Για την ακρίβεια θα μιλούν για μεταρρυθμίσεις αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν θα αλλάξουν τίποτα και ότι θα συνεχίσουν την πολιτική που αφήνει ανέγγιχτα τα προνόμια των συντεχνιών και των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων. Σε κάθε περίπτωση και πέρα από ανεδαφικές ιδεοληψίες, ιδανικός υποψήφιος δήμαρχος είναι όποιος κλείνει ανερυθρίαστα το μάτι στις προνομιούχες κοινωνικές ομάδες που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και τους υπόσχεται ότι θα ικανοποιήσει τα αιτήματά τους. Στον αντίποδα, όποιος υποψήφιος συγκρουστεί με τις προνομιούχες συντεχνίες και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, το μόνο που θα καταφέρει -στην καλύτερη περίπτωση- είναι να εκλεγεί επικεφαλής ενός συνδυασμού της ελάσσονος μειοψηφίας. 

Από εκεί και πέρα όποιος θέλει να γίνουν μεταρρυθμίσεις που συγκρούονται με το κατεστημένο συμφέρον, έχει να επιλέξει δυο δρόμους. Ή προεκλογικώς θα κοροϊδέψει τις προνομιούχες τάξεις με στόχο να εκλεγεί για να μπορεί να συγκρουστεί μαζί τους ή θα δώσει μια μακροχρόνια μάχη με στόχο να γίνουν κυρίαρχες στην κοινωνία οι απόψεις που εκπροσωπεί. Στην Ελλάδα οι πολιτικοί συνήθως ακολουθούν τον πρώτο δρόμο και όταν κατακτήσουν την εξουσία, σύντομα διαπιστώνουν ότι τελικά είναι όμηροι των προεκλογικών υποσχέσεων που έδωσαν στις προνομιούχες ομάδες. Γενικά. Αν προεκλογικώς λες ότι υπάρχουν λεφτά, θα πρέπει όταν εκλεγείς να βρεις λεφτά για να μοιράσεις στους προνομιούχους γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έχεις την τύχη του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Ειδικότερα στην αυτοδιοίκηση. Οταν προεκλογικώς αφήνεις να εννοηθεί ότι θα αφήσεις τα τραπεζάκια να φτάσουν μέχρι την άκρη του... σύμπαντος, θα πρέπει όταν εκλεγείς να τηρήσεις την υπόσχεσή σου γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έχεις την τύχη του... Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Ενα είναι το σίγουρο. Οποιος κατορθώσει να ξεγελάσει τους προνομιούχους και αλλάξει δυο τρία πράγματα σε μια πόλη, όχι μόνο θα επανεκλεγεί αλλά θα εξασφαλίσει και μια θέση μεταρρυθμιστή στην ιστορία των αναπλάσεων και των πεζοδρομήσεων. Με απλά λόγια. Εδώ και πολλά χρόνια  επιτυχημένος δήμαρχος θεωρείται ο... όμηρος, ο οποίος ξεγελάει τους προνομιούχους που τον έχουν φυλακίσει στον πύργο της εξουσίας. 

Η εναλλακτική διαδρομή που μπορεί να ακολουθήσει ένας υποψήφιος ο οποίος θέλει να κάνει πραγματικές μεταρρυθμίσεις, είναι ο δύσκολος δρόμος της αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη ιδεολογία των κοντόφθαλμων συμφερόντων. Πριν ξεκινήσει αυτή τη σύγκρουση, θα πρέπει να γνωρίζει ότι οι μεταρρυθμιστικές δυναμικές είναι μειοψηφικές και ότι οι συντηρητικές δυνάμεις είναι πανίσχυρες, καθώς εκφράζουν τα συμφέροντα των 2/3 της κοινωνίας. Οποιος θεωρεί πλειοψηφικό ρεύμα τις προοδευτικές δυνάμεις, καλό θα είναι να μην εμπλακεί σε ένα προεκλογικό αγώνα που θα τον ποτίσει με πίκρα και απογοήτευση. Συγκεκριμένα με πίκρα και απογοήτευση θα ποτιστεί όποιος αιθεροβάμων υποψήφιος πιστεύει ότι οι ψηφοφόροι θέλουν πόλεις με πράσινο, με ελεύθερα πεζοδρόμια, με φυσικές παραλίες και με δημόσια μέσα μεταφοράς. Αυτά τα θέλουν οι ψηφοφόροι στην... Εσπερία. Ο Ελληνας ψηφοφόρος δηλώνει οικολόγος, αλλά θα ψηφίσει δήμαρχο όποιον του υποσχεθεί υψηλότερο συντελεστή δόμησης και μεγαλύτερο ποσοστό κάλυψης για το οικόπεδό του. Ο Ελληνας επιχειρηματίας τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ των ελεύθερων πεζοδρομίων, αλλά αλίμονο στο δήμαρχο που θα τον πιστέψει και θα επιχειρήσει να βάλει τάξη στο χάος των τραπεζοκαθισμάτων. Ο Ελληνας οδηγός ζητάει δημόσια συγκοινωνία, αλλά ζητάει από το δήμαρχο να του σβήσει την κλήση που του έκοψαν επειδή στάθμευσε στη μέση του δρόμου και δεν μπορούσε να περάσει το λεωφορείο. Ο Ελληνας θέλει τα πάντα, αρκεί να μην αλλάξει τίποτα. Γι' αυτό όποιος υποψήφιος θέλει να συγκρουστεί με αυτή την κυρίαρχη ιδεολογία, θα πρέπει να γνωρίζει ότι η στατιστική δεν είναι σύμμαχός του στο δρόμο προς την κάλπη. Μόνο αν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και ταυτοχρόνως κοιμηθεί ο Θεός των προνομιούχων, θα γίνει δήμαρχος κάποιος που θέλει και μπορεί να συγκρουστεί με τους προνομιούχους. Γιατί βεβαίως μπορεί αυτός να θέλει, αλλά τελικά να μην μπορέσει γιατί με το συνδυασμό του θα εκλεγούν δημοτικοί σύμβουλοι που θα θέλουν να επανεκλεγούν με τις ψήφους των προνομιούχων. Τέλος θα ήθελα να πω ότι είναι τουλάχιστον ανόητος ο υποψήφιος που δίνει μάχες χαρακωμάτων περιμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες για να γίνει δήμαρχος και να κάνει μεταρρυθμίσεις. Αν περάσουν δυο – τρεις πενταετίες χωρίς να εκλεγεί, το πιο πιθανό είναι να ωριμάσει ο ίδιος και τελικά να εκφράσει τα συμφέροντα των προνομιούχων για να... εκλεγεί. 

Συμπέρασμα απλό και αυτονόητο. Οι προνομιούχοι εκλέγουν δήμαρχο και όποιος υποψήφιος συγκρουστεί μαζί τους, κερδίζει μια θέση επικεφαλής ελάσσονος μειοψηφίας. Αν αλλάξω άποψη, θα γίνω και πιο αισιόδοξος τόσο για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας όσο και για το μέλλον της Ελλάδας. 

lathanasis@yahoo.gr

Θανάσης Λαγός