Να το θέσουμε διαφορετικά: Αν η ελληνική οικονομία ήταν ανταγωνιστική, δεν θα είχε πρόβλημα αναχρηματοδότησης του χρέους της, καθώς ο λόγος του δανεισμού προς το ΑΕΠ θα παρέμενε τόσο χαμηλός, ώστε να μην προκαλεί καμία ανησυχία στους πιστωτές.
Το 2008 όμως, όταν χρεοκόπησε η Lehman Brothers και οι πιστωτές άρχισαν να ψάχνουν στα συρτάρια τους και για άλλα επικίνδυνα χρεόγραφα, “ανακάλυψαν” ότι κάτω από τα ελληνικά ομόλογα κρυβόταν μια οικονομία που δεν μπορεί να παράγει ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες. Αμέσως έσπευσαν να πουλήσουν τα “τοξικά” ελληνικά ομόλογα... και τη συνέχεια τη βιώνουμε μέχρι σήμερα, πληρώνοντας ακριβά τα αποκαλυπτήρια της ελληνικής οικονομίας.
Εννοείται βεβαίως ότι σήμερα δεν πληρώνουμε μόνο το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και τα δάνεια της κομματικής παρεοκρατίας, αλλά επιπλέον τις ψευδαισθήσεις όσων είχαν είχαν πιστέψει ότι δανειστές της Ελλάδας είναι μόνο μεγαλοκαπιταλιστές που ζουν ζωή χαρισάμενη με τους τόκους που πληρώνει ο λαός. Οι… σωτήρες αυτοί έμαθαν σύντομα ότι ανάμεσα στους μεγαλύτερους δανειστές της Ελλάδας ήταν οι Κύπριοι καταθέτες και ταμεία συνταξιούχων από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Αν λοιπόν διαγράφονταν τα ελληνικά χρέη, οι Κύπριοι καταθέτες θα έχαναν τα χρήματά τους και οι συνταξιούχοι τη σύνταξή τους.
Ολα αυτά, βέβαια, εννοείται ότι δεν τα εξήγησαν στους συνταξιούχους οι εθνικολαϊκιστές θαμώνες των πρωινάδικων που ζητούσαν επιμόνως διαγραφή των χρεών... Αντιθέτως μάλιστα, όταν κουρεύτηκε μέρος του ελληνικού χρέους, οι εθνικολαϊκιστές ξεσπάθωσαν εναντίον όσων "αφάνισαν την περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων" - κρύβοντας και πάλι ότι οι κρατικές επιχορηγήσεις ήταν μεγαλύτερες από το κούρεμα.
Την περίοδο εκείνη, για να μη χρεοκοπήσουν πλήρως τα συνταξιοδοτικά ταμεία και οι τράπεζες του υπόλοιπου κόσμου, έγινε η μεγαλύτερη παρέμβαση στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας, και σώθηκε η ελληνική οικονομία από την άτακτη χρεοκοπία. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή την τεράστια παρέμβαση οι εθνικολαϊκιστές τη βάφτισαν "φιλελεύθερη", κάνοντας τα κόκαλα του Ανταμ Σμιθ και του Μίλτον Φρίντμαν να τρίζουν... από τα γέλια.
Πώς γίνεται η μεγαλύτερη παρέμβαση στην παγκόσμια ιστορία της οικονομίας να είναι "φιλελεύθερη"; Αυτό μπορούν να σας το εξηγήσουν μόνο οι Ελληνες εθνικολαϊκιστές, που πολιτικολογούν ακατάσχετα χωρίς να γνωρίζουν ούτε τα βασικά στοιχεία της πολιτικής και οικονομικής θεωρίας.
Ανεξάρτητα από τις ανοησίες των αστοιχείωτων εθνικολαϊκιστών κάθε κομματικής απόχρωσης, προσωπικά παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τα επιχειρήματα τόσο εκείνων που τάχθηκαν υπέρ της παρέμβασης, όσο και εκείνων που από την πρώτη στιγμή ζητούσαν να χρεοκοπήσει η ελληνική οικονομία για να ξεκινήσει χωρίς βαρίδια η πορεία της ανάκαμψης. Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή της κρίσης πίστευα ότι ήταν μονόδρομος η διάσωση της ελληνικής οικονομίας, προκειμένου να δοθεί χρόνος: αφενός στο κράτος για να αναδιοργανώσει τη δημόσια διοίκηση και αφετέρου στις επιχειρήσεις για να γίνουν ανταγωνιστικές. Μετά από 9 χρόνια όμως, έχω αρχίσει να αμφιβάλω και να ξαναδιαβάζω προσεκτικά όσους υποστήριζαν ότι μια διάσωση της ελληνικής οικονομίας απλώς θα διογκώσει της επιπτώσεις της αναπόφευκτης έτσι κι αλλιώς χρεοκοπίας, που θα συμβεί στο μέλλον.
Κλείνοντας αυτή την παράγραφο -και προς αποφυγήν νέων παρεξηγήσεων- οφείλω να διευκρινίσω ότι υπέρ αυτής της “καταστροφικής δημιουργίας” της ελληνικής οικονομίας είχαν ταχθεί μόνο πούροι φιλελεύθεροι που δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι ο παλιός αμιγής καπιταλισμός ενταφιάστηκε κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα.
Πέρα όμως από τις θεωρίες, είναι πλέον ορατό σε όλους ότι τα δημοσιονομικά μέτρα δεν ανακόπτουν την ύφεση - και ότι για να μπει η ελληνική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης θα πρέπει να αποκτήσει επιχειρήσεις που θα παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει πρώτα απ' όλα το κράτος να διασφαλίσει στις επιχειρήσεις ότι θα λειτουργήσουν σε ανταγωνιστικό περιβάλλον, φορολογικά σταθερό, καταργώντας μεμιάς όλα τα προνόμια των ολιγαρχών και των συντεχνιών. Μόνο τότε οι επιχειρήσεις, όσες επιζήσουν και όσες δημιουργηθούν, θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν πράγματι το ανθρώπινο κεφάλαιο και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Ελλάδας, ώστε να παραγάγουν ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής ποιότητας, που θα διατίθενται στη διεθνή αγορά σε τιμές που μπορούν να βελτιώσουν το σημερινό βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.
Στην αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή το κράτος συνεχίσει την προσπάθεια διατήρησης της πρωτοκαθεδρίας του στον τομέα της παραγωγικής διαδικασίας, με φοροληστεία, συγκεντρωτισμό, πελατοκρατία και συντεχνιασμό, ο ανταγωνισμός αναγκαστικά θα περιοριστεί μόνο στο μισθολογικό κόστος. Και επειδή για πολλούς λόγους δεν μπορούμε να παράγουμε φθηνότερα προϊόντα από την Κίνα, την Ινδία, την Τουρκία και τη Βουλγαρία, απλώς θα γίνουμε πιο φτωχοί... για να μη γίνουμε ποιοτικοί και ανταγωνιστικοί.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
