Η σύγκρουση με την πραγματικότητα όμως οδήγησε στην κατάρρευση κάθε αυταπάτης και σε επαναφορά της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών στον κανονικό κόσμο. Είναι αυτό που στην παρούσα πολιτική φάση διαβάζεται από πολλούς σαν «ανοχή», «αποστασιοποίηση από τα κοινά», «μούδιασμα» και «επιστροφή στον καναπέ». Ο θυμός έδωσε τη θέση τους στη ματαίωση που νιώθουν όσοι νόμιζαν ότι αρκούσε ένα «όχι» μια Κυριακή πρωί, για να «ταρακουνηθεί η Ευρώπη» και να χάσει τον ύπνο του τον διεθνές πολιτικό οικονομικό κατεστημένο. Κυρίως, πρόκειται για σύγκρουση με την πραγματικότητα, που λέει ότι αν θέλεις να ζεις στα πλαίσια του καταναλωτικού καπιταλισμού του δυτικού κόσμου, υπάρχουν κανόνες που οφείλεις να ακολουθήσεις αλλά και υποχρεώσεις τις οποίες δεν μπορείς να παρακάμψεις. Διαφορετικά, τα Βαλκάνια και η Αφρική δίπλα είναι, μπορείς να τα ακολουθήσεις και να μιμηθείς τα... επιτεύγματά τους.
Ο καταναλωτικός δυτικός κόσμος και η αστική δημοκρατία προφανώς και δεν αποτελούν παράδεισο δικαιοσύνης και ευημερίας. Συγκριτικά όμως είναι πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο μοντέλο εφαρμόστηκε ποτέ ή εφαρμόζεται τώρα, σε παγκόσμιο επίπεδο και για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Το τι θα μπορούσε πιθανώς να γίνει σε έναν άλλο, ιδανικό κόσμο, είναι ωραίο θέμα αναζητήσεων για χορτασμένους... που κάποιος άλλος πληρώνει το δικό τους λογαριασμό. Η έμπρακτη αποδοχή, από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, του ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς την ευημερία εκτός από τις μεταρρυθμίσεις και την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, είναι το μεγάλο κέρδος αυτής της περιόδου. Πληρώσαμε όλοι ακριβά, αλλά τουλάχιστον μάθαμε ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για καθυστερήσεις και πισωγυρίσματα.
Στα χρόνια πριν από την κρίση δε νομίζουμε ότι θα τολμούσε δήμαρχος ή τοπικός βουλευτής να υποστηρίξει την αξιοποίηση αεροδρομίου και λιμανιού μέσω παραχώρησης σε ιδιωτική επιχείρηση. Σήμερα οι περισσότεροι πολιτικοί παράγοντες από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα βλέπουν θετικά μια τέτοια εξέλιξη. Οι πολιτικοί εξετάζουν και προωθούν την παραχώρηση, ενώ οι πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία συμφωνούν και επικροτούν. Υπάρχουν βέβαια και αντιρρήσεις, ενώ οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν, αλλά δεν υπάρχει η «αντίσταση» που στο παρελθόν θα μετέτρεπε σε μείζον πολιτικό πρόβλημα την προώθηση ενός τέτοιου σχεδίου. Σήμερα, το πολιτικό κόστος προέρχεται μάλλον από την καθυστέρηση εφαρμογής ενός σχεδίου παραχώρησης και αξιοποίησης δημόσιων υποδομών.
Η ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου αλλά και του λιμανιού της Καλαμάτας βρέθηκαν το τελευταίο διάστημα στην επικαιρότητα. Υπάρχει κινητικότητα και ενδιαφέρον που προφανώς το επόμενο διάστημα θα σχηματοποιηθεί σε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Το αεροδρόμιο, μέσα από συγκεκριμένες κινήσεις επέκτασης και αναβάθμισής του, μπορεί να μετατραπεί σε μια τεράστια πύλη εισόδου ανθρώπων και εμπορευμάτων. Το λιμάνι από την άλλη, σε ασφαλές καταφύγιο μεγάλων τουριστικών σκαφών αλλά και κρουαζιερόπλοιων. Ο συνδυασμός αυτοκινητόδρομου, αεροδρομίου και λιμανιού δημιουργεί ένα τεράστιο πλεονέκτημα για την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής.
Η διαχείριση των υποδομών είναι πλέον ξεκάθαρο ότι μπορεί να γίνει αποδοτικά μόνο από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το Δημόσιο δεν μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά αυτές τις υποδομές, ενώ επιπρόσθετα δεν έχει και τους αναγκαίους πόρους. Οι υπάρχουσες υποδομές, έτσι, είτε θα σαπίζουν υπολειτουργώντας είτε θα παραχωρηθούν, προκείμενου να καταστούν χρήσιμες μέσα από την εκμετάλλευσή τους από επιχειρηματίες.
Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις προφανώς και θα στοχεύσουν στο κέρδος, αυτός είναι ο ρόλος τους και ο λόγος ύπαρξής τους. Αλλά για να το επιτύχουν, θα δημιουργήσουν κύκλο εργασιών. Οι οικονομίες αναπτύσσονται ακριβώς όταν κινητοποιούνται άνθρωποι και υποδομές. Η ακινησία εξυπηρετεί μόνο τους βολεμένους και αυτούς που φοβούνται κάθε αλλαγή.Οσο γρηγορότερα λοιπόν προχωρήσουν τα σχεδία ιδιωτικοποίησης, τόσο το καλύτερο για την περιοχή. Τα λιμάνια και τα αεροδρόμια άλλωστε κανείς δεν πρόκειται να τα πάρει μαζί του - ενώ χειρότερα απ' ό,τι είναι σήμερα αποκλείεται να τα κάνει.
panagopg@gmail.com
