Εντάξει, μπορεί κάποιοι να γελάτε με τους μικρομεγαλισμούς αλλά ο περιφερειάρχης έχει προφανώς στο μυαλό του τα γερμανικά κρατίδια ή τις αυτόνομες ισπανικές περιοχές, οι οποίες όμως είναι σε πληθυσμό όσο όλη η Ελλάδα. Η αντιγραφή μοντέλων δεν είναι κάτι κακό, απλώς καλό θα είναι να έχουμε στο μυαλό μας και την τάξη του κάθε μεγέθους, διαφορετικά ισχύει το γνωστό «και η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες».
Να πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή: Για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για αυτόνομες περιφέρειες θα πρέπει αυτές να τις ορίσουμε χωροταξικά από μηδενική βάση. Δεν μπορούμε δηλαδή να μιλάμε για αυτόνομη Περιφέρεια Πελοποννήσου αποκλείοντας από αυτή την Ηλεία και την Αχαΐα για να έχουμε έδρα την Τρίπολη. Το αντέχει αυτό ο Αρκάς πολιτικός; Είναι διατεθειμένος να συνδέσει το όνομά του με την απώλεια της έδρας από την Τρίπολη; Δεν νομίζουμε, ούτε καν το θέτει ως ζήτημα, μιας και ξέρει ότι σε ενιαία Περιφέρεια Πελοποννήσου δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα για έδρα της Περιφέρειας στην Τρίπολη. Προτιμά λοιπόν να μιλά για αυτονομίες και τοπικές κυβερνήσεις αρνούμενος να τοποθετηθεί στο υπαρκτό ζήτημα του διαχωρισμού της Πελοποννήσου σε δύο περιφερειακές αυτοδιοικήσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε αναπτυξιακή προοπτική και κοινά τουριστικά και αγροτικά προγράμματα.
Οι κορώνες για αυτόνομες περιφέρειες και τοπικές κυβερνήσεις είναι λοιπόν λόγια του αέρα, μόνο και μόνο για να επιδεικνύεται μια κάποια κινητικότητα και να τονώνεται το τοπικιστικό φρόνημα. Η διαφορετικότητα μέσα από την τοπικότητα είναι συγκαλυμμένος εθνικισμός ή αν προτιμάτε η βάση του. Μέσα από την υποτιθέμενη υπεροχή του τόπου καταγωγής κτίζεται όλο αυτό που καταλήγει στον περιούσιο λαό που διαθέτει γονιδιακή υπεροχή. Τι διαφορετικό θα προσφέρουν άραγε στη χώρα οι τοπικές κυβερνήσεις στη διαχείριση του ΕΣΠΑ όταν τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό επίπεδο τα έργα σχεδιάζονται με βάση τη μικροπολιτική επιδίωξη; Το πιθανότερο είναι τα πράγματα να γίνουν ακόμα χειρότερα μιας και θα μεγαλώσει η σύγχυση και θα υπάρχουν περισσότεροι ανευθυνοϋπεύθυνοι.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από περισσότερους κυβερνήτες αλλά από υπεύθυνους πολιτικούς σε όλα τα επίπεδα. Στην αυτοδιοίκηση ειδικότερα τοπικού αλλά και περιφερειακού επιπέδου αυτό που απουσιάζει είναι η οικονομική αυτοτέλεια. Οταν ο πολίτης δεν ξέρει σε ποιον πληρώνει και τι μπορεί να προσδοκά από αυτόν κτίζονται εύκολα πολιτικές καριέρες με κενολογίες και βερμπαλισμούς κάθε είδους. Η σύνδεση της τοπικής εξουσίας με αυτόνομο δικό τους ταμείο είναι το πρώτο μεγάλο βήμα για πολιτική αυτονομία και υπευθυνότητα. Η κατασκευή ορατών και αοράτων εχθρών στο εθνικό ή στο υπερεθνικό επίπεδο είναι ο ευκολότερος λαϊκισμός, αναμφίβολα αποδοτικός εκλογικά, αλλά ιδιαίτερα επιζήμιος για τους πολίτες.
Ο περιφερειάρχης και ο στενός περίγυρός του αντιλαμβάνονται ότι έχουν στενέψει τα περιθώρια επανεκλογής. Δεν είναι μόνο ότι τους έχουν γυρίσει την πλάτη τα ισχυρά πολιτικά κόμματα και πρόσωπα, είναι κυρίως ότι δεν έχουν αφήγημα. Δεν έχουν να επιδείξουν συγκεκριμένο και χειροπιαστό έργο. Δεν υπάρχει ισχυρό αποτύπωμα πολιτικής δράσης σε επίπεδο περιφέρειας. Οι μικροδιευθετήσεις στις οποίες με επιτυχία έχουν επιδοθεί όλα αυτά τα χρόνια, δεν συγκινούν και δεν κινητοποιούν. Τα μικροέργα δεν είναι παρεμβάσεις «τοπικής κυβέρνησης» αλλά δημοτικής αρχής. Οι συγκρίσεις τέλος με ισχυρούς δήμους και αντίστοιχες δημοτικές αρχές είναι συντριπτικές σε βάρος της περιφερειακής αρχής.
Στον κόσμο των μίντια η ηγετική ομάδα της περιφέρειας έχει χάσει πλέον στηρίγματα αλλά και αυτά που της έχουν απομείνει δεν έχουν πλέον τη δύναμη και το πάθος του παρελθόντος. Πολλά όμως και από αυτά που απέμειναν είναι βέβαιο ότι την κρίσιμη ώρα θα ακολουθήσουν αυτόν που θα υποδείξει ο ισχυρός κομματικός φορέας ή αυτόν που έχει ελπίδες να εκλεγεί και διαθέτουν καλύτερη πρόσβαση. Οι τίτλοι τέλους μπορεί ακόμα τυπικά να μην έχουν πέσει αλλά είναι φανερό ότι η περιφερειακή αρχή δεν διαθέτει ελπίδες ανάκαμψης. Ο κύκλος κλείνει και η πτώση για κάποιους και κάποιες θα είναι εκκωφαντική. Εκτιμούμε πως ο Πέτρος Τατούλης δεν θα επιλέξει να κλείσει τον πολιτικό του κύκλο με μια ντροπιαστική ήττα. Θα προτιμήσει να αποχωρήσει με μια θεωρία μεγαλείου, όπως αυτή της απουσίας τοπικής κυβέρνησης. Το άλλοθι της αποχώρησης κτίζεται έτσι ώστε η έξοδος να μην δείχνει ως ανάγκη αλλά να φαντάζει ως επιλογή.
panagopg@gmail.com
