Στην αρχή της οικονομικής κρίσης ένα από τα μέτρα που λήφθηκαν ήταν ο περιορισμός των εξόδων στις παρελάσεις. Είχε ταυτόχρονα ανοίξει η συζήτηση για την κατάργησή τους ως κάτι αναχρονιστικό, χωρίς ουσία και περιεχόμενο. Ο Αντώνης Σαμαράς στην αρχή και ο Πάνος Καμμένος στη συνέχεια έκλεισαν το συγκεκριμένο θέμα επαναφέροντας στρατιωτικές παρελάσεις και τσάμικα στην Πλατεία Συντάγματος. Την περίοδο του κορονοϊού υπήρχε περιορισμός στη συμμετοχή και φτάσαμε φέτος σε παρελάσεις που ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο.
Το εντυπωσιακό στις φετινές παρελάσεις ήταν η συμμετοχή του κόσμου σε αυτές, τόσο των θεατών όσο και των συμμετεχόντων. Στην Καλαμάτα η παρέλαση διήρκεσε σχεδόν 2 ώρες και παρέλασαν περίπου 5.500 άνθρωποι! Δεν νομίζουμε να έχει επαναληφθεί κάτι παρόμοιο στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Κάποιοι παραπονέθηκαν για τη μεγάλη διάρκεια, αλλά αυτό αφορά μόνο όσους ήταν υποχρεωμένοι να την παρακολουθήσουν ολόκληρη, οι υπόλοιποι έβγαλαν φωτογραφίες και ακροβολίστηκαν σε καφέ και ταβέρνες για τα περαιτέρω του εορτασμού.
Το συνταρακτικό της φετινής παρέλασης ήταν λοιπόν το μέγεθος της συμμετοχής. Τι ακριβώς ήθελαν να δηλώσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που φόρεσαν παραδοσιακές στολές, ζώστηκαν κουμπούρια και βγήκαν στην Αριστομένους να παρελάσουν; Η απάντηση βρίσκεται σε αυτό που ονομάζεται πολιτική «συντηρητικοποίηση», κάτι που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά συνολικά την Ευρώπη και τον ονομαζόμενο δυτικό κόσμο. Από τους οπαδούς του Τραμπ στις ΗΠΑ μέχρι την Ιταλία της Μελόνι είναι παντού παρούσα η επιστροφή στην εθνική περιχαράκωση ως άμυνα στην παγκοσμιοποίηση. Η λογική ότι τα προβλήματα θα αντιμετωπιστούν καλύτερα σε εθνικό επίπεδο με κλειστά σύνορα για μετανάστες και προστατευτικές ρυθμίσεις για την οικονομία, κυριαρχεί και παράγει συγκεκριμένα πολιτικά αποτελέσματα. Κανένας δεν βλέπει βεβαίως ότι αυτό θα φέρει σύντομα νέες αιματηρές συγκρούσεις.
Σε εθνικό επίπεδο, η οικονομική κρίση και η αμφισβήτηση της Ε.Ε., σε συνδυασμό με την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, έχουν ενισχύσει τις θεωρίες του εθνικού απομονωτισμού επαναφέροντας στο προσκήνιο διάφορους αναχρονισμούς. Η παρέλαση σε εθνικές επετείους και η συμμετοχή σε αυτές δείχνει ότι μια μεγάλη μερίδα πολιτών θεωρεί ότι η επίκληση ενός κάποιου ένδοξου παρελθόντος αποτελεί μια κάποια λύση για το παρόν και το μέλλον. Έχει όμως πολλαπλώς αποδειχθεί αυτό που επισήμανε ο Λίντον Τζόνσον: «Μπορούμε να αντλούμε διδάγματα από το παρελθόν, αλλά δεν μπορούμε να ζούμε μέσα σ’ αυτό».
panagopg@gmail.com
