail.com
