Οι δογματικές εμμονές παραβλέπουν συστηματικά το τι συμβαίνει στην παγκόσμια οικονομία. Στο όνομα της υπεράσπισης δίκαιων συμφερόντων επαγγελματικών κλάδων ή ισχυρών ομάδων πίεσης, προσεγγίζουν τα πράγματα από τον παραμορφωτικό φακό της άρνησης και το μόνο που τελικά καταφέρνουν είναι να χάνουμε τις όποιες ευκαιρίες υπάρχουν. Η συγκεκριμένη αντιμετώπιση των σύγχρονων προκλήσεων της οικονομίας οδηγεί σε αδιέξοδο. Η ακινησία και η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας δεν προστατεύουν τελικά κανέναν. Μεταφέρουν απλώς στο μέλλον τη λήψη των αναγκαίων αποφάσεων, και τότε αυτές γίνονται πιο επώδυνες για επαγγελματικούς κλάδους, τομείς της οικονομίας και την κοινωνία συνολικά. Σε έναν κόσμο που αλλάζει και τρέχει με απίστευτους ρυθμούς, η εμμονή στην ακινησία το μόνο που φέρνει είναι μεγαλύτερη δυστυχία.
Ο τουρισμός είναι ένας κλάδος ο οποίος αναπτύσσεται ταχύτατα και η προσφορά προσδιορίζεται από τη ζήτηση σε συνάρτηση με την τιμή του κάθε προσφερόμενου προϊόντος. Όσο και να θες εσύ τουρισμό που θα προσφέρεται από μικροεπιχειρηματίες των 5 δωματίων και της μισής ταβέρνας, όταν το κόστος παροχής υπηρεσιών σου δεν είναι ανταγωνιστικό (ποιοτικά και οικονομικά) σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν πρόκειται να προσελκύσεις πελάτες. Το να λες, λοιπόν, ότι θέλεις διάχυση των τουριστών στις μικρό-επιχειρήσεις, είναι ωραία ευχή, αλλά δεν φτάνει για να γίνει πράξη. Ο πελάτης αποφασίζει πού θα πάει και πού θα μείνει και το πράττει με βάση την τιμή και την ποιότητα παροχής των υπηρεσιών. Όσο αυτό δεν γίνεται κοινός τόπος για όλους, είτε συζητάμε για τουρισμό, είτε για αγροτικά, είτε για οτιδήποτε, δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω, διότι δεν κατανοούμε πώς λειτουργεί παγκόσμια η οικονομία.
Οι τουρίστες που επιλέγουν την κρουαζιέρα το κάνουν για συγκεκριμένους δικούς τους λόγους. Το αν εμάς μας αρέσει ή όχι, σε αυτούς περισσεύει. Αυτό που εμείς πρέπει να κάνουμε είναι να τους παρέχουμε τις υπηρεσίες που απαιτούνται προκειμένου να αποκομίσουμε ένα συγκεκριμένο όφελος από την έλευσή τους. Στο λιμάνι της Καλαμάτας, τα τελευταία χρόνια, άρχισαν να φτάνουν κρουαζερόπλοια. Πέρα από τις εκδηλώσεις υποδοχής, που στην ουσία είναι λίγο τριτοκοσμικά καραγκιοζιλίκια, για να λέμε πως κάτι κάναμε, απαιτείται η ανάπτυξη υποδομών που θα έχει ως στόχο να βάλει τους πελάτες στα μαγαζιά της πόλης. Όσο κυνικό και αν ακούγεται, αυτός πρέπει να είναι στόχος, ο οποίος προφανώς και θα επιδιωχθεί μέσα από συγκεκριμένους δρόμους και σημεία επισκέψεων.
Για να αναπτυχθεί η κρουαζιέρα στην Καλαμάτα θα πρέπει, καταρχήν, να προχωρήσουν τα έργα υποδομών στο λιμάνι, έτσι ώστε να δένουν με ασφάλεια τα πλοία. Το επόμενο είναι η μεταφορά των επισκεπτών στο ιστορικό και εμπορικό κέντρο της πόλης, με τη διευκόλυνση τόσο της πεζοπορίας, όσο και της χρήσης μέσων μεταφοράς συμβατικών και εναλλακτικών. Στο σημείο αυτό ας αναλογιστούν σήμερα πόσο κοντόθωρη ήταν η ματιά αυτών που συνέβαλαν στο να ακυρωθεί το πρόγραμμα ΕΖΕΣ, με τις πεζοδρομήσεις και τη δρομολόγηση Τραμ που θα είχαν ενοποιήσει το λιμάνι με το κέντρο της πόλης. Και, τέλος, και με αφορμή τα κρουαζερόπλοια, πρέπει να λυθεί επιτέλους το πρόβλημα που λέγεται Ναυρίνου. Οι δυνατότητες ανάπτυξης της κρουαζιέρας υπάρχουν αλλά δεν πρόκειται να αποδώσουν αν παραμένουμε ακίνητοι, προσκολλημένοι στις θεωρίες του χθες. Τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά θα γίνουν τραγικά αν δεν καταλάβουμε ότι πρέπει να αξιοποιούμε όλες τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται, μικρές ή μεγάλες.
panagopg@gmail.com
