Γνωρίζω επίσης ότι μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες αρκούσε κάποιος να γνωρίζει ελάχιστα κολλυβογράμματα, για να θεωρείται ικανότερος από την αμόρφωτη πλειοψηφία. Θεωρώ όμως ότι αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα το έχουν βιώσει μόνο παρακμιακές κοινωνίες, οι οποίες τελικώς καταστράφηκαν επειδή άφησαν να τις κυβερνούν ανίκανοι ηγέτες.
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ να αισιοδοξώ αντικρίζοντας τριγύρω μου εκατοντάδες ανίκανους σε υπεύθυνες ιδιωτικές και δημόσιες θέσεις. Για την ακρίβεια, όπου και να κοιτάξω βλέπω ανθρώπους που δεν ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους και οι οποίοι επιβιώνουν επειδή οι ανταγωνιστές τους είναι... χειρότεροι απ' τους ίδιους. Και βέβαια το πρόβλημα δεν φύεται μονάχα στα ψηλά. Δεν χρειάζεται να ανέβω στα υψηλά κλιμάκια της όποιας ιεραρχίας για να συναντήσω ανίκανους: Τους συναντώ δίπλα μου καθημερινώς. Τους συναντώ όταν πάω να επισκευάσω κάτι στο σπίτι κι έρχονται μάστορες που προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά από αυτή που προσπαθούν να επιδιορθώσουν. Τους συναντώ όταν ζητώ πληροφορίες για ένα προϊόν και ο πωλητής γνωρίζει λιγότερα από όσα ήξερα εγώ πριν μπω στο κατάστημα. Τους συναντώ σε ιατρεία να μην μπορούν να κάνουν ούτε ένεση. Τους συναντώ σε δικηγορικά γραφεία με... μηδέν κερδισμένες υποθέσεις στο ενεργητικό τους. Τους συναντώ στα σχολεία να διδάσκουν αρλούμπες. Τους συναντώ στα ακριβά ξενοδοχεία κι εστιατόρια, να παριστάνουν τους σερβιτόρους ενώ δεν μπορούν να ανοίξουν ένα μπουκάλι κρασί. Τους συναντώ να παριστάνουν τους δημοσιογράφους, ενώ δεν γνωρίζουν ούτε τους βασικούς κανόνες επικοινωνίας στην ελληνική ή άλλη γλώσσα.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανίκανους, όχι μόνο θεωρούνται καταξιωμένοι στη δουλειά τους, αλλά κερδίζουν και χρήματα τα οποία δεν θα μπορούσε εύκολα να διανοηθεί ένας... ικανότερός τους. Γιατί επιτυγχάνουν οι ανίκανοι; Η απάντηση είναι απλή: Οι ανίκανοι επιτυγχάνουν επειδή οι ικανοί βρίσκονται υπό διωγμόν, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί η ανεπάρκεια όσων κυβερνούν. Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα από την αρχή, για να δούμε πώς φτάνουμε στην... επιτυχία των ανίκανων.
Ολα ξεκινούν με την εκλογή ενός ανίκανου σε θέση εξουσίας. Ο ανίκανος αυτός επιλέγει για συνεργάτες του ανίκανους με ακόμα λιγότερα προσόντα από αυτόν, για να μπορεί να τους ελέγχει. Οι συνεργάτες του με τη σειρά τους επιλέγουν για βοηθούς ακόμα πιο ανίκανους με ακόμα λιγότερα προσόντα, για να μπορούν να τους ελέγχουν. Ολοι αυτοί οι ανίκανοι στοχοποιούν οποιονδήποτε ικανό προσπαθήσει να παραγάγει έργο ή... σκέψη. Στη συνέχεια αφαιρούν αρμοδιότητες από τον ικανό και τις δίνουν σε έναν ανίκανο, που με τη σειρά του επιλέγει για συνεργάτες άλλους ανίκανους. Αυτοί με σειρά τους... κ.ο.κ.
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το τέρας του Δημοσίου που τρώει τους ικανούς και επιβραβεύει τους ανίκανους. Ομως η ανικανότητα δεν σταματάει στα όρια του δημόσιου τομέα. Εχει διαποτίσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, καθώς οι ανίκανοι πολιτικοί διόρισαν στις τράπεζες υπαλλήλους ανίκανους να κρίνουν ποια επένδυση είναι αποδοτική. Ετσι οι τράπεζες χρηματοδότησαν και χρηματοδοτούν ανίκανους επιχειρηματίες οι οποίοι επιβιώνουν ακόμα επειδή τρώνε το δημόσιο χρήμα που σπαταλούν ανίκανοι πολιτικοί και τοπικοί άρχοντες. Με τη σειρά τους οι ανίκανοι επιχειρηματίες προσλαμβάνουν ακόμα πιο ανίκανους εργαζόμενους προκειμένου να μη φανεί η δική τους ανεπάρκεια - και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται... μέχρι να καταρρεύσει πλήρως το σύστημα των ανίκανων που παράγει μόνο χρέη και υποχρεώσεις για τις επόμενες γενιές.
Εξυπακούεται ότι η πάλαι ποτέ ευημερία των τελευταίων δεκαετιών δεν ήταν έργο των ανίκανων. Οι ανίκανοι απλώς καταβρόχθισαν με περισσή ευκολία τον πλούτο που είχαν παραγάγει οι περασμένες γενιές - και παράλληλα δανείστηκαν βάζοντας υποθήκη το μέλλον των παιδιών τους.
Η εκλογή ενός ανίκανου είναι λοιπόν καταστροφική γιατί ανοίγει την πόρτα της εξουσίας στους άλλους ανίκανους. Στην Ελλάδα, καθώς κυβερνούν πολλά χρόνια οι ανίκανοι, όλες οι πόρτες είναι ορθάνοιχτες. Οι Μεσσήνιοι απλώς τις βρήκαν ανοιχτές και... μπήκαν.
