Η επισήμανση αυτή αποκτά ιδιαίτερη αξία καθώς αν δεν αλλάξει κάτι στο νομοθετικό πλαίσιο, σύντομα θα ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος και θα φουντώσουν οι ζυμώσεις. Με την ευκαιρία αυτή, ίσως ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ορισμένες πλευρές της υπόθεσης όπως τις είχαμε επισημάνει πριν από 1,5 και πλέον χρόνο, όταν ακόμη δεν είχε εκδηλωθεί η σαρωτική επίθεση στην αυτοδιοίκηση:
"Απάντηση στο νεοφιλελεύθερο πνεύμα των επιλογών στην αυτοδιοίκηση, αλλά και ουσιώδης ανάγκη χρηστής διοίκησης είναι πρωτίστως ο εξορθολογισμός και η ιεράρχηση των δαπανών, η διάταξη των δυνάμεων για αποτελεσματικότερη διοίκηση και αντιμετώπιση προβλημάτων καθημερινότητας, η κινητοποίηση του δυναμικού που υπάρχει και η επιχειρησιακή του διάταξη.
Εχοντας εξασφαλίσει αυτά, η αυτοδιοίκηση οφείλει να χαράξει μια πολιτική στον αντίποδα των νεοφιλελεύθερων επιλογών που περιορίζουν το πραγματικό της έργο και τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από τη θεσμική μεταρρύθμιση. Με πρώτη την ανάγκη της εγγύτητας στον πολίτη που μεταφράζεται στην ισχυρή οργάνωση της κοινωνικής υποστήριξης σε όσους την έχουν ανάγκη πέρα από περιορισμούς οι οποίοι μόνον οργή μπορεί να προκαλούν. Με την οργάνωση της ιατρικής υποστήριξης που θα στηριχθεί σε νέα αντίληψη για το ρόλο του αγροτικού γιατρού, των περιφερειακών ιατρείων και την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών. Με τη διοικητική υποστήριξη στο χωριό για την αντιμετώπιση των καθημερινών αναγκών των κατοίκων.
Από εκεί και ύστερα υπάρχει το τεράστιο ζήτημα των δημοσίων επενδύσεων και του ρόλου τον οποίο μπορούν να παίξουν αυτές τόσο στην αντιμετώπιση της ανεργίας όσο και στην ανάπτυξη. Ενα ζήτημα για το οποίο η διεκδίκηση δεν μπορεί παρά να έχει ως προϋπόθεση τις νομοθετικές πρωτοβουλίες για εξυγίανση της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια, η οποία οδηγεί πολύτιμους πόρους στη μαύρη τρύπα και δημιουργεί προβληματικά από κάθε άποψη έργα.
Και φυσικά υπάρχει το ζήτημα των Κοινοτικών πόρων και της ανάγκης μιας πολιτικής υποστήριξης της αναπτυξιακής προσπάθειας στην οποία σημαντικό ρόλο θα πρέπει να έχει η αυτοδιοίκηση. Στον αντίποδα αυτών που συμβαίνουν, τούτο σημαίνει ότι η αυτοδιοίκηση διεκδικεί ένα πρόγραμμα "αλληλεγγύης στην αναπτυξιακή προσπάθεια" το οποίο θα χρηματοδοτεί συγκεκριμένες πρωτοβουλίες των οποίων μπορεί να αξιολογηθεί το αποτέλεσμα σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Και ασφαλώς προϋποθέτει ότι οι δήμαρχοι έχουν αντιληφθεί ότι τα χρήματα δεν μπορούν να δαπανώνται σε τσιμέντα και πλάκες, αλλά σε έργα που θα στηρίζουν πραγματικές αναπτυξιακές προσπάθειες.
Εννοείται πως η αυτοδιοίκηση οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες οι οποίες θα στηρίζουν αναπτυξιακά θέματα της περιοχής ευθύνης τους κυρίως στον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής και μεταποίησης των τοπικών προϊόντων. Πρόκειται για το "κλειδί" στο νέο ρόλο τον οποίο καλείται να παίξει η αυτοδιοίκηση και οι προσπάθειες δεν μπορεί παρά να στηριχθούν στην (πραγματική) μελέτη των παραγωγικών δυνατοτήτων, την αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού αλλά και όλων των τοπικών δυνάμεων σε όποιο μέρος της γης και αν βρίσκονται.
Τέλος η αυτοδιοίκηση οφείλει να οργανώσει την κοινωνική αλληλεγγύη. Ενα τεράστιο ζήτημα σε μια εποχή κατά την οποία όλο και περισσότεροι άνθρωποι οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο, η ανεργία καλπάζει, η φτώχεια θεριεύει και η ανθρώπινη απομόνωση γίνεται εφιαλτική.
Ασφαλώς όλα αυτά που θέσαμε δεν μπαίνουν εύκολα σε κίνηση, σίγουρα όμως δεν αποτελούν και έκθεση ιδεών. Είναι μέρος μιας προβληματικής για το ρόλο της αυτοδιοίκησης, τις στοχεύσεις και τις προτεραιότητες στη σημερινή εποχή. Βρίσκονται έξω από τη λογική των παραγόντων που εκπαιδεύτηκαν στο σημερινό σύστημα, αλλά και εκείνων που το υπερασπίζονται άκριτα. Μπορούν να αποτελέσουν μέρος της βάσης συνεννόησης των ανθρώπων που ανησυχούν για την πορεία του τόπου και του θεσμού, ενός κινήματος αυτοδιοίκησης που θα υπερβαίνει τη λογική (συν)διαχείρισης της κρίσης και θα δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο διεκδίκησης, πέρα από τη στείρα άρνηση και τις εμμονές σε αποτυχημένα πρότυπα".
Πέρα από κάθε αμφισβήτηση, είναι φανερό ότι η διαφορετική πολιτική στην αυτοδιοίκηση δεν σημαίνει απλώς αντινεοφιλελεύθερη ρητορεία, αλλά μια ολοκληρωμένη αντίληψη αλλαγών που περιλαμβάνουν τον εκδημοκρατισμό του δημαρχοκεντρικού θεσμικού πλαισίου, τη ριζική ανατροπή στις αντιλήψεις για το ρόλο του θεσμού και τη διεύθυνση των υποθέσεων που τον αφορούν και μια διαφορετική σχέση με την κοινωνία και την οικονομία.
