Οι νεαροί είχαν αποφασίσει να κάνουν κατάληψη σε κάποιο σχολείο και μετά από ολονύχτιο κρυφτούλι κατάφεραν να κρατήσουν κλειστές χθες τις πόρτες του 4ου Λυκείου. Πρόκειται για την επανάληψη της «επιχείρησης» που την προηγούμενη εβδομάδα είχε εκτυλιχθεί στα ΕΠΑΛ της Παραλίας, κάποιοι νεαροί μαζί με μαθητές αποφασίζουν να κάνουν χαβαλέ που τον ονομάζουν κατάληψη.
Η εύκολη ανάγνωση του φαινομένου είναι μέσα από την οπτική του χαβαλέ. Παιδιά είναι, κάνουν επίδειξη εφηβικής τεστοστερόνης. Αν πρόκειται μόνο για αυτό, το συγκεκριμένο γεγονός δεν έχει καμία αξία και σημασία και μπορεί να αντιμετωπιστεί εντός του παιδαγωγικού πλαισίου. Είναι όμως μόνο έτσι ή υπάρχει και κάτι περισσότερο και πιο ανησυχητικό; Δεν νομίζουμε ότι μπορεί κάποιος να δώσει ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ο τρόπος που γίνονται οι καταλήψεις συμπεριλαμβάνει μέσα του τόσο στοιχεία χαβαλέ όσο και ξεκάθαρης παραβατικής συμπεριφοράς, που παραπέμπει σε λειτουργία νεανικών συμμοριών.
Η αντιμετώπιση του φαινομένου προφανώς και δεν μπορεί να γίνει με αστυνομικά μέτρα, χρειάζεται σοβαρή ενασχόληση με τα συστήματα των νέων που φλερτάρουν με ακραίες συμπεριφορές. Από τις παρέες με τα μηχανάκια που ξεσηκώνουν γειτονιές, όπως συμβαίνει στην πλατεία Υπαπαντής, μέχρι τα μεταμεσονύχτια “ντου” στα σχολεία για δήθεν μαθητικές καταλήψεις, υπάρχει ένα κοινό κοινωνικό υπόβαθρο. Το σχολείο θα πρέπει να δει βασικά τους μαθητές που συμμετέχουν σε αυτές τις δράσεις και όταν λέμε να δει το σχολείο, δεν εννοούμε να δώσει αποβολές ο σύλλογος καθηγητών και να νομίσει ότι έκανε το καθήκον του. Το σχολείο και οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να βοηθήσουν και να βοηθηθούν από δομές στήριξης παιδιών και των οικογενειών τους. Τα παιδιά αυτά κάτι φωνάζουν και πρέπει κάποιος να τα ακούσει και να τα βοηθήσει. Η απομόνωση και η τιμωρία είναι το εύκολο, αλλά ταυτόχρονα ο ασφαλής δρόμος για το περιθώριο.
