Με άλλα λόγια: Η ιστορία του δρόμου πήρε μυθικές διαστάσεις κι ο αυτοκινητόδρομος έγινε... μύθος. Σύμφωνα με αυτόν το λαοφιλή μύθο, η ανάπτυξη θα έρθει απ' το δρόμο... και τότε οι Μεσσήνιοι θα τρώνε με χρυσά κουτάλια. Εγώ εκτιμώ ότι η ανάπτυξη θα έρθει κυρίως από το λιμάνι και το αεροδρόμιο της Καλαμάτας, αλλά οι περισσότεροι συμπολίτες μας δεν... εκτιμούν τις οικονομικές αναλύσεις και συνεχίζουν να πιστεύουν τους μύθους. Πιστεύουν λοιπόν ότι η Καλαμάτα θα γίνει προορισμός Σαββατοκύριακου για τους Αθηναίους. Πιστεύουν ότι η Αθηναίοι θα έρχονται τα Σαββατοκύριακα για καφέ και για μπάνιο στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα - κι έτσι ψάχνουν για επενδυτικές ευκαιρίες στη... Ναυαρίνου.
Συμπέρασμα πρώτο και αυτονόητο: Η ιστορία της εθνικής οδού τελειώνει εκεί που ξεκινά ο... μύθος της οδού Ναυαρίνου. Σύμφωνα με τον νέο αυτό μύθο, τα μαγαζιά στη Ναυαρίνου θα κάνουν χρυσές δουλειές. Οσοι πίστεψαν τον νέο μύθο έσπευσαν να ανοίξουν μαγαζί στην παραλιακή. Αλλοι πάλι άνοιξαν απλώς για να πιάσουν θέση, ώστε να μπορούν να πουλήσουν αέρα σε όσους πίστεψαν το μύθο αλλά... δεν πρόλαβαν να πιάσουν θέση. Το αποτέλεσμα, γνωστό και αναμενόμενο: Πανικός και χάος στην οδό Ναυαρίνου. Η παραλιακή γέμισε αναρίθμητα μαγαζιά και ο κόσμος δεν χωράει στα... πεζοδρόμια. Εννοείται ότι οι Αθηναίοι δεν έχουν κατέβει ακόμα, αφού η εθνική οδός δεν έχει παραδοθεί. Τα πεζοδρόμια γέμισαν με Καλαματιανούς που κατεβαίνουν στην Παραλία επιλέγοντας μια φτηνή έξοδο για καφέ ή μπίρα. Οταν κατέβουν οι Αθηναίοι θα φύγουν οι... Καλαματιανοί, γιατί είναι προφανές ότι δεν χωράμε όλοι μαζί στα υπάρχοντα πεζοδρόμια. Για την ακρίβεια δεν χωράμε στο νότιο πεζοδρόμιο της Ναυαρίνου - καθώς το βόρειο είναι... ανύπαρκτο.
Συμπέρασμα δεύτερο και αυτονόητο: Η δημοτική αρχή Καλαμάτας πιάστηκε στον ύπνο και δεν προετοίμασε την πόλη να υποδεχτεί τον νέο δρόμο. Είκοσι πέντε χρόνια περιμέναμε το δρόμο και η δημοτική αρχή πιάστηκε στον ύπνο! Οι ανίκανοι πιάστηκαν στον ύπνο και τώρα η πόλη κινδυνεύει να πάει 30 χρόνια πίσω, επειδή η παραλιακή της θα γίνει... Φαληράκι του 1990 και Μάλια του 2000. Εκλέχτηκαν πριν από 6 χρόνια για να προετοιμάσουν την πόλη να υποδεχτεί το δρόμο, και ιδού τα αποτελέσματα: Οι ξαπλώστρες έφτασαν μέχρι το κυμοθάλασσο. Τα ντεσιμπέλ της ηχορρύπανσης εξαπλώνονται με γεωμετρική πρόοδο. Οι ομπρέλες κρύβουν τη θάλασσα. Τα αυτοκίνητα δεν χωρούν στα πάρκινγκ. Πεζοί και ποδηλάτες στριμώχνονται έτοιμοι να πλακωθούν στο νότιο πεζοδρόμιο της Ναυαρίνου.
Ετσι ο μύθος της Ναυαρίνου ξεφτίζει πριν... πουληθεί. Αν δεν αλλάξουν πολλά, οι πλούσιοι επισκέπτες θα φύγουν και οι καταστηματάρχες θα αναγκαστούν στο τέλος να πουλήσουν τα μαγαζιά τους για να πληρώσουν τα χρέη τους. Μέχρι να ξεπουλήσουν τα μαγαζιά τους θα συνεχίσουν να ζητούν... ανοχή από τους πολιτικούς τους οποίους ψήφισαν για “προστασία” από την πολυνομία και τις παράλογες αποφάσεις... Μέχρι τότε, και οι πολιτικοί με τη σειρά τους θα υπόσχονται πως ο μύθος της Ναυαρίνου θα γίνει πραγματικότητα μόλις ολοκληρωθεί το... παραμύθι της οδού Κρήτης.
Κλείνοντας τις ιστορίες των δρόμων, υπενθυμίζουμε ότι τα μαγαζιά της μαρίνας συνεχίζουν να... λειτουργούν κανονικά αν και μονοδρομήθηκε η οδός Σαλαμίνος. Υπενθυμίζουμε επίσης ότι όταν πεζοδρομήθηκε η οδός Ιατροπούλου... πλημμύρισε από μαγαζιά γεμάτα κόσμο.
Τελικό, αυτονόητο συμπέρασμα: Η γενιά του... δρόμου είναι τόσο ανίκανη, που δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε τους μύθους που η ίδια δημιούργησε. Από τη μια πλευρά, οι πολιτικοί του... δρόμου ενδιαφέρονται μόνο για τα ψηφουλάκια - και όταν οι καταστηματάρχες θα ξεπουλάνε τα μαγαζιά τους, αυτοί θα απλώνουν την... αρίδα τους ξεκοκκαλίζοντας την αυτοδιοικητική τους σύνταξη. Και στην άλλη πλευρά του... πεζοδρομίου, επιχειρηματίες, φορείς, σύλλογοι και πολίτες που είχαν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους στο δρόμο, διαπιστώνουν πως η εθνική οδός δεν είναι πανάκεια. Κοιτώντας το δρόμο δεν είδαν την... κρίση. Υποτίθεται ότι ετοιμάζονταν για το δρόμο, και πλέον κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο επειδή είναι ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Σε κάθε περίπτωση, οι μύθοι της γενιάς του δρόμου πρέπει να μπουν το συντομότερο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας - για να μπορέσουμε επιτέλους να συζητήσουμε με επιστημονικούς όρους την αναπτυξιακή πορεία της Καλαμάτας και της Μεσσηνίας. Αν συνεχίσουμε να πιστεύουμε σε μύθους, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούμε να πάρουμε το δρόμο της μεγάλης φυγής για τα πεζοδρόμια της ξενιτιάς.
