Στο πρώτο μέρος του σίριαλ κυριάρχησε η χορήγηση δωρεάν μάσκας για μαθητές και εκπαιδευτικούς. Αφού ικανοποιήθηκε το συγκεκριμένο αίτημα -με δώρο και ένα παγουρίνο- περάσαμε στον αριθμό των μαθητών ανά τάξη κι αν ο μέσος όρος αποτυπώνει την πραγματικότητα ή όχι. Αφού λύσαμε και τα ζητήματα της στατιστικής, συνεχίσαμε με τα αντισηπτικά και τις καθαρίστριες, για να καταλήξουμε στο πρόβλημα της ώρας του αγιασμού!
Ολο αυτό που έχει προηγηθεί, και κυρίως ο τρόπος που γίνεται η συζήτηση, καταδεικνύει τη δυσκολία αλλαγών σε ένα χώρο βαθύτατα συντηρητικό και αρνητικό σε οποιαδήποτε μεταβολή, ακόμα και σε μία έκτακτη κατάσταση. Η αντίληψη που ζητάει από το κράτος-πατερούλη να ρυθμίσει τα πάντα και να δώσει οδηγίες και για την τελευταία λεπτομέρεια· η μιζέρια που αναζητά διαρκώς ένα πρόβλημα και αδυνατεί να βρει μια λύση· η γκρίνια που δεν αφήνει περιθώρια για ανάληψη πρωτοβουλιών και για υπέρβαση μιας δύσκολης κατάστασης· η συνωμοσιολογία που βλέπει διαρκώς φαντάσματα και κινδύνους· η κομματική και συνδικαλιστική υποκρισία που προτάσσει ανεδαφικές προτάσεις και λύσεις· όλα αυτά μαζί έχουν δημιουργήσει ένα ασφυκτικό περιβάλλον, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για το τι θα συμβεί το επόμενο διάστημα της πανδημίας, αλλά και τα επόμενα χρόνια.
Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έχει χάσει τον πολύτιμο πρώτο χρόνο για σημαντικές αλλαγές στο χώρο της εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να σέρνεται πλέον πίσω από τα γεγονότα. Ειδικότερα σε σχέση με την αντιμετώπιση του κορονοϊού είναι φανερό ότι άφησε το καλοκαίρι να περάσει χωρίς να έχει προετοιμάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για το πώς θα λειτουργήσουν τα σχολεία. Δεν διέβλεψε έγκαιρα τις αντιδράσεις και δεν επέδειξε αποφασιστικότητα απέναντι σε μεμψιμοιρίες και εικονικά προβλήματα. Ετσι έδωσε χώρο στην γκρίνια, την τερατολογία και σε ανεδαφικές προτάσεις που κινούνται εκτός κάθε πλαισίου δημοσιονομικής δυνατότητας αλλά και υγειονομικής αποτελεσματικότητας. Χάθηκε χρόνος μέχρι να καταλήξει σε ένα στοιχειώδες πλαίσιο για τον τρόπο λειτουργίας των σχολείων, δημιουργώντας χωρίς λόγο αμφισβητήσεις και προβλήματα – και το κυριότερο, δίνοντας χώρο στον ανορθολογισμό και στις ψεκασμένες θεωρίες.
Τα σχολεία τη Δευτέρα θα ανοίξουν σε ένα περιβάλλον γκρίνιας και αμφισβήτησης, με τους περισσότερους να ψάχνουν αφορμή για να αποδείξουν ότι... δεν μπορούν να ανοίξουν. Το πρώτο που θα έπρεπε ήδη να απασχολεί είναι τι θα γίνει όταν ένας μαθητής ή ένας εκπαιδευτικός βρεθεί θετικός στον κορονοϊό. Θα κλείσει μόνο μια τάξη όπως προβλέπεται ή θα αδειάσει όλο το σχολείο; Πόσοι γονείς θα στείλουν την επόμενη μέρα τα παιδιά τους στο σχολείο; Ποιος θα καθησυχάζει τους γονείς από το όργιο ανυπόστατων φημών που είναι βέβαιο ότι θα εξαπλώνεται με μεγάλη ευκολία; Πώς θα γίνει η διαχείριση των άδειων τάξεων; Πώς θα ρυθμιστεί ο αριθμός των απουσιών; Είναι προφανές ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα πολλά σχολεία θα αναγκαστούν να αναστείλουν τη λειτουργία τους.
Το δεύτερο μεγάλο ερώτημα είναι αν υπάρχει ετοιμότητα να περάσουν αμέσως όλοι χωρίς προβλήματα και δικαιολογίες στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και είναι βέβαιο ότι θα ζήσουμε ένα άλλο σίριαλ μιζέριας, γκρίνιας και άρνησης. Ολες αυτές τις μέρες που γίνεται φασαρία για ζητήματα μικρότερης σημασίας, απουσιάζει ο ουσιαστικός διάλογος για την οργάνωση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Οι εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών θέτουν ως πανάκεια τους 15 μαθητές ανά τάξη αλλά δεν λένε κουβέντα για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Το υπουργείο, αφού άφησε να περάσει το καλοκαίρι, ανακοίνωσε τώρα την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών – και αυτό όχι άμεσα. Το χειρότερο, δεν έχει ολοκληρώσει τις διαδικασίες προμήθειας εξοπλισμού για την ενίσχυση μαθητών και εκπαιδευτικών, η οποία ευτυχώς έχει ξεκινήσει. Υπάρχει έτσι εμφανές έλλειμμα για την άμεση εφαρμογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης.
Το τελευταίο διάστημα μια σειρά από επιφανείς καθηγητές πανεπιστημίου υπογραμμίζουν σε τοποθετήσεις τους ότι μέσα από την πανδημία ανακάλυψαν τη δύναμη της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Στην τριτοβάθμια, η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι φανερό ότι ήρθε για να μείνει και μετά τον κορονοϊό. Στις υπόλοιπες όμως βαθμίδες, ελάχιστοι εκπαιδευτικοί έχουν αντιληφθεί ότι περνάμε σε μία νέα εποχή εκπαίδευσης, στην οποία κυρίαρχο ρόλο θα παίζουν τα νέα τεχνολογικά μέσα. Πολλοί εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δείχνουν να μην κατανοούν τις νέες συνθήκες. Οι μεν διαβάζουν τον κόσμο με ξεπερασμένα μοντέλα του περασμένου αιώνα και οι δε δείχνουν διστακτικότητα στο να προχωρήσουν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να ανοίξει βηματισμό στον σύγχρονό κόσμο, μακριά από τη μιζέρια του κράτους-πατερούλη και του ορισμού της ύλης με εγκύκλιο. Χρειάζεται να ενισχυθούν οι δημιουργικές δυνάμεις της πραγματικής προόδου, που ψάχνουν για μια λύση σε κάθε πρόβλημα – και οι οποίες βεβαίως δεν βρίσκονται μέσα σε πολύχρωμα ταγάρια!
