Οι πολιτιστικές δράσεις του Δήμου Καλαμάτας βρίσκονται στο επίκεντρο της επικαιρότητας τις τελευταίες ημέρες. Η αντικατάσταση της καλλιτεχνικής διευθύντριας του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού, όσα έγιναν με τα «Αδέσποτα κορμιά», οι ενισχύσεις σε συλλόγους και, βέβαια, η επιλογή και το κόστος διαφόρων εκδηλώσεων, συνθέτουν ένα ολόκληρο πλέγμα δράσεων, το οποίο απαιτεί διεξοδική συζήτηση. Τα ποσά που κινούνται στον χώρο του πολιτισμού μέσω του δήμου είναι εξαιρετικά μεγάλα και έχουμε την αίσθηση ότι κάπου έχει χαθεί το μέτρο, για να μην πούμε ότι "έχει χαθεί η μπάλα".
Το κόστος κάθε εκδήλωσης, καθώς και το τι είναι απαραίτητο και τι περιττό, είναι προφανώς μια συζήτηση που δεν μπορεί εύκολα να καταλήξει κάπου. Ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται το ένα ή το άλλο και να έχει θεωρητικά δίκιο. Έχουμε, όμως, την αίσθηση ότι πρέπει σε όλα να υπάρχει μια σύνδεση με την πραγματικότητα. Να τεθούν, δηλαδή, κάποιοι κανόνες, ώστε να μην χαθούμε σε ένα κυνήγι μαγισσών. Υπάρχουν ζητήματα -και μάλιστα πολύ σοβαρά- τα οποία δεν τα βλέπει μόνο αυτός που δεν θέλει να έρθει αντιμέτωπος με τη δύσκολη επίλυσή τους.
Θεωρούμε ότι όλοι έχουν αγαθές προθέσεις και κανένας δεν έχει ως στόχο το προσωπικό όφελος, οικονομικό ή πολιτικό. Αντιλαμβανόμαστε ότι ορισμένοι δεν μπορούν, γιατί απλώς δεν ξέρουν. Είμαστε ταυτόχρονα σίγουροι ότι την αδυναμία αυτή εκμεταλλεύονται διάφοροι, οι οποίοι προωθούν τις επιλογές τους. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί δεν υπάρχει ένα κεντρικό πολιτικό πλαίσιο που να καθορίζει τους στόχους και να θέτει προτεραιότητες. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο καθένας αυτοσχεδιάζει με βάση τη συγκυρία και την προσωπική του οπτική. Χρηματοδοτούνται έτσι δράσεις για κάθε γούστο, χωρίς να υπηρετείται ένας κεντρικός στρατηγικός στόχος, ο οποίος απουσιάζει.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ξοδεύονται χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο, χωρίς να υπάρχει ουσιαστική ανταπόδοση στους πολίτες και την τοπική οικονομία. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι τελικά αυτό: η έλλειψη στρατηγικής. Το να πληρωθεί μια συναυλία περισσότερο απ’ ό,τι πραγματικά αξίζει, το να επιλεγεί κάποιος που προτάθηκε από φίλο του φίλου και όχι με αντικειμενικά κριτήρια, το να δοθεί μεγαλύτερη επιχορήγηση για μικροπολιτικούς λόγους σε έναν σύλλογο αντί σε κάποιον άλλον, είναι οι παθογένειες ενός συστήματος, που απλώς δεν μπορεί να κατανοήσει τα σημαντικά. Και αυτό είναι, τελικά, το μεγάλο πολιτικό ζήτημα.

panagopg@gmail.com