Το Πάτρα - Πύργος - Τσακώνα έμπλεξε στην ιστορία των κατατμήσεων, δηλαδή της πολιτικής επιλογής για αναδιατάξεις στον κατασκευαστικό κλάδο και τα μέσα ενημέρωσης. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε δημοπρατημένο το Πάτρα – Πύργος, ακύρωσε τη δημοπρασία και την έκοψε σε 8 διαφορετικές δημοπρασίες, τις οποίες μετά από 4,5 χρόνια δεν κατάφερε να συμβασιοποιήσει. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στο μεσσηνιακού ενδιαφέροντος κομμάτι Καλό Νερό – Τσάκωνα: Εδώ δεν υπάρχει ούτε καν νύξη για δημοπράτηση.
Στο άλλο μεγάλο οδικό έργο μεσσηνιακού ενδιαφέροντος, το Καλαμάτα - Ριζόμυλος - Πύλος - Μεθώνη, μπλέξαμε με τις χαράξεις και τις μελέτες. Το 2015 υπήρχε ένας προεκλογικός κωδικός στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και μία ολοκληρωμένη μελέτη παραλιακής χάραξης για το Καλαμάτα - Ριζόμυλος, και σε προχωρημένο στάδιο η μελέτη Ριζόμυλος - Μεθώνη. Με επίκληση του μεγάλου κόστους των απαλλοτριώσεων, εγκαταλείφθηκε η παραλιακή χάραξη και χάθηκε ο κωδικός στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή: Ανατέθηκε στον «Μορέα» μία νέα μελέτη που κανείς δεν γνωρίζει αν ολοκληρώθηκε και σε ποιο βαθμό, η οποία προβλέπει βελτίωση γύρω από την υπάρχουσα χάραξη του δρόμου. Μερικές βδομάδες πριν από τις εκλογές προκηρύχθηκε ως ΣΔΙΤ, με τη μέθοδο του ανταγωνιστικού διαλόγου, το έργο Καλαμάτα- Ριζόμυλος - Πύλος- Μεθώνη. Υποβλήθηκαν αιτήσεις ενδιαφέροντος από μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες και το πράγμα έχει μείνει εκεί.
Η νέα κυβέρνηση φαίνεται να μην υιοθετεί καμία από τις προηγούμενες επιλογές της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Υποδομών. Επανεξετάζει τόσο τα 8 τμήματα του Πάτρα - Πύργος όσο και τη μέθοδο του ανταγωνιστικού διαλόγου, που έχει επιλεγεί τόσο για τον βόρειο άξονα της Κρήτης όσο και για το Καλαμάτα - Μεθώνη. Ολα δείχνουν ότι θα πάμε σε νέες διαδικασίες, με νέες δημοπρατήσεις ουσιαστικά από μηδενική βάση. Η νέα κυβέρνηση θεωρεί ότι οι διαδικασίες που έχουν ακολουθηθεί θέτουν σε κίνδυνο την πορεία ολοκλήρωσης των έργων και το καλύτερο είναι η επαναδημοπράτησή τους. Το πώς θα γίνει αυτό, ποια έργα θα αφορά και ποια μέθοδος θα επιλεγεί είναι ζητήματα που θα αποσαφηνιστούν τις επόμενες ημέρες. Επειδή όμως η πολιτική ηγεσία είναι η ίδια ομάδα με αυτή που συνέταξε το πρόγραμμα υποδομών της ΝΔ στο οποίο δεν υπήρχε καμία αναφορά στο δρόμο Καλαμάτα - Ριζόμυλος - Πύλος – Μεθώνη, καλά θα κάνουν κάποιοι να σπεύσουν... και όλοι οι υπόλοιποι να ανησυχούμε για τις τελικές αποφάσεις.
Το επόμενο διάστημα ο καθένας θα λέει τα δικά του για την πορεία των έργων και για τα πλεονεκτήματα της μιας ή της άλλης μεθόδου. Η ουσία όμως είναι ότι βρισκόμαστε ξανά στο σημείο μηδέν. Αυτό συμβαίνει γιατί το κράτος δεν έχει συνέχεια, και το Δημόσιο δεν έχει αποφασίσει μία συνολική και πάγια διαδικασία παραγωγής δημοσίων έργων. Στο όνομα της διαφάνειας και της ρήξης με τη διαπλοκή αλλάζουν πολιτικές χωρίς να υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Τα δημόσια έργα στην Ελλάδα καθυστερούν και στοιχίζουν ακριβά, όπως έχουν επανειλημμένα διαπιστώσει εμπειρογνώμονες αλλά και τα όργανα της Ε.Ε. Η πραγματικότητα αυτή επιτάσσει δομικές αλλαγές στο σύστημα παραγωγής δημοσίων έργων. Τόσο τα μεγάλα οδικά έργα όσο και τα μικρότερα περιφερειακά, όπως για παράδειγμα το Τζάνε - Καλαμάκι, σέρνονται. Σπαταλιούνται πόροι και στοιχίζουν ακριβά γιατί δεν υπάρχει ξεκάθαρο πλαίσιο για το πώς δημοπρατείται, πώς επιβλέπεται και πώς ολοκληρώνεται αποτελεσματικά ένα δημόσιο έργο. Ενα πλαίσιο, δηλαδή, που θα παράγει δημόσια έργα εντός προϋπολογισμού, μελετών και χρονοδιαγράμματος.
Η νέα κυβέρνηση θα κριθεί από το αποτέλεσμα. Από το αν μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα θα ξεκινήσουν τα έργα. Το ζήτημα για τον πολίτη δεν είναι το από πού θα περάσει ο δρόμος, ούτε αν θα ακολουθηθεί αυτή ή η άλλη διαδικασία, αλλά το να γίνει ο δρόμος. Οι πολίτες ενδιαφέρονται για το πόσο πληρώνουν και όχι για το ποιος κατασκευάζει το έργο. Η διαπλοκή είναι διαχρονική και πολυεπίπεδη, και κανένας δεν μπορεί πλέον να παριστάνει την αθώα περιστερά. Οι διαδικασίες, τα χαρτιά και τα πέρα δώθε στα γραφεία δεν λένε τίποτα και δεν πείθουν κανέναν. Ο πολίτης κρίνει με βάση το χειροπιαστό έργο, θέλει να δει δρόμο ή έστω μπουλντόζες.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει μπροστά της έναν καθαρό χρονικό ορίζοντα τεσσάρων χρόνων. Αν μέσα στην επόμενη διετία καταφέρει να βάλει εργολάβους στα έργα της Μεσσηνίας, θα έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα πολιτική κυριαρχίας. Διαφορετικά θα είναι κι αυτή μία αποτυχημένη κυβέρνηση όπως οι προηγούμενες. Οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες, νέοι και παλιοί, να ξέρουν ότι το πολιτικό τους μέλλον συνδέεται άμεσα και αποφασιστικά με την πορεία των δύο μεγάλων οδικών έργων. Αν τα καταφέρουν θα ανταμειφθούν, διαφορετικά δύσκολα θα αντικρίσουν ξανά το κατώφλι του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
