Συγκεκριμένα, κυβέρνηση, περιφέρειες και δήμοι διεκδικούν με πάθος “επικερδείς” αρμοδιότητες που προσφέρουν στους αιρετούς τις αναγκαίες ψήφους για την επανεκλογή τους. Με δεδομένο ότι στην Ελλάδα και ο ιδιωτικός τομέας είναι σε μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτος κι αδύναμος να διεκδικήσει μεγαλύτερο κομμάτι από την εσωτερική πίτα, γίνεται αντιληπτό ότι οι διεκδικήσεις κυβέρνησης, περιφερειών και δήμων δεν αφορούν μόνο τη διανομή του παραγόμενου εισοδήματος, αλλά και μερίδιο από την ίδια την παραγωγική διαδικασία από την οποία εξαρτάται η ανάπτυξη της οικονομίας.
Ουσιαστικά, κυβέρνηση, περιφέρειες και δήμοι αρχικά συμφωνούν να εξορίσουν τον ιδιωτικό τομέα από την παραγωγική διαδικασία, και στη συνέχεια ξεκινούν πόλεμο μεταξύ τους για το ποιος θα έχει τις περισσότερες αρμοδιότητες σε όλους τους τομείς. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει αποκτήσει ακόμα την ευρωπαϊκή ωριμότητα που απαιτεί η αποκέντρωση των εξουσιών, και γι' αυτό εξακολουθεί να διατηρεί αρμοδιότητες που στα σύγχρονα κράτη έχουν παραχωρηθεί στην αυτοδιοίκηση. Στην απέναντι όχθη, περιφέρειες και δήμοι διεκδικούν περισσότερες αρμοδιότητες υποστηρίζοντας ότι θα τα καταφέρουν καλύτερα εκεί που απέτυχε ο κεντρικός σχεδιασμός. Δεν έχω ακούσει όμως μέχρι τώρα ούτε έναν αυτοδιοικητικό να διεκδικεί την... αρμοδιότητα της φορολόγησης, καθώς δήμαρχοι και περιφερειάρχες θέλουν μόνο να μοιράζουν τα χρήματα που εισπράττουν η κεντρική κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Φαντάζομαι ότι και η κεντρική κυβέρνηση θα ήθελε να απαλλαγεί από το βάρος της φορολόγησης και ευχαρίστως θα παραχωρούσε την αρμοδιότητα αυτή στην Ευρωπαϊκή Ενωση, προκειμένου η ίδια να αφοσιωθεί ανενόχλητη στη... διανομή επιδοτήσεων και δανεικών.
Ανεξάρτητα όμως από τις θεωρίες και κυρίως από τη ματαιοδοξία των Ελλήνων αιρετών, το μοίρασμα των ρόλων πρέπει να ξεκινήσει από την παραγωγική διαδικασία, με αναβάθμιση του ιδιωτικού τομέα. Γιατί όσο ο δημόσιος τομέας εξακολουθεί να διατηρεί κυρίαρχο ρόλο στην παραγωγή, τόσο θα συρρικνώνεται το προς διανομή εισόδημα. Από εκεί και πέρα, και εφόσον ο ιδιωτικός τομέας αναλάβει την παραγωγή πλούτου, η αυτοδιοίκηση θα πρέπει να αναλάβει ουσιαστικό ρόλο στην αναδιανομή του εισοδήματος και την ανακούφιση των ασθενέστερων κοινωνικών και οικονομικών ομάδων. Το κράτος πρέπει να περιοριστεί στον επιτελικό και ελεγκτικό ρόλο του, ώστε να ασχολείται με θέματα εθνικής σημασίας αλλά και με τον έλεγχο της τοπικής αυτοδιοίκησης ώστε να μην εξελιχθεί σε “κρατίδιο διαφθοράς”.
Τι θα γίνει απ' όλα αυτά; Προς το παρόν... απολύτως τίποτα. Κυβέρνηση, περιφερειάρχες και δήμαρχοι θα συνεχίσουν τον πόλεμο για τις αρμοδιότητες, μέχρι τελικής καταστροφής του παραγωγικού ιστού της ελληνικής οικονομίας.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
