Ας δούμε με ένα απλό παράδειγμα τα πλεονεκτήματα ενός τέτοιου καταμερισμού εργασίας:
Ο γεωργός Π. Νίκας έχει να επιλέξει αν θα φυτέψει πατάτες ή τουλίπες σε ένα αγρόκτημα 10 στρεμμάτων. Ceteris paribus, το κάθε στρέμμα παράγει είτε 50 τουλίπες είτε 200 κιλά πατάτες – η δε η τιμή της τουλίπας είναι 40 ευρώ η μία και της πατάτας 5 ευρώ το κιλό.
• Αν ο γεωργός Π. Νίκας φυτέψει σε όλο το αγρόκτημά του λουλούδια, θα παραγάγει 10 (στρέμματα) Χ 50 (τουλίπες ανά στρέμμα)= 500 τουλίπες. Πουλώντας τις τουλίπες θα εισπράξει 500 (τουλίπες) Χ 40 (ευρώ η καθεμία)= 20.000 ευρώ.
• Αν επιλέξει να βάλει στο μισό αγρόκτημα λουλούδια και στο άλλο μισό τρόφιμα, θα παραγάγει 5 (στρέμματα) Χ 50 (τουλίπες ανά στρέμμα)= 250 τουλίπες, και 5 (στρέμματα) Χ 200 (κιλά πατάτες ανά στρέμμα)= 1.000 κιλά πατάτες. Πουλώντας τα προϊόντα του θα εισπράξει 250 (τουλίπες) Χ 40 (ευρώ η καθεμία)= 10.000 ευρώ, και 1.000 (κιλά πατάτες) Χ 5 (ευρώ το κιλό)= 5.000 ευρώ. Συνολικά δηλαδή θα εισπράξει 15.000 ευρώ.
• Αν επιλέξει να βάλει σε όλο το αγρόκτημα τρόφιμα, θα παραγάγει 10 (στρέμματα) Χ 200 (κιλά πατάτες)= 2.000 κιλά πατάτες. Θα εισπράξει έτσι 2.000 (κιλά πατάτες) Χ 5 (ευρώ το κιλό)= 10.000 ευρώ.
Γίνεται εύκολα κατανοητό ότι ο γεωργός Π. Νίκας θα επιλέξει να φυτέψει σε όλο το κτήμα μόνο τουλίπες, γιατί έτσι θα έχει τα μέγιστα συνολικά έσοδα, 20.000 ευρώ, ενώ αν φυτέψει (και) πατάτες θα χάσει αρκετά χρήματα. Δεν θα αναλύσουμε εδώ τα οφέλη που προκύπτουν στη διεθνή οικονομία από μια τέτοια ορθή επιλογή, καθώς για τις ανάγκες αυτού του άρθρου μάς αρκεί ότι δείξαμε τι συμφέρει να παράγει ο γεωργός Π. Νίκας.
Αυτό που γνωρίζει όμως ο γεωργός... το αγνοεί ο δήμαρχος Καλαμάτας Π. Νίκας, ο οποίος επιλέγει να φυτεύει πατάτες αντί για τουλίπες. Για την ακρίβεια επιλέγει να δημιουργεί αθλητικές εγκαταστάσεις στο καλύτερο παραλιακό οικόπεδο της πόλης, ενώ θα μπορούσε να τις δημιουργήσει οπουδήποτε αλλού. Φτιάχνει δηλαδή γήπεδα στην παραθαλάσσια έκταση που εκτείνεται από τις εκβολές του Νέδοντα έως τον Κορδία, ενώ θα μπορούσε να τα φτιάξει π.χ. στο Ασπρόχωμα.
Οποιοσδήποτε ιδιώτης θα αξιοποιούσε τα παραθαλάσσια οικόπεδα αποκομίζοντας τεράστια χρηματικά ποσά, με μέρος από τα οποία θα έφτιαχνε γήπεδα σε άλλη περιοχή. Ο Δήμος Καλαμάτας όμως, όπως και όλοι σχεδόν οι δήμοι της Ελλάδας, γυρίζουν την πλάτη σ' αυτά τα χρήματα και φτιάχνουν γήπεδα στο κυμοθάλασσο. Στη συνέχεια μάλιστα τα παραχωρούν... δωρεάν σε συλλόγους και φορείς, κάνοντας έτσι τζάμπα μάγκες τους παράγοντες που διαχειρίζονται τα γήπεδα.
Από όλη αυτή τη διαδικασία το δημόσιο συμφέρον βγαίνει ζημιωμένο – και ωφελημένοι είναι μόνο οι τζάμπα μάγκες που γίνονται... παράγοντες. Ενδεχομένως να ωφελούνται εκλογικά και οι αιρετοί που παραχωρούν δωρεάν τα "φιλέτα", αν οι παράγοντες εκτιμήσουν την... προσφορά τους και ως αντάλλαγμα τους χαρίσουν κάποιες ψήφους. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν ωφελούνται οι πολίτες και το κοινό συμφέρον. Δεν ωφελούνται ούτε καν οι αθλούμενοι στα γήπεδα, γιατί με τα χρήματα που θα εισπράττονταν από την αξιοποίηση των εκτάσεων-"φιλέτων" θα μπορούσαν να δημιουργηθούν πολλαπλάσιες και καλύτερες αθλητικές εγκαταστάσεις, σε άλλες περιοχές του δήμου.
Στο βασίλειο του ανορθολογισμού όμως, η αντιοικονομική και αντικοινωνική επιλογή της δημιουργίας παραθαλάσσιων αθλητικών εγκαταστάσεων παρουσιάστηκε ως “σωτηρία” της δημόσιας περιουσίας από τα... νύχια του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ): Ο Δήμος Καλαμάτας και οι λοιπές οπισθοδρομικές δυνάμεις, για μια ακόμα φορά, δαιμονοποίησαν τη σωστή εκμετάλλευση των εκτάσεων και έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην αξιοποιηθούν. Για μια ακόμα φορά, κανένας δεν σκέφτηκε το δημόσιο συμφέρον και τα χρήματα που θα αποκόμιζε ο δήμος από την αξιοποίηση αυτών των εκτάσεων. Για μια ακόμα φορά, ουρλιάζοντας κατά των ιδιωτικοποιήσεων στο όνομα του... κοινού καλού, όλοι αυτοί δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να εξυπηρετήσουν τα πιο ιδιοτελή και μικρόνοα ιδιωτικά συμφέροντα.
Ο δήμαρχος Π. Νίκας, σε αντίθεση με το γεωργό, επιλέγει να φυτεύει πατάτες στο κυμοθάλασσο κρατώντας δέσμια την πόλη στο κατώφλι της φτώχιας. Και πίσω από το δήμαρχο Π. Νίκα, οι δεσμοφύλακες της συντήρησης προσφέρουν ιδεολογικά στηρίγματα, αναθεματίζοντας όσους πιστεύουν ότι πρέπει να παράγουμε λουλούδια.
Γιατί λοιπόν δεν έχουν χρήματα οι δήμοι; Επειδή οι δήμαρχοι επιλέγουν να φυτεύουν... γήπεδα στο κύμα και δεν βλέπουν την τουλίπα της ανάπτυξης. Με λίγα λόγια, ανάπτυξη δεν γίνεται με ουρλιαχτά κατά των ιδιωτικοποιήσεων και δωρεάν παραχωρήσεις σε τζάμπα μάγκες.
